۱۱ مه ۲۰۰۲، دوربین مادون قرمز و طیف‌سنج نیکموس (NICMOS) روی تلسکوپ فضایی هابل ناسا به لایه‌های غبار در یک ابر ستاره‌ساز نفوذ کردند تا ساختمانی متراکم و سنگ‌آلود از غبار و گاز را کشف کند.

این اولین عکس نیکموس برای نزدیک به سه سال می بود. این عکس، سحابی مخروطی (NGC 2264) را مشخص می کند. نام آن به این علت مخروط است که در تصاویر زمینی، شکل مخروطی دارد.

نیکموس تلسکوپ هابل را قادر می‌سازد تا طول موج‌های نور نزدیک به فروسرخ را ببیند، به‌طوری‌که بتواند به غباری که نواحی داخلی سحابی را نهان می‌کند نفوذ کند. بااین‌حال، مخروط زیاد متراکم است، حتی «چشم‌های مادون قرمز» نیکموس نیز نمی توانند در همه طول آن نفوذ کنند.

چشم انسان نمی‌تواند نور مادون قرمز را ببیند، به این علت رنگ‌ها مطابق با طول موج‌های مادون قرمز نزدیک می باشند. نور آبی نشان‌دهنده طول موج‌های مختصر‌تر نزدیک به مادون قرمز و نور قرمز مربوط به طول موج‌های بلندتر است.

نیکموس برای سرد نگه‌داشتن‌ آشکارسازهایش، در یک ظرف قمقمه همانند پر از یخ نیتروژن جامد قرار داده‌ شده‌ می بود. انتظار می‌رفت که یخ نیتروژن جامد تقریباً چهار سال دوام بیاورد.

بااین‌حال، یخ تقریباً دو برابر سریع تر از آنچه تخمین زده‌ می‌شد تبخیر شد و تنها بعد از ۲۳ ماه عملیات علمی نیکموس همه شد.

در سال ۱۹۹۹ با همه‌شدن ذخایر یخ، این دوربین خاموش شد. بااین‌حال، دانشمندان آن را با اراعه یک محلول خنک‌کننده تازه در طول یک مأموریت خدماتی احیا کردند.