در ۱۳ مارس ۲۰۰۳، یک تیم به رهبری آلفرد ویدال مجار در Nature گزارشی از مشاهده اتمسفر یک سیاره فراخورشیدی درحال تبخیر به فضا را گزارش کردند.

ستاره‌شناسان با منفعت گیری از تلسکوپ فضایی هابل برای اولین‌بار این اتفاق را مشاهده کردند. این سیاره سوخته به نام HD 209458b در فاصله ۷ میلیون کیلومتری به دور ستاره خود می‌چرخد. برای قیاس بهتر است بدانید مشتری، نزدیک‌ترین غول گازی منظومه شمسی ما، در فاصله ۷۸۰ میلیون کیلومتری از خورشید می‌چرخد.

مشاهدات هابل یک اتمسفر هیدروژنی تبخیرشده، داغ و متورم را در اطراف سیاره نشان داد. تعداد بسیاری از این سیارات امکان پذیر درنهایت ناپدید شوند و تنها یک هسته متراکم از آنها باقی بماند.

این نوع سیارات فراخورشیدی به «مشتری داغ» معروف می باشند و زیاد نزدیک به دور ستاره‌های خود می‌چرخند و همانند پروانه‌ای به‌سوی شعله‌های آتش کشیده‌ خواهد شد.

مطالعه سیارات خارج از منظومه شمسی، به اختصاصی اگر آنها زیاد نزدیک به ستارگان مادر خود باشند، آسان نیست. چون نور ستاره طبق معمولً زیاد زیاد است و مشاهده سیاره را سخت می‌کند.

این سیاره هم زیاد به ستاره خود نزدیک می بود و هابل نمی‌توانست مستقیماً از آن عکس بگیرد. بااین‌حال، ستاره‌شناسان توانستند به‌طور غیرمستقیم سیاره را رصد کنند، چون نور قسمت کوچکی از ستاره را در طول عبور از دیسک ستاره مسدود می‌کند و درنتیجه آن را اندکی کم‌نور می‌کند.

نوری که از اتمسفر در اطراف سیاره عبور می‌کند، پراکند‌ه می‌شود و جو را به نمایش می‌گذارد. به روشی شبیه، نور خورشید زمان عبور از جو زمین در زمان غروب قرمز می‌شود.

ستاره‌شناسان از طیف‌نگار تصویربرداری تلسکوپ فضایی هابل برای اندازه‌گیری مقداری از جو سیاره که نور ستاره را فیلتر می‌کند، منفعت گیری کردند. آنچه مشاهده کردند نشان داد که اتمسفر بیرونی سیاره توسط ستاره آنقدر گسترش یافته‌ و گرم می‌شود که اغاز به فرار از گرانش سیاره می‌کند.