۶ ژانویه ۱۹۹۸، ناسا ماهواره‌ای به نام کاوشگر ماه یا Lunar Prospector را به فضا پرتاب کرد که برای بازدید مدار قطب پایین ماه طراحی شده می بود.

بعد از پرتاب، کاوشگر ماه یک سفر ۱۰۵ ساعته‌ به ماه داشت. به‌جستوجو آن در مدار قطبی با ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری نزدیک به سطح قرار گرفت.

داده‌های کالیبراسیون ماه در طول ۳.۵ ساعت جمع‌آوری شد. جمع‌آوری داده‌های نقشه‌برداری آن نیز اندکی بعد از رسیدن‌ به مدار ۱۱۸ دقیقه‌ای اغاز شد. جمع‌آوری داده‌ها به‌طور دوره‌ای در طول مأموریت صورت می‌گرفت.

در دسامبر ۱۹۹۸، مدار به ۴۰ کیلومتر افت یافت تا مطالعات با وضوح بالاتر انجام بشود. این مأموریت بعد از یک سال به آخر رسید و در آن زمان مدار به ۳۰ کیلومتر افت یافت.

در ۳۱ ژوئیه ۱۹۹۹، کاوشگر ماه در یک تصادف برنامه‌ریزی‌شده به قطب جنوب ماه برخورد کرد تا به‌جستوجو شواهدی از یخ آب باشد. بدین ترتیب یک منطقه دائماً سایه‌دار از دهانه شومیکر محل استراحت همیشگی کاوشگر ماه شد‌.

امید می‌رفت که این برخورد بخار آب را از رسوبات یخی مشکوک در دهانه آزاد کند و این توده از زمین قابل تشخیص باشد. با این‌حال، این چنین ستونی مشاهده نشد.

مأموریت کاوشگر ماه سومین مأموریتی می بود که توسط ناسا برای گسترش و پرتاب کامل به‌گفتن بخشی از برنامه اکتشافات ناسا انتخاب شد. هزینه کل این مأموریت ۶۳ میلیون دلار شامل گسترش (۳۴ میلیون دلار)، وسیله نقلیه پرتاب (۲۵ میلیون دلار) و عملیات (نزدیک به ۴ میلیون دلار) می بود.