۸ ژوئیه ۱۹۹۸، ستاره‌شناسان یک منظومه ستاره‌ای نزدیک را کشف کردند که می‌تواند دقیقاً همانند منظومه شمسی خودمان باشد. نام این منظومه اپسیلون جوی یا اپسیلون اریدانی است.

بعداً یک تیم بین‌المللی کشف حلقه‌ای از ذرات غبار را در اطراف ستاره اپسیلون اریدانی خبرداد که نشان می‌داد منظومه ستاره‌ای تازه زیاد همانند به منظومه شمسی ما است، اما جوان‌تر.

اپسیلون اریدانی نزدیک به ۱۰ سال نوری از زمین فاصله دارد که نزدیک به استانداردهای نجومی است. این ستاره جوان تا این مدت توسط قرصی از غبار باقی‌مانده از تولد پوشیده‌ شده‌ است که دور آن می‌چرخد.

قرص شبیهی در سال‌های اولیه منظومه شمسی دور خورشید خودمان می‌چرخید و ماده‌ای می بود که منظومه شمسی ما از آن شکل گرفت. به این علت، اپسیلون اریدانی امکان پذیر دریچه‌ای به قبل خودمان باشد، نمایی از منظومه شمسی ما اندکی بعد از راه اندازی سیارات.

تصادفاً، این ستاره زمان‌ها است که مورد دقت بسیاری قرار گرفته است و حتی برای سیگنال‌های رادیویی که امکان پذیر سیگنال حیات هوشمند را نشان دهند، تحت نظر بوده است.

قبل از کشف در سال ۱۹۹۸، سیاره بزرگ‌تر فرد دیگر اشکار شده‌ می بود که به دور اپسیلون اریدانی می‌چرخید. این سیاره با جرمی تقریباً شبیه مشتری، هر پنج سال یک بار به دور ستاره می‌چرخد.

محققان بر این باورند که حیات در این چنین منظومه‌ای جوان، جایی که دنباله‌دارها و سیارک‌ها به‌طور معمول به سیارات برخورد می‌کنند، برای تکامل به سطح هوشمند مشکل خواهد داشت.