۲۷ دسامبر ۲۰۰۴ تشعشعات ناشی از انفجاری که در سطح ستاره اس‌جی‌آر ۱۸۰۶–۲۰ رقم خورد بعد از پنجاه هزار سال به زمین رسید.

این درخشان‌ترین رویدادی است که روی زمین با منشأ خارج از منظومه شمسی دیده‌ شده‌ است. اس‌جی‌آر ۱۸۰۶–۲۰ نوعی ستاره نوترونی با میدان مغناطیسی زیاد قوی است که در سال ۱۹۷۹ کشف شد. فاصله آن از زمین ۴۲۰۰۰ سال نوری است و در صورت فلکی قوس واقع شده است.

این ستاره انرژی بیشتری را در یک دهم ثانیه نسبت به خورشید در ۱۵۰۰۰۰ سال آزاد کرد.

اس‌جی‌آر ۱۸۰۶–۲۰ مغناطیسی‌ترین جسمی است که تا بحال مشاهده‌ شده‌ است. از زمان ابرنواختر اس‌ان ۱۶۰۴ که توسط یوهانس کپلر مشاهده شد، این انفجار بزرگ‌ترین انفجار در کهکشان می بود که انسان مشاهده کرد.

این تشعشعات را نمی‌شد دید، مگر این که دید پرتو ایکس را بالاتر ببرید. در پرتوهای گاما، این اتفاقات برابر با روشنایی نور مرئی منعکس‌شده‌ توسط ماه کامل می بود.

اگر انفجار در فاصله‌ای نزدیک‌تر از ۱۰ سال نوری به زمین رخ می‌داد، به‌شدت بر اتمسفر تأثیر می‌گذاشت. به گمان زیادً لایه اوزون از بین می‌رفت و انقراض دسته‌جمعی رخ می‌داد.

قوت طوفان علتشگفتی دانشمندان از قابلیت‌های ستاره درحال مرگ شد. آنها درعین‌حال متعجب خواهد شد که آیا مرگ گونه‌های مهم در قبل امکان پذیر توسط انفجارهای ستاره‌ای اغاز شده‌ باشد یا خیر.