زمان کوتاهی بعد از دعوا روسیه به اوکراین در اغاز سال ۲۰۲۲، مجموعه ای از ویدیوهای مختصر در شبکه های اجتماعی انتشار شد: دوربین از دور گروهی از پهپادهای تجاری را نشا می دهد که با دقت، گلوله های خمپاره را به درون دریچه های باز تانک های روسی می انداختند، با نتایج ویرانگر و موثر. این تاکتیک هم نشان دهنده عصر جدیدی از بمباران دقیق و هم عصر جدیدی از رساندن سرهم بندی شده مواد انفجاری به مقصد. به عبارت دیگر، برای افرادی که در عرصه نوآوری بمباران دشمن فعالیت داشتند، همه چیز همانند قبل بوده و چیز بسیاری تحول نکرده می بود.

یقیناً که ارتش های سراسر جهان انواع مختلفی از روش ها برای شلیک کردن مواد منفجره به سمت یکدیگر ابداع کرده اند، از روش های ابتدایی همانند نارنجک دستی تا روش های هوشمندانه همانند منفعت گیری اوکراینی ها از پهپادهای تجاری، تا هواپیمای چند میلیارد دلاری که ماموریت هایی به طول یک روز دارد و برای رادارهای دشمن نامرئی است، در حالی که مواد منفجره با هدایت جی پی اس را درست به درون پنهانگاه ها و استحکامات زیرزمینی دشمن می اندازند. بمب افکن های دوربرد، با پرواز در ارتفاع بالا و نظارت بر پهنه گسترده میدان نبرد، می توانند علتایجاد حیرت و هراس شوند. و سیستم های هدایت زیاد دقیقی که به مهمات آن ها متصل است، علتشده نیاز به بمباران فرشی و یکپارچه همه یک شهر دیگر وجود نداشته باشد، برخلاف قبل که بمب افکن ها همه یک شهر را شخم می زدند.

در حالی که تقریباً هر هواپیمایی را می توان به بمب های پرتابی تجهیزکرد، هواپیماهایی که به طور خاص برای این ماموریت طراحی شده اند قابلیت ها و تکنولوژی زیاد خیره کننده ای دارند. زیاد دور از غول هایی دست و پا چلفتی و سنگین، این بمب افکن ها با جهش هایی در کارکرد و توانایی همراه بوده و برخی از آن ها پیشرفته ترین نوآوری های آیرودینامیک و پنهانکاری را دارند که آن ها را زیاد کارآمد و موثر ساخته است.

پیتر سینگر، تحلیل گر نظامی و پژوهشگر گروه تحقیقاتی نیو آمریکا می گوید که مردم – «از جمله تعداد بسیاری در داخل ارتش»- بعضی اوقات اوقات در فهمیدن قیمت بمب افکن ها فراتر از نقش سنتی بمب انداز آن ها، دچار نادرست می شوند. سینگر می گوید که سیستم های تسلیحاتی با بیشترین قوت بقا آن هایی می باشند که بتوانند با تحول برتری ها سازگار باشند، همانند برتری پنهانکاری بر شدت، و یقیناً با استراتژی های تاکتیکی تازه. وی معتقد است که «این برد و ظرفیت حمل و توانایی شان در بر مسئولیت گرفتن نقش های تازه و اضافی که از نبرد الکترونیکی تا مدیریت گروهی از پهپادهای کوچک تا حتی پتانسیل عملیات های هوا به هواست که آ ها را نزدیک می کند».

این چنین این بمب افکن ها بزرگ و پرسروصدا بوده و اگر شخصاً ناظر بلند شدن یکی از آن ها باشید، وحشت را تا ستون فقراتتان حس خواهید کرد.

یقیناً تاکتیک های جایگزینی برای این سیستم ها وجود دارد- موشک های بالستیک قاره پیما که می توانند کلاهک های هسته ای را به سمت اهدافی در فاصله هزاران کیلومتری حمل کنند، و راکت های کوچکتری که می توانند سریع تر از مهمات های جنبشی باشند که برای انجام کار به جاذبه زمین متکی می باشند. اما محدودیت هایی برای این سیستم های پرسرعت وجود دارد، از جمله هزینه، برد، ظرفیت بار و چالش های بسیاری که بمب افکن ها با توانایی شان در پرسه زدن و شلیک مهمات با دقتی خارق العاده، به کمترین حد ممکن برسانند.

