ما وقتی در بین نئاندرتال ها زندگی می کردیم، اما آنها نزدیک به ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

دلایلی متغیری برای انقراض نئاندرتال ها ذکر شده است. کارشناسان گمان داده اند که آمیزش بین گونه ای، تغییرات آب و هوایی و درگیری های خشونت‌آمیز با انسان ها امکان پذیر تقصیر کار این انقراض باشند.

مطالعه ای تازه روی دندان‌های این گونه منقرض‌شده و انسان های دوره پارینه سنگی پسین نشان داده که انسان‌ها زمان بیشتری را صرف مراقبت از کودکان خود در قیاس با نئاندرتال‌ها می کردند.

به حرف های کارشناسان، این نوشته می تواند یکی از دلایلی باشد که انقراض نئاندرتال ها را به جستوجو داشته است.

کودکان نئاندرتال که بین ۴۰۰,۰۰۰ تا ۴۰,۰۰۰ سال پیش و کودکان انسان مدرن که در دوره پارینه سنگی پسین (بین ۵۰,۰۰۰ تا ۱۲,۰۰۰ سال پیش) زندگی می‌کردند، امکان پذیر با سطوح شبیهی از استرس دوران کودکی، اما در مرحله های گوناگون رشد روبه رو شده باشند.

تیم محققان از دانشگاه توبینگن در آلمان، نظر کرده اند که این یافته‌ها می‌توانند منعکس‌کننده تفاوت‌ها در نحوه مراقبت از کودک و دیگر استراتژی‌های رفتاری بین این دو گونه باشند.

پژوهشگران مینای دندانی ۴۲۳ دندان نئاندرتال و ۴۴۴ دندان انسان در دوره پارینه سنگی پسین را تجزیه و تحلیل کردند.

شیارهای افقی با مینای نازک‌تر در دندان‌ها نشان‌دهنده استرس‌های دوران کودکی می باشند. تحقیقات قبلی نشان داده اند که این ویژگی می‌تواند با مشکلات در دوران کودکی همانند بیماری، عفونت، سوء تغذیه، کمبودهای تغذیه‌ای و تروما مرتبط باشد.

نقایص مینای دندان‌های نئاندرتال ها و انسان های پارینه سنگی پسین شبیه است، اما این نقص ها در مرحله های رشدی متغیری بین این دو گونه مشاهده می شوند.

در بین انسان‌های پارینه سنگی پسین، نقص مینای دندان در نزدیک به سنین از شیر گرفتن (بین یک تا سه سالگی) زیاد تر دیده می شود.

با این حال، در بین نئاندرتال‌ها، نقایص مینای دندان بعد از دوره از شیر گرفتن به اوج خود می‌رسند که مشخص می کند در این زمان گمان سوءتغذیه در آنها زیاد تر بوده است.

نویسندگان این مطالعه بر این باورند که استرس توانایی‌شده توسط کودکان انسان های پارینه سنگی زمان از شیر گرفتن می تواند ناشی از افزایش تقاضای انرژی باشد.

آنها نظر می‌کنند که انسان‌های دوران پارینه سنگی پسین امکان پذیر با منفعت گیری از راهبردهایی همانند وابستگی طویل‌تر کودکان به والدین خود، منفعت‌برداری کارآمدتر از منبع های و فراهم کردن دسترسی کودکان به غذا، به افت استرس‌های رشدی در کودکان بعد از دوره از شیر گرفتن پشتیبانی کرده باشند.

امکان پذیر که این چنین استراتژی هایی توسط نئاندرتال ها مورد منفعت گیری قرار نگرفته باشد که این نوشته می‌تواند به مزایای بقا در طویل مدت برای انسان‌های مدرن در قیاس با نئاندرتال‌ها منجر شده باشد.

محققان در ژورنال Scientific Reports ذکر کرده اند که به گمان زیادً انسان ها در «افت استرس در کودکان تازه از شیر گرفته شده» بهتر عمل کرده اند.

در همین حال، برای نئاندرتال‌ها، زمان کوتاهی بعد از پایان دوران شیردهی مصادف با «استرس‌زاترین مرحله کودکی» است.

لورا لیمر، نویسنده این مطالعه حرف های است:

انسان‌های مدرن پارینه سنگی پسین و نئاندرتال‌ها استراتژی‌های متغیری برای مراقبت از کودک بعد از دوره از شیر گرفتن داشته‌اند، به گونه ای که عمل های انسان‌های مدرن پارینه سنگی پسین تبدیل افت زیاد تر استرس در دوران کودکی خواهد شد.

این راهبردها نه‌تنها با حمایتوالدین، بلکه امکان پذیر با دیگر عوامل اجتماعی مرتبط باشد.

احتمالا بتوانیم بگوییم که کودکان نئاندرتال امکان پذیر سریعتر استقلال اشکار کرده یا در سنین پایین‌تر با آنها همانند بزرگسالان حرکت می شده است.