مطابق یافته‌های یک پژوهش تازه، زلزله‌های آمریکای شمالی به گمان زیادً تا این مدت بعد لرزه دو زلزله بزرگی می باشند که بیشتر از یک قرن پیس این قاره را لرزاندند.

اگر نتایج این تحلیل آماری دانشمندان درست باشد، برخی از لرزه‌های امروز آمریکای شمالی در قرن ۱۹ اغاز شدند. به عبارت دیگر، سپس از تعدادی از نیرومندترین لرزه‌های ثبت‌شده در تاریخ این قاره.

نویسندگان مقاله تخمین می‌زنند که نزدیک به ۲۳ تا ۳۰ درصد شوک‌های لرزه‌ای ناحیه لرزه‌خیز نیومادرید بین سال‌های ۱۹۸۰ و ۲۰۱۶، بعد لرزه چهار زلزله با بزرگای ۷٫۲ تا ۸ بودند که در سال‌های ۱۸۱۱ و ۱۸۱۲ آن منطقه را لرزاندند.

به‌علاوه، یک زلزله بزرگ دیگر، با بزرگای ۶٫۷ تا ۷٫۳ در ۱۸۸۶ شهر چارلستون ایالت کارولینای جنوبی آمریکا را لرزاند. این زلزله می‌تواند علت ۷۲ درصد شوک‌های لرزه‌ای بعد از آن تاریخ در منطقه باشد.

چطور یک زلزله می‌تواند بعد از یک قرن هم چنان بعد لرزه تشکیل کند؟

این پژوهش بر پایه این فکر است که درون نواحی زمین‌شناختی پایدار داخل قاره‌ها، که فعالیت‌های صفحات پوسته زمین زیاد نیستند، برخی از بعد لرزه‌های زلزله‌ها می‌توانند دهه‌ها یا حتی قرن‌ها ادامه اشکار کنند. یقیناً پژوهش‌های بیشتری برای تثبیت این ایده او گفت و گو‌برانگیز موردنیاز می باشند.

باقی دانشمندان گمان می‌کنند که این بعد لرزه‌ها عمدتاً لرزه‌های بعد‌عرصه‌ای می باشند.

تحلیل دانشمندان مشخص می کند که در دو ناحیه مذکور، توده‌های لرزه‌ای ثابتی به بقای خود ادامه داده‌اند. اما این نواحی همه انها از مرزهای صفحات زمین، جایی که لرزه‌ها تشکیل خواهد شد، دور می باشند.

دانشمندان از یک روش آماری، موسوم به «نزدیک‌ترین همسایه» منفعت گیری کردند. در این روش، اگر زلزله‌ها از لحاظ مکانی، وقتی و بزرگی به یکدیگر نزدیک باشند، فکر می‌بشود که اولی دومی را تشکیل کرده باشد. در واقع، ربط این لرزه‌ها زیاد تر از چیزی می باشند که بتوان آن‌ها را جدا گانه درنظر گرفت.

برای مثال، با این روش، آن‌ها تخمین زدند که ۱۰ تا ۶۵ درصد زلزله‌های معاصر نیومادرید به گمان زیادً بعد لرزه بوده‌اند. یقیناً در حقیقت، این عدد به گمان زیادً به سمت پایین طیف گرایش دارد. این چنین وضعیتی در کارولینای شمالی نیز وجود داشت.

برای قیاس، آن‌ها ناحیه جنوب‌شرق استان کبک در کانادا، بعد از زلزله سال ۱۶۶۳، را نیز بازدید کردند. نتایج نشان داد که زلزله‌های معاصر در این ناحیه عمدتاً لرزه‌های بعد‌عرصه‌ای بودند. این یعنی بعد لرزه‌های این زلزله، که بزرگای ۶٫۵ تا ۷٫۵ داشت، اکنون از بین رفته‌اند.

پژوهشگران فکر می‌کنند که فرایند طویل‌زمان آزادسازی تنش در قاره‌های پایدار عامل این زنجیره‌های طویل بعد لرزه می باشند. با این حال، آن‌ها می‌گویند که دوراهی بین بعد لرزه و لرزه‌های بعد‌عرصه‌ای به گمان زیادً یک ساده‌سازی باشد. به گمان زیادً ترکیبی از هردو عامل این توالی لرزه‌ها را تشکیل می‌کنند.

منتقدان می‌گویند که دلایل فرد دیگر نیز وجود دارد که زلزله‌ها به‌طور آماری در یک نقطه تجمع کنند. برای مثال، احتمالا یک فرایند خزش در صفحات زمین وجود داشته باشد که لرزه‌های آن از لحاظ با بعد لرزه شبیه باشد و دانشمندان را فریب دهد. این که دقیقاً نتایج آماری این پژوهش به چه اتفاق‌ای اشاره می‌کنند نیازمند مطالعات زیاد تر است.