سینگر در این باره می گوید: «در حالی که تکنولوژی تحول می کند، جغرافیا بدون تحول است. باید توانایی انجام عملیات در فواصل طویل را داشته باشید، به اختصاصی در اقیانوس آرام. و در سناریوهای گوناگون در برابر چین و روسیه، ایالات متحده به گزینه های بیشتری نیاز دارد».

منظور او از این قسمت سخن بگویید هایش توانایی در عبور و دور زدن سیستم های دفاع هوایی پیچیده تر و پیشرفته تر است. نامرئی بودن بمب افکن پنهانکار B-2 در برابر رادار زیاد افسانه ای و مشهور است. و B-52 Stratofortress می تواند در چنان ارتفاع بالایی پرواز کند که سیستم های دفاع هوایی توانایی شناسایی آن را ندارند. این چنین بمب افکن ها می توانند از سلاح های خود در یک جنگ متعارف علیه دشمنان کمتر پیشرفته منفعت گیری کنند، جایی که موشک ها و راکت ها برای دور زدن سیستم های دفاعی ملزوم نیستند و بمب های زیاد تر و بزرگ تری را نسبت به سیستم های دیگر به اهدافشان شلیک کنند.

بمب افکن ها می توانند تسلیحات بازدارنده زیاد موثری نیز باشند، که در بحبوحه افزایش تنش ها، زیاد تر به اندازه ناوگروه های تهاجمی موثر می باشند. یقیناً بمب افکن ها می توانند حساسیت زا و تنش زا هم باشند و چندین دفعه پتانسیل دردسرسازی و افزایش تنش ها را داشته اند. در اواخر اکتبر ۲۰۲۳، یک جت جنگنده J-11 چینی بیشتر از حد به یک بمب افکن بی-۵۲ آمریکایی نزدیک شد، بمب افکنی که به ادعای وزارت دفاع ایالات متحده در حال انجام ماموریت های معمول در آب های بین المللی در دریای چین جنوبی می بود. این حرکت جنگنده چینی متخاصمانه می بود، اتفاقی که در این چنین رویارویی هایی رخ می دهد، پیش از این که بمب افکن آمریکایی را به حال خود گذاشته و از آن دور شود.

بعد یک ناوگان بمب افکن فعال و توانمند، زیاد زیاد تر از این که دردسرساز و آشوب زا باشد، برای ارتش های امروزی به شدت ملزوم و بنیادین است. به همین علت است که B-52 به هفتادمین سالگرد خدمت فعال خود نزدیک می شود که زیاد قابل دقت است. این چنین این نوشته توضیح می دهد که چرا چندین نمونه از بمب افکن ها در ارتش ایالات متحده وجود دارد و چرا گزینه تازه این نیرو، بمب افکن تازه رونمایی شده B-21 Raider ساخت کمپانی نورثروپ گرومن، علتحیرت همگان شده است.

در او گفت و گو توانمندی های بمب افکنی دشمنان ایالات متحده، بمب افکن های این کشورها نمی توانند با قوت تکنولوژیکی ناوگان بمب افکن های آمریکایی رقابت کنند اما این بدان معنی نیست که نمی توانند موثر و کارآمد باشند. تنها قضیه این است که تعداد بمب افکن های تازه در جهان زیاد کم بوده و فاصله بین گسترش آن ها طویل است و یقیناً چالش های خاص خودشان نیز آن ها را دچار دردسر کرده است.

ریچارد ابوالعفیه، مدیر شرکت مشاوره ای AeroDynamic Advisory و تحلیلگر حوزه هواپیما می گوید: «هر صحبتی در رابطه بمب افکن تازه روسیه، برای تحریم ها و تلفات در میدان نبرد با تردید همراه بوده است. اگر صحبتی از چیزی برای جایگزینی Xian H-6K چینی به گفتن یک بمب افکن منطقه ای وجود داشته باشد، چیز قطعی نبوده است. چینی ها فاصله بسیاری برای داشتن چیزی همانند چیزی که در آینده خواهیم داشت دارند».

