کمیسیونی که ماموریت بازدید چشم انداز امنیت ملی آمریکا را بر مسئولیت دارد، به این نتیجه رسیده است که ایالات متحده آمادگی جنگیدن و پیروزی در یک جنگ بزرگ را ندارد. کمیسیون استراتژی دفاع ملی تصریح می‌کند که آمریکا به طور کل برای یک درگیری در آینده آماده نیست، و نیروهای مسلح آن از نظر تعداد برای پیروزی در یک جنگ بزرگ ناکافی بوده و هزینه‌های دفاعی آن به شکلی نامتناسب صورت می گیرد. این کمیسیون هشدار می دهد که خطر برای ایالات متحده آنقدر جدی است که زیاد بدتر از کل دوران جنگ سرد است، در حالی که قوت جمعی رقبایی همانند چین، روسیه، ایران و کره شمالی در حال افزایش است.

جهان به شدت در حال تحول است – به سمت بدتر شدن

در سال ۲۰۲۲، پنتاگون استراتژی دفاع ملی را انتشار کرد، سندی که چگونگی مقابله با تهدیدات فزاینده علیه منافع حیاتی امنیت ملی ایالات متحده و یک سیستم بین المللی باثبات و باز را توضیح می دهد. این استراتژی به تهدیدهای چین و روسیه – و این چنین ایران، کره شمالی و گروه های بزرگ شبه نظامی ضد غرب- و نحوه برنامه ریزی وزارت دفاع برای مقابله با آنها می پردازد.

این استراتژی اندکی بعد از تهاجم روسیه به اوکراین انتشار شد و هشدار می‌دهد که «در این دوران، حرکت مطابق معمول در این وزارتخانه قابل قبول نیست».

کنگره در مصوبه ای اجباری خواست کرده است که یک کمیسیون بر این استراتژی و گزارش نحوه کارآمدی (یا عدم کارآمدی آن) در دنیای واقعی متمرکز شود. نتیجه گیری آنها این چنین بوده است: تنها دو سال سپس، این استراتژی از رویدادهای دنیای واقعی عقب افتاده است و این تهدید بزرگترین خطر از زمان جنگ جهانی دوم است. این گزارش یک هشدار قابل دقت است، چون جنگ جهانی دوم با جنگ سرد ۴۰ ساله و تنگنا هسته ای بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی جستوجو شد. این کمیسیون بر این باور است که دورانی که اکنون در آن قرار داریم حتی خطرناک‌تر از دوران جنگ سرد است، در شرایطی که گمان وقوع یک جنگ بزرگ – یا حتی در چند قسمت جهان یا جهانی – زیاد واقعی شده است.

در این گزارش به قوت نظامی رو به رشد چین، تهاجم غیرقانونی روسیه به اوکراین و تمایل هر دو سرزمین برای ارعاب و آزار همسایگان خود در راستای گسترش سرزمینی اشاره شده است. این گزارش به دوستی خودخوانده «بدون محدودیت» بین دو سرزمین اشاره کرده که شامل حمایتچین از جنگ روسیه در اوکراین است. این چنین این گزارش کنگره هشدار می دهد که روابط رو به رشد بین دو قوت (در کنار ایران و کره شمالی، خطر تبدیل جنگ با یک سرزمین به جنگ با دو یا چند سرزمین و در نتیجه درگیری در ابعاد جهانی را دارد).

استراتژی «پیروز شو، نگه دار، پیروز شو» دیگر کارآمد نیست

در طول جنگ سرد، ارتش ایالات متحده از لحاظ تعداد و بزرگی برای جلوگیری از جنگ با اتحاد جماهیر شوروی، و در صورت لزوم، برنده شدن طراحی شده می بود. آخر جنگ سرد در سال ۱۹۹۱ به معنی آخر اتحاد جماهیر شوروی و قوت نظامی آن نیز می بود و ارتش ایالات متحده برای مبارزه همزمان در دو جنگ کوچکتر علیه قوت های کوچکتری همانند کره شمالی و ایران کوچکتر شد. این استراتژی بعداً به یک مطرح «پیروز شو-نگه‌دار-پیروز شو» نیز افت یافت، که در آن ایالات متحده پیش‌بینی می‌کرد که همزمان با دو قوت کوچک‌تر بجنگد، اما خط مقدم با یک قوت را نگه داری می کند تا این که قوت دیگر را ناکامی دهد. این مطرح کم و بیش تا به امروز ادامه داشته است.

مشکل این مطرح، به حرف های کمیسیون اختصاصی کنگره، همکاری های قابل پیش بینی بین چین، روسیه، کره شمالی و ایران است. این گزارش به بودجه دفاعی ۷۱۱ میلیارد دلاری چین در سال (عددی نزدیک به بودجه دفاعی ایالات متحده)، شدت بالای افزایش قوت ارتش آزادی قسمت خلق چین و زرادخانه هسته ای رو به رشد چین اشاره می کند. روسیه در اوکراین دچار شده است، اما این جنگ نشان دهنده تصمیم خصمانه کرملین علیه کشورهای همسایه از جمله اعضای ناتو است. کره شمالی از زمان مطرح دو جنگی آمریکا، هسته ای شده است، ایران قوت نظامی تعیین کننده ای در خاورمیانه است که ایالات متحده و برخی متحدانش را آزار می دهد و کره شمالی و ایران هر دو از نظر نظامی به روسیه نزدیک تر شده اند.

به عبارت دیگر، ایالات متحده امکان پذیر در آینده با یک قوت بزرگ و یا حتی درگیری با هر چهار قوت فوق الذکر روبرو شود. ارتش ایالات متحده برای جنگیدن و پیروزی در درگیری با قوت های بزرگتر، زیاد کوچک است. نیروهای مسلح این سرزمین – از جمله اندازه نیرو، بودجه کلی دفاعی و مقدار تجهیزات – همگام با تهدیدات پیش نرفته اند.

یک ارتش بزرگتر و پرقدرت

نیروی دریایی ایالات متحده امروز ۲۹۷ کشتی دارد که آن را (از نظر تعداد کشتی ها) کوچکتر از نیروی دریایی ارتش آزادی قسمت خلق چین می کند. این گزارش خاطرنشان می کند که نیروی دریایی آمریکا تصمیم دارد ناوگانی متشکل از ۳۷۷ کشتی را در سرویس داشته باشد، اما این کار تا سال ۲۰۴۵ محقق نمی شود. اگر به هشدار کمیسیون اختصاصی کنگره دقت شود، ناظر افزایش سریع تعداد کشتی های نیروی دریایی ایالات متحده خواهیم می بود که در حالت ایده آل شامل دو ناو تازه می شود که تعداد کل ناوهای هواپیمابر آمریکا را به ۱۳ فروند خواهد رساند. افزایش تشکیل زیردریایی به سه