۱۸ فوریه ۲۰۰۴، دانشمندان آژانس فضایی اروپا اظهار کردند که سیاهچاله‌ای بسیار عظیم را دیده‌اند که یک ستاره را می‌شکافد و بخشی از آن را می‌بلعد.

بر پایه داده‌های رصدخانه‌های ایکس‌ام‌ام نیوتن و چاندرای ناسا، ستاره‌شناسان بر این باورند که یک ستاره محکوم به فنا، بعد از برخورد نزدیک با یک ستاره دیگر که آن را از مسیر خارج کرد، بیش‌ازحد به یک سیاه‌چاله غول‌پیکر نزدیک شد.

این نتایج بهترین شواهد برای اثبات وجود این چنین اتفاق‌ای که زمان‌ها توسط تئوری پیش‌بینی شده‌ می بود، می باشند. با نزدیک‌شدن به گرانش عظیم سیاهچاله، ستاره توسط نیروهای جزرومدی کشیده‌ شد تا این که از هم فرو پاشید.

این کشف اطلاعات زیاد مهمی درمورد چگونگی رشد این سیاهچاله‌ها و تأثیر آن بر ستاره‌ها و گازهای اطراف اراعه می‌دهد.

این یکی از شدیدترین انفجارهایی است که تابه‌حال در یک کهکشان کشف شده‌ است. ستاره قبل از بلعیده‌‌شدن توسط سیاهچاله تا میلیون‌ها درجه گرم شده‌ می بود. انرژی آزادشده‌ در این فرآیند معادل انرژی یک ابرنواختر است.

اخترشناسان تخمین زدند که نزدیک به یک صدم جرم ستاره درنهایت به جرم سیاهچاله اضافه شد. این مقدار اندک با پیش‌بینی‌هایی مطابقت دارد که استدلال می‌کند تکانه و انرژی فرآیند برافزایش علتمی‌بشود زیاد تر گاز ستاره نابود بشود و از سیاه‌چاله به دور پرتاب بشود.

نیرویی که ستاره را مختل کرد، مثالای شدید از نیروی جزرومدی است که به‌علت تفاوت در گرانش اعمال‌شده‌ در جلو و عقب یک جسم تشکیل می‌بشود.

یک مثال از نیروی جزرومدی ماه است که علتجزرومد در اقیانوس‌های زمین می‌بشود. نیروی جزرومدی مشتری هم، دنباله‌دار شومیکر-لوی را قبل از این که در سیاره غول‌پیکر فرو برود، از خود دور کرد.