۳۰ سپتامبر ۱۶۷۶، ستاره‌شناس دانمارکی، اوله رومر، اعلام کرد که خسوف آیو در ۹ نوامبر توسط مشتری ۱۰ دقیقه دیرتر از آنچه پیش‌بینی شده بود رخ خواهد داد. او درست حدس زده‌ بود.

اوله رومر مطالعه دقیقی از خسوف‌های مکرر آیو توسط مشتری انجام داد. این او را قادر ساخت تا به‌دقت پیش‌بینی کند که خسوف‌های بعدی چه زمانی رخ می‌دهند.

بااین‌حال، در طی چند ماه، پیش‌بینی‌های رومر به‌طور پیوسته‌ در فواصل زمانی طولانی‌تر و طولانی‌تر نادرست از آب درآمد. پیش‌بینی‌های او تا هشت دقیقه نادرست بود. عجیب‌تر از آن، این واقعیت بود که این پیش‌بینی‌ها بعداً دقیق‌تر شدند تا اینکه دوباره درست شدند.

رومر متوجه شد که این اختلاف زمانی ناشی از تفاوت فاصله بین زمین و مشتری است. زمانی که مشتری در نزدیک‌ترین فاصله به زمین قرار داشت، کسوف به موقع اتفاق افتاد. هرچه مشتری از زمین دورتر می‌شد، گرفتگی‌ها دیرتر می‌شدند – نور مسافت بیشتری برای سفر به زمین داشت.

اندازه مدار زمین و مدار مشتری به‌دور خورشید در آن زمان مشخص بود و رومر از این ارقام برای تعیین فاصله بین زمین و مشتری برای تمام مشاهدات خود استفاده کرد.

او سپس از این فواصلِ تاحدی نادرست، برای محاسبه سرعت نور در حدود ۲۰۰۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه استفاده کرد.