واقعا اگر آقایان می‌خواستند این موی سفید کرده‌ها را به روزگار سیاه بنشانند جز این می‌توانستند انجام بدهند؟ خب، هنگامی نمی‌توانید یا حتی نمی‌خواهید کاری بکنید چرا وعده می‌دهید؟ چرا قانون می‌نویسید؟ چرا نهال امید می‌کارید در “هوایی” که می‌دانید “واهی” است؟!

نپندارید که قولای دادید و گروهی را سرگرم کردید و همه. نه، همه نمی‌شود حتی اگر این دنیا به آخر برسد. برای شما پرونده‌های سنگینی تحریر شده است که “یوم‌الحسابِ”تان را به “یوم الحسره” تبدیل خواهد کرد.

گفتید و هر روز قولای دادید و عمل نکردید. مردم را در تنگنا آرزو‌ها قراردادید، اما بدانید خدا هم به همین قرار با شما حرکت خواهد کرد. ساعتِ شنی زمان مسئولیتتان به شدت در حال خالی شدن است. اگر نجنبید، اگر هم چنان امروز و فردا کنید، مردم با دل پُر و هرچه از دل شان برخیزد و بر زبان‌شان بنشیند، بدرقه‌تان خواهند کرد.

آن سه میلیون واریزی را هم که برای سه ماه دادید را مردم سیاسی برداشت می‌کنند و به پای انتخابات می‌نویسند. با این حرکت، خودتان که هیچ، باد به آبروی نظام می‌زنید. جواب این را هم در لیست بدهی شما باید نوشت. هم امروز باید جوابگوی این ماجرا باشید هم فردا که زبانتان بسته باشد و جوارح‌تان گویا. این تذکر را هم شرط بلاغ بدانید. این بار ملال مپندارید. پند گیرید و در واپسین روزها، ماموریت قانونی‌تان را عملیاتی کنید!