به گزارش افتاب شرق، سپس از آخر دربی ۱۰۳ پرسپولیسی‌ها حریف خود را به بازی کاملا تدافعی محکوم کردند و این انتقاد به تیم نکونام داخل شد که اجازه فوتبال بازی کردن را از حریفش گرفته است. 

برآیند این نقدها تیغ انتقاد را روی استقلال کشید و پرسپولیس را تیم مایل به برنده شدن نشان داد اما یک حقیقت را نباید از نظر دور داشت و آن این که پرسپولیس هم از این که دربی را نباخته راضی می بود و نمی‌توان این رضایت را نادیده گرفت یا منکرش شد. 

حقیقت این که با در نظر گرفتن آمار و حالت ملموس شکل بازی در جریان مسابقه روبه رو استقلال اشکار می بود که این تیم هم به تبعیت از سبک بازی هم برای سه امتیاز عقب بودن از حریف میل و علاقه زیاد بیشتری برای دعوا، گل زدن و بردن داشته باشد اما تساوی حاصل آمده در آخر این مسابقه چندان هم برای این تیم بد نبوده است. 

از یک سو اوسمار لوس ویرا اولین دربی‌اش را توانایی می‌کرد و ملزوم داشت سپس از گرفتن اوکی اولیه و مقبولیت نسبی نزد هواداران و پیشکسوتان پرسپولیس، حداقل در این بازی بزرگ بازنده نباشد و نگاه‌ها را از خود برنگرداند بعد طبیعی می بود که از سوی نیمکت دستور صریح مبنی بر بازی ریسکی با همه وجود به بازیکنان صادر نشود و تغییرات در جهت بهبود شرایط فاز دعوا و برون رفت از حالت تاکتیکی نیمه دوم با مقداری احتیاط همراه شود. 

در عین حال مدل بازی حریف و خبر از توانمندی‌های حریف نیز شرایطی تشکیل می‌کرد که بازیکنان باتجربه پرسپولیس زیاد ریسک نکنند و تساوی با همین بازی نسبتا برتر هم آنها را در موقعیت فرار از انتقاد قرار دهد و جهت انتقادها را به سمت تیم حریف روانه کند بطوری که دیدیم سپس از بازی، هواداران پرسپولیس زیاد کم  از تیم خودشان، سبک بازی‌شان، کیفیت بازیکنان و تصمیمات اوسمار انتقاد کردند و برعکس در جبهه حریف برخی هواداران استقلال با وجود نگه داری فاصله در صدر و به خطر نیفتادن موقعیت تیم محبوب‌شان به مدل بازی در نظر گرفته شده از سوی کادر فنی انتقادهای روشن و شدت داشتند. 

این درست که پرسپولیس به لحاظ مالکیت تیم برتر میدان دربی می بود و  استقلال با مدل واکنشی نشان به مقابله با تیم تهاجمی تر زمین برخاست اما اینگونه نبوده است که نیم نکونام در این سبک از بازی ضعیف عمل کند و اگر پرسپولیس بازتر می‌شد گمان ضدحمله و ضربه خوردن از حریف وجود داشت. 

در واقع این به زبان ساده‌تر اینگونه نبوده است که مدل بازی استقلال ناشی از ضعف تیمی‌اش باشد و با در نظر گرفتن این ضعف جستوجو مساوی باشد بلکه این تاکتیک آبی‌ها می بود تا توپ را به پرسپولیس بدهند، عقب بنشینند، اجازه باز شدن به تیم پرسپولیس بدهند و اجازه بدهند مدافعان کناری و هافبک‌های پرسپولیس با چند ضرب جلو همراه شوند تا از فضاهای پیش آمده در زمین پرسپولیس منفعت گیری کرده و با ضدحملات یا حملات سریع به حریف خود ضربه داخل کند 

این پلن استقلال یقیناً تا هنگامی که بازی مساوی پیش رفت، جواب داد ولی احتمالا اگر پرسپولیس در همان نیمه نخست به گل می‌رسید این استقلال می بود که برای فرار از ناکامی به تنگنا تاکتیکی برمی‌خورد و آن زمان جای اوسمار و نکونام عوض می‌شد: به گفتن دو مچ اندازی که یکی مچش را محکم گرفته و تکان نمی‌خورد و آن یکی همه جوره زور می‌زند تا مچ حریفش را خم کرده یا بخواباند!

با این وجود جریان بازی به سمتی رفت که پرسپولیس از اندک موقعیت‌هایش منفعت گیری نکرد و گل نزد تا استقلال با مطمعن به نفس بیشتری دفاع کند و در اجرای نقشه خود دقیق‌تر و متمرکزتر باشد بطوری که هر چه از زمان بازی پیش رفت دفاع استقلال فشرده‌تر و راه‌های نفوذ به این دفاع دشوارتر شد و همین شد که کیفیت بازی از نگاه تماشاگر و تماشاگر تلویزیونی پایین آمد. 

پرسپولیس بازیکنان باتجربه‌ای دارد و آنها می‌دانستند چنانچه در نیمه دوم با ریسک بالا بازی کنند و سه امتیاز دست بدهند هم حس ناامیدی را نزد هواداران‌شان تشکیل خواهند کرد و هم فاصله به شش امتیاز می‌رسد و قهرمانی تا حد بسیاری از دست رفته برداشت خواهد شد اما اکنون ده هفته دیگر از فصل باقی مانده و امکان جبران اختلاف امتیاز وجود دارد به همین خاطر در دام استقلال نیفتادند.  

در واقع به طور کلی اینطور به نظر می‌رسید که تاکتیک استقلال همراه با یک تله گذاری هوشمندانه علیه رقیبش در نظر گرفته شده می بود تا با دادن مطمعن به نفس زیاد به بازیکنان سرخپوش راه ضربه زدن را در عین اراعه یک نمایش پرانتقاد اشکار کند اما بازیکنان باتجربه پرسپولیس در این دام نیفتادند و احتمالا با در نظر گرفتن این مهم تا این مدت چیزی از دست نداده و این که آنها نیز بازنده بازی بزرگ نیم فصل دوم نبودند راضی باشند.