اما در شرایطی که چیز جدیدی در آینده نزدیک، از طرف دشمنان آمریکا توان مقابله با بمب افکن های این سرزمین را ندارد، این بدان معنی نیست که توانمندی های جاری این کشورها تا این مدت ترسناک نیست و جستجوی روش های تازه برای انتقال مواد منفجره، حتی با میراث هواپیماها در دو طرف منازعه، به تکامل ادامه نخواهد داد. در هر صورت، اولین بمب افکن در بین ترسناک ترین بمب افکن های جهان، سهم خاص خود از تکامل را داشته است، حتی در شرایطی که طراحی مرکزی آن در طی هفت دهه تحول بسیاری نداشته است. این هواپیما هم چنان یک بمب افکن ترسناک و حیرت انگیز است.

بمب افکن Boeing B-52 Stratofortress

همه او گفت و گو ها در رابطه بمب افکن ها باید با این گانگستر قدیمی اغاز شود، بمب افکن افسانه ای B-52 Stratofortress ساخت بوئینگ. این بمب افکن غول پیکر در سال ۱۹۵۵ داخل سرویس شد و سپس از آن در طی نزدیک به هفت دهه تشکیل مداوم، ۷۴۲ فروند از آن ساخته شده است، در حالی که تنها ۷۲ فروند از آن ها در سرویس باقی مانده اند. این مدل به طور مداوم روزآمد شده و برای همه درگیری های با وجود ایالات متحده از اغاز دوران جنگ سرد سازگار شده است.

دیرپایی و عمر دراز B-52 را می توان به طراحی اورجینال زیاد قوی و فضای داخلی سازگار با روزآمدسازی نسبت داد که جایگزینی کامل سیستم ها را امکان پذیر می سازد. در طی سال ها، این پرنده بیشتر از ۴۸.۷ متری با طول بال های بیشتر از ۵۶.۳ متر، که با لقب BUFF- Big Ugly Fat Fella به معنی رفیق زشت چاق بزرگ- شناخته می شود، سلاح های جدیدی دریافت کرده است، از جمله موشک های کروز و موشک های هسته ای که داخل محفظه سلاح های آن شده اند و هنگامی که موشک های هایپرسونیک داخل خدمت شوند، آن ها را نیز دریافت خواهد کرد. آویونیک، سیستم ارتباطات و شبکه های آن نیز به طور مرتب روزآمد شده و این هواپیما قرار است کابین خلبان دیجیتال تازه خود را از ۵ سال آینده دریافت خواهد کرد. در سال جاری، نیروی هوایی ایالات متحده نصب سیستم آرایه اسکن الکترونیکی فعال- که توسط جت های جنگنده مدرنی همانند اف-۲۲ برای رهگیری زیاد دقیق و چند مقصد همزمان منفعت گیری می شود- برای جایگزینی رادار متعلق به دهه ۱۹۶۰ که اکنون روی ناوگان بمب افکن های بی-۵۲ نصب است را اغاز خواهد کرد.

اما با فاصله ای زیاد، مهم ترین و مهم ترین روزآمدسازی که روی این بمب افکن اعمال شده، برنامه تحول موتور نیروی هوایی ارتش ایالات متخده برای هشت موتور B-52 خواهد می بود. ایده مدرن سازی این موتورها برای هزینه هایی که دارد و این ایده که B-52 ها در آینده ای نه چندان دور بازنشسته خواهند شد، او گفت و گو برانگیز شده است. اما نیروی هوایی ایالات متحده در سال ۲۰۲۱ تایید کرد که موتورهای اورجینال توربوفن Pratt & Whitney TF33-P-3/103 این بمب افکن را با موتورهای بزرگ تر، کم صداتر و کارآمدتر Rolls-Royce F130 جانشین خواهد کرد. بمب افکن B-52 در ظاهر همانند یک هواپیمای باری نیست و بدنه آن زیاد باریک و فشرده به نظر می رسد، اگر چه بال های بلندش این نوشته را جبران کرده اند. اما این موتورهای تازه، ظاهر کلی B-52 را برجسته تر خواهند کرد و ترسناکی آن را به مرحله جدیدی خواهند برد.

بمب افکن Tupolev Tu-95

با سابقه ای در خدمت که با رقیب آمریکایی اش B-52 Stratofortress هماوردی می کند، بمب افکن روسی Tupolev Tu-95 “Bear” یک بمب افکن شگفت و ترسناک دیگر است. این بمب افکن که در اواسط دهه ۱۹۵۰ معارفه شد و هم چنان با قوت به کار ادامه می دهد، از موتورهای توربوپراپ با تیغه های ناهمسوگرد به جای موتورهای جت منفعت گیری می کند. نوک پره ها در شتاب های سوپرسونیک می چرخند که علتمی شود این هواپیما پرسروصداترین هواپیمای نظامی جهان باشد. این چنین این بمب افکن روسی یکی از معدود بمب افکن های دارای مسلسل برای دفاع از خود است، و تنها هواپیمای پروانه دار که بال های آن به سمت عقب شیب دارند، طراحی که طبق معمولً در جت های جنگنده پرسرعت به کار می رود.

