۵ ژوئیه ۱۰۵۴، یک انفجار آسمانی قوی آسمان تابستان را درخشان کرد. این انفجار دیدنی یک ابرنواختر می بود، مرگ خشونت‌آمیز ستاره‌ای که به گمان زیادً ده برابر جرم خورشید ما می بود.

ستاره‌شناسان چینی مرگ این ستاره را دیدند و ثبت کردند. این ستاره که در آسمان بالای شاخ جنوبی صورت فلکی ثور ظاهر شد، شش برابر درخشان‌تر از زهره و تقریباً درخشان‌تر از ماه کامل توصیف شد. روشنایی ظاهری آن با نزدیک به -۳.۵ قدر، تقریباً چهار برابر درخشان‌تر از زهره در درخشان‌ترین حالت خود می بود و تا ۲۳ روز آینده حتی در نور روز هم قابل مشاهده می بود.

باقی مانده ابرنواختر بعداً سحابی خرچنگ نامیده شد؛ توده‌ای ابری و درخشان از گاز و غبار در فاصله ۷۰۰۰ سال نوری از زمین.

امروزه سحابی خرچنگ در نزدیکی ستاره زتا گاو دیده‌ می‌شود و آن را M1 نیز می‌نامند، چون اولین بار در فهرست اجرام مسیه قرار گرفت.

این سحابی، منبع قوی امواج رادیویی است و نور مرئی آن با فرکانس شبیه امواج رادیویی انتشار می‌شود. سحابی خرچنگ از معدود ابرنواخترهای مشاهده‌شده‌ تاریخی در کهکشان راه شیری است.

درحالی‌که تعداد بسیاری از ابرنواخترها در کهکشان‌های نزدیک دیده‌ شده‌اند، آنها رویدادهای نسبتاً نادری در کهکشان خودمان می باشند. آخرین موردی که دیده‌ شد ستاره کپلر در سال ۱۶۰۴ می بود.