تیمی از پژوهشگران روانپزشکی دانشگاه ییل برای کشف مکان پارانویا یا بدگمانی در مغز، نتایج یک آزمون ساده را در انسان‌ها و میمون‌های رزوس بازدید کردند. نتایج مطالعه آن‌ها مشخص می کند که حرکت پارانویا از اختلال در کارکرد سلول‌های مغناطیسی تالاموس میانی-پشتی (MDmc) و قشر اوربیفرونتال به وجود می‌آید.

پارانویا طبق معمولً به‌گفتن یک حرکت غیرعقلانی شامل نگرانی بیش‌ازحد خود را مشخص می کند. این اختلال ناشی از یک افراط در مکانیسم‌هایی زیاد عقلانی است که انسان‌ها با آن‌ها می‌توانند نظم خود را در یک محیط پر از آشوب نگه داری کنند.

این مکانیسم‌ها علتخواهد شد تا بتوانیم خود را با تحول شرایط وفق دهیم. اما افزایش شدت این مکانیسم‌ها علترفتارهایی مخرب می‌شود؛ ازجمله کناره‌گیری از اجتماعات و بدگمانی در روابط و شغل‌ها.

فهمیدن بهتر این اختلال می‌تواند به کنترل و درمان آن پشتیبانی کند. کشف این که پارانویا دقیقاً روی کدام مکان مغز تأثیر می‌گذارد یکی از مواردی است که به فهمیدن عمیق‌تر آن پشتیبانی می‌کند.

کشف مکان پارانویا در مغز

دانشمندان از یک آزمون به‌نام «یادگیری بازگشتی مبتنی بر گمان» (probabilistic reversal learning) منفعت گیری کرده‌اند. در این آزمون، شرکت‌کننده‌ها برای کسب جایزه (امتیاز برای انسان‌ها و غذا برای میمون‌ها) نمادهایی را انتخاب می‌کنند.

هر نماد گمان پیروزی متغیری دارد و شرکت‌کنندگان این زمان را داشتند که محتمل‌ترین نماد را انتخاب کنند. اما بعد از گذشت نیمی از سوال‌های آزمون، یعنی هنگامی که شرکت‌کنندگان فکر می‌کردند علتجایزه گرفتن را فهمیده‌اند، نتایج تحول می‌کرد و محتمل‌ترین نماد دیگر به جواب نادرست تبدیل می‌شد. درعوض، نامحتمل‌ترین نماد به بهترین انتخاب تبدیل می‌شد.

شش میمون از ۲۰ میمون این آزمایش دچار اختلال در هسته تالاموس پشتی (مؤثر در برنامه‌ریزی، تفکر انتزاعی و سازمان‌دهی) یا ناحیه‌ای در قشر پیش‌پیشانی (مؤثر در تصمیم‌گیری) بودند. انسان‌ها نیز یک پرسشنامه تکمیل کردند تا سطح پارانویا و علائم افسردگی در آن‌ها اشکار شود.

پژوهشگران حرکت حیوانات و انسان‌ها را قبل و سپس از تحول نتایج بازدید کردند. آن‌ها می‌توانستند با منفعت گیری از این نتایج بگویند که کدام یک از قسمت‌های مختل‌شده مغز میمون‌ها روی توانایی حیوانات برای سازگاری با شرایط متغیر بازی تأثیر می‌گذارد.

داده‌ها نشان می‌داد که سلول‌های مغناطیسی تالاموس میانی پشتی (MDmc) درون هسته تالاموس پشتی و نواحی‌ خاصی در قشر اوربیفرونتال (قسمتی از قشر پیش‌پیشانی)، به‌نام نواحی واکر (Walker) ۱۱ و ۱۳ و ۱۴، روی حرکت میمون‌ها اثرگذار بودند.

آن‌هایی که دچار نقض در نواحی واکر بودند، با تحول نتایج هیچ تغییری در حرکت خود نشان ندادند. آن‌ها بدون هیچ احتیاط‌ای به انتخاب گزینه‌هایی که فکر می‌کردند جایزه دارد ادامه می‌دادند.

از طرف دیگر، آن‌هایی که دچار اختلال در MDmc بودند رفتاری کاملاً متناقض، اما با خروجی شبیه نشان دادند. این میمون‌ها به‌صورت مکرر بین گزینه‌های گوناگون جابه‌جا می‌شدند، انگار که فکر می‌کردند سیستم بازی طوری طراحی شده که همیشه با انتخاب‌های آن‌ها ناسازگار باشد.

این رفتارها در میمون‌ها با حرکت انسان‌هایی که سطح پارانویا در آن‌ها بالاتر می بود شباهت داشت. کشف این ربط بین یک مکان اشکار در مغز و حرکت پارانویا می‌تواند در آینده علتتوسعه راه حلهای درمانی مؤثرتر شود.

پژوهشگران نتایج مطالعه خود را در ژورنال Cell Reports انتشار کرده‌اند.