اما تصمیمات طراحان این بمب افکن در رابطه موتورهایش در دوران شوروی علتشد که Tu-95 یکی از ترسناک ترین بسته های هوایی روی کره زمین باشد. موتورهای توربوپراپ که از لحاظ سوخت مقرون به صرفه می باشند، علتمی شود که این بمب افکن بردی ۱۴,۸۸۰ کیلومتری بدون نیاز به سوخت گیری مجدد داشته باشد. این عدد ۸۰۰ کیلومتر بیشتر از برد بمب افکن آمریکایی B-52 است که زیاد تر از زمان پرسه زنی مضاعف به جای مسافت زیاد تر سود می برد. و یقیناً کارآیی فوق العاده آن در ارتفاعات پایین. اگر چه این بمب افکن نمی تواند اکثر سیستم های دفاعی را ناکامی دهد، اما در عدم وجود این سیستم ها، زیاد ویرانگر خواهد می بود. ماموریت مهم این بمب افکن روسی شامل حمل کلاهک های هسته ای است و در اتفاقی مشهور، بزرگ ترین بمب هسته ای که تا بحال ساخته شده را رها کرده است، بمب ۵۸ مگاتنی Tsar Bomba که در سال ۱۹۶۱ تست شد. اما سلاح های جاری آن شامل بمب ها و موشک های متعارف است.

بمب افکن Tu-95 در طی سال ها با سیستم های آویونیک و ارتباطی تازه روزآمدسازی شده است، بدون این که پیشرفت های تکنولوژیکی شبیهی همانند آنچه در B-52 دیده شده است را توانایی نماید. این بمب افکن به طور روتین برای عملیات های دریایی سطح پایین، از جمله انداختن سیستم های سونار و مستقر کردن دیگر سیستم های جاسوسی الکترونیک دیگر به کار گرفته شده است. اما در حالی که انتظار می رود این هواپیما تا دهه ۲۰۴۰ در سرویس بماند، تا این مدت جایگزینی برای آن ها وجود ندارد. ابوالعفیه می گوید که برای «تحریم ها و تلفات در میدان نبرد» مرتبط با جنگ اوکراین «هر صحبتی در رابطه بمب افکن تازه روسیه با شک و تردید همراه است».

بمب افکن Rockwell B-1 Lancer

بمب افکن Rockwell B-1 Lancer یک پرنده زیاد نادر است. نیروی هوایی ایالات متحده ترکیبی منحصربفرد از توانایی ها را به این بمب افکن داده و تنها ۱۰۰ فروند از آن به وجود اورده است. این هواپیما دوران تکامل پرتنش و طویل را توانایی کرد که با کنسل شدن قاطع برنامه توسع در سال ۱۹۷۷ و از سرگیری غیرمنتظره آن در سال ۱۹۸۱ همراه می بود و چندین تحول در طراحی اولیه و محصول نهایی نیز اعمال شد.

نتیجه نهایی یک بمب افکن سنگین برد بلند می بود که می توانست با شدت حداکثر ۱.۲۵ ماخ پرواز کند، تا ۱۰,۴۰۰ کیلومتر برد داشت و می توانست تا بیشتر از ۳۴ تن بمب های متعارف، سلاح های هسته ای یا راکت ها و موشک ها، از جمله موشک های بالدار پنهانکار AGM-158 JASSM با کلاهک نفوذ در زره را حمل کند.

این هواگیما دارای طراحی کشیده و شیب دار است که شکمی پهن تر و کابینی شیب دار برای خلبانان دارد و بال های با قابلیت تحول شیب دارد که در عرصه مهندسی هوافضا زیاد نادر و او گفت و گو برانگیز می بود اما به آن امکان می دهد تا بین بمباران با شدت و ارتفاع پایین و پرواز سوپرسونیک در ارتفاع بالا در حال تحول باشند.

ابوالعفیه می گوید: «B-1 واقعاً شگفت است. این بمب افکن محصول دهه ۶۰ است، در دهه ۸۰ ساخته شده، زیاد گرانقیمت است، پیش از دوران پنهانکاری است و یک نمونه از آن آخرین تلاش ها در بین نوآوری های ترسناک اتفاق افتاده در قلب جنگ سرد است». اما علیرغم شگفت بودنش، این بمب افکن قابلیت های خاص بسیاری دارد. ابوالعفیه در این باره نیز تصریح می کند: «این تنها هواپیمایی است که تا جایی که من می دانم توانسته به نحوی برد، محموله و شدت را با هم ترکیب کند». به همین علت، این بمب افکن در ماموریت های بسیاری ایفای نقش کرده است، از جمله اخیراً که صدها پرواز بر فراز افغانستان و سوریه داشته است. به لطف یک سری روزآمدسازی ها در آویونیک، سیستم های هدفگیری و توانمندی های حمل محموله، نیروی هوایی ایالات متحده تصمیم دارد B-1 را تا دستکم سال ۲۰۳۶ در خدمت نگه دارد، هنگامی که به طور کامل با B-21 جانشین شود.

بمب افکن Tupolev Tu-160 Blackjack

بمب افکن Tupolev Tu-160 Blackjack که کپی تصویری کاملی از B-1 Lancer آمریکایی است، ایده یک بمب افکن سوپرسونیک، برد بلند با بال های شیب دار را گرفته و همه چیز را به اوج ممکن می رساند. این بمب افکن سریع تر از بمب افکن B-1 بوده، توانایی رسیدن به شدت ماخ ۲.۰۵ را دارد، در قیاس با شدت ۱.۲ ماخ بمب افکن B-1، که تنها آن را در رتبه دوم شدت، سپس از هواپیمای آزمایشی آمریکایی XB-70 Valkyrie قرار می دهد که شدت آن به ماخ ۳ می رسید. این بمب افکن می تواند بدون نیاز به سوختگیری مجدد مسافتی به طول ۱۲,۳۲۰ کیلومتر را طی کند، و در این عرصه نیز از B-1 بیشتر از ۱,۶۰۰ کیلومتر برد بیشتری دارد. این بمب افکن روسی حتی طراحی شیک و مدرن B-1 را نیز پیروی کرده است که شامل بال های ترکیبی و طراحی بدنه ای شبیه همتای آمریکایی اش است.

اما شباهت ها در طراحی همیشه به معنی یکسان بودن در جاهای دیگر نیست. علیرغم این که بودجه ای کمتر در قیاس با Tu-160 دارد، مهندسان طراح B-1 فهمیدن گسترده تری از دانش و تکنولوژی داشتند که برای ساخت هواپیمایی با این کارکرد و یقیناً کارآیی و قابل مطمعن بودن، حیاتی می بود. این چنین Tu-160 با مشکلاتی در عرصه آمادگی عملیات و محدودیت های عملکردی روبه رو شده است: یک مشکل کوچک در زمانبندی موتور بدین معناست که این بمب افکن تنها برای زمان کوتاهی می تواند با شدت حداکثری خود پرواز کند.

این بمب افکن برد بلند درسال ۱۹۸۷ داخل سرویس شد و از آن زمان تا بحال یک سری روزآمدسازی ها را دریافت کرده است. تازه ترین نسخه این بمب افکن به نام Tu-160M اکنون در مرحله تست نسخه اولیه قرار دارد که ۸۰ درصد سیستم ها و تجهیزات نسخه قبلی را روزآمد کرده است. این چنین این نسخه دارای موتورهای جدیدی بوده و تازه ترین سلاح های روسیه را حمل خواهد کرد، از جمله موشک هایپرسونیک تازه روسیه، در صورتی که فرآیند گسترش آن پیروزی آمیز باشد. روسیه امیدوار است که ۱۰ فروند Tu-160 تازه را تا سال ۲۰۲۷ تشکیل کند، در قیاس با تازه ترین نسخه بمب افکن آمریکایی B-1 که قرار نیست هیچ فروند جدیدی از آن در آینده تشکیل شود.

بمب افکن Northrop Grumman B-2 Spirit

هنگامی در سال ۱۹۹۷ سپس از ۱۶ سال گسترش و تست داخل سرویس شد، بمب افکن B-2 Spirit ساخته نورثروپ گرومن که لقب بمب افکن پنهانکار را یدک می کشد، برای نامرئی بودن تقریباً کامل برای رادارهای دشمن و این چنین ساختار بال پرنده اش، یک پیشرفت نظامی بزرگ به شمار می رفت. قابلیت اول نتیجه دهه ها تحقیقات و گسترش یک تکنولوژی «کمتر قابل دیده شدن» می بود و دومی از طریق کنترل های پرواز دیجیتال پیچیده ممکن می شد که به طور اتوماتیک ارامش هواپیما را در حال پرواز نگه داری می کرد.

به علت تشکیل دشوار و هزینه های عملیات، اما نیروی هوایی ایالات متحده تعداد فروندهایی که از این بمب افکن خواهد خرید را از ۱۳۰ فروند به تنها ۲۱ فروند افت خواهد داد (یک فروند در جریان یک سانحه از بین رفت و ۲۰ فروند دیگر در سرویس می باشند). اما B-2 خود را در طی ۲۵ سال سرویس ثابت کرده است، و در کمپین های بمباران در کوزوو، جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱، عملیات آزادی پیادار در افغانستان، جنگ عراق و نبرد علیه داعش و تعداد بسیاری دیگر حتی یک بار هم به سمت آن شلیک نشد که نشان از پنهانکاری بالای آن است. این بمب افکن طبق معمولً برای عملیات ها مستقیماً از پایگاه هوایی وایتمن در میزوری به پرواز درآمده و به سمت هدفش می رود و به زمان بیشتر از ۳۰ ساعت، نزدیک به ۲۴,۰۰۰ کیلومتر را طی می کند، و در این زمان چند بار در آسمان سوختگیری مجدد انجام می دهد (این بمب افکن از پایگاه های فرد دیگر نیز بلند شده است، از جمله نقاطی نزدیک تر به میدان نبرد در درگیری های گوناگون). این بمب افکن بیشتر از ۱۸.۱ تن بمب های متعارف و کلاهک های هسته ای را در دو محفظه داخلی خود جای می دهد.

اگر چه بر پایه برنامه ریزی ها، B-2 به طور تدریجی از سال ۲۰۲۷ با B-21 Raider جانشین خواهد شد، نیروی هوایی ایالات متحده ضمانت درازمدتی به بی-۲ دارد و میلیاردها دلار را صرف روزآمدسازی ناوگان این بمب افکن خواهد کرد و این بمب افکن دستکم تا سال ۲۰۳۲ این روزآمدسازی ها را دریافت خواهد کرد. در نهایت، این بمب افکن برای تحول برتری های نیروی هوایی آمریکا به یاد آورده خواهد شد. ابوالعفیه در این باره حرف های است: «B-1 می توانست پروازهای سوپرسونیک با شدت بالا را با برد و قوت حمل بار بالایی انجام دهد، اما در رابطه B-2 گفتیم که این سه چیز را نمی خواهیم. ما اکنون به جستوجو برد، حمل بار و پنهانکاری بودیم، نه شدت. و یقیناً B-21 پارامترهای شبیهی خواهد داشت».

بمب افکن Xian H-6

در حالی که زیاد تر ارتش های جهان، برخلاف ایالات متحده، نسبت به برتری بمب افکن ها بی اعتنا می باشند، چین یک استثنای مهم است. بمب افکن دو موتوره Xian H-6 آن یک تهدید جدی است. این بمب افکن چینی که توسط شرکت صنایع هوایی ژیان از بمب افکن Tupolev Tu-16 ساخت شوروی الهام گرفته شده است، نه تنها توانایی سوختگیری هوایی برای افزایش برد را دارد بلکه توانایی شلیک موشک های کروز و حمل سلاح های هسته ای را داراست، و با سیستم آویونیک و سیستم های راداری مدرن تجهیزشده است.

نسخه ای از این بمب افکن با نام H-6K یک بمب افکن متعارف است و نسخه جدیدتر H-6N نیز یک نسخه با قوت حمل سلاح هسته ای است که می تواند موشک های بالستیک ضد کشتی نیز شلیک کند. این بمب افکن زیاد تر برای نشان دادن قوت ارتش چین منفعت گیری می شود، به اختصاصی هنگامی چین می خواهد ادعای خود بر تایوان را نشان دهد. دسامبر قبل، چین ۱۸ فروند بمب افکن H-6 را طی ۲۴ ساعت به حریم هوایی تایوان فرستاد. این چنین این بمب افکن برای تکنولوژی های نسل تازه همانند اعزام گروهی پهپادها و توانمندی های جنگ الکترونیک آماده شده است.

تحلیلگران بر این باورند که چین در حال کار بر روی جایگزینی برای H-6 است، یک بمب افکن بال پرنده همانند B-21 که H-20 نام دارد. علیرغم شباهت ها، این هواپیما به گمان زیادً عملکردی در حد تازه ترین بمب افکن نیروی هوایی ایالات متحده نخواهد داشت چون دانش چین در عرصه مواد پنهانکار و تکنولوژی تشکیل تا این مدت زیاد عقب تر از ایالات متحده است.

بمب افکن Northrop Grumman B-21 Raider

در حالی که ناوگان متنوع و رنگارنگ بمب افکن های ایالات متحده با هر معیاری بهترین در جهان است و رقیبی ندارد، تا این مدت هم شکاف هایی بین این بمب افکن ها وجود دارد. اول از همه و مهم ترین آن ها هزینه ها است: یک هواپیما باید بتواند به عمق خاک دشمن نفوذ کند بدون این که با هر ساعت پرواز، هزینه ای کمرشکن داشته یا نیاز به ساعت های بی پایانی تعمیر و نگهداری بین ماموریت ها داشته باشد. هنگامی B-21 Raider برای اولین بار در نوامبر ۲۰۲۳ به طور رسمی به پرواز درآمد، نسل جدیدی از کارکرد و تکنولوژی پنهانکاری را به زرادخانه بمب افکن های آمریکا معارفه کرد. این هواپیما در عرصه مقرون به صرفه بودن، به علت کارکرد زیاد خوب در عرصه مصرف سوخت، زیاد بهتر از بمب افکن B-2 Spirit است و وزارت دفاع ایالات متحده امیدوار است، کارآیی زیاد بهتری نیز داشته باشد.

به لطف هزینه های تعمیر و نگهداری و ساختار ذاتاً بی فایده موتوری، هزینه عملیات بمب افکن قدیمی B-2 Spirit برای هر ساعت ۱۵۰,۰۰۰ دلار است، چون طراحی موتور طوری است که هواپیما پنهانکارتر باشد و به همین خاطر طراحان ۴ موتور قوی آن را در داخل بدنه قرار داده اند تا دیسک های فن و ردپای گرمایی آن ها مخفی بماند. B-21 اما این مشکل را حل کرده است. ابوالعفیه در این باره حرف های است: «در عرصه نوآوری های تازه تا این مدت هیچ چیزی در عمل تایید نشده است اما یک چالش منفعت گیری از موتورهای توربوفن با کارکرد بای بعد بالا استکه می تواند در عرصه مصرف سوخت و به این علت برد کارکرد بهتری داشته باشد. تا به امروز نمی توانستید این نوشته را با قابلیت پنهانکاری سازگار کنید. در رابطه B-2، ورودی های هوای زیاد بزرگتری دارد و انگارً راهی برای خلق ورودی و داکت پنهانکار اشکار کرده اند که امکان نصب یک موتور بای بعد بزرگ تر را در داخل هواپیما میسر کرده است».

ابوالعفیه می گوید که این بمب افکن نوآوری های مهم فرد دیگر نیز دارد، از جمله پیشرفت ها در عرصه مواد و فرآیندهای تشکیل، الکترونیک های داخلی، عایق های پنهانکار و تعداد بسیاری چیزهای دیگر. این چنین این بمب افکن می تواند موشک های هایپرسونیک را حمل و شلیک کرده و با مقصد گیری پهپادی و پهپادهای جاسوسی و نظارتی هماهنگ شود.

نیروی هوایی ایالات متحده انتظار دارد تا بیشتر از ۱۰۰ فروند بمب افکن B-21 را خریداری کند که در عرصه چالش های تعداد فروندهای خریداری شده ای که علتبالا رفتن هزینه عملیات B-2 شد (چون تنها ۲۱ فروند از آن ها ساخته شد) نیز زیاد سودمند خواهد می بود. طول عمر مورد انتظار بمب افکن B-21 تا این مدت آشکار نشده است اما انچه که مسائل پیش می رود، امکان پذیر این بمب افکن تازه پیش از مرخص شدن B-52 بازنشسته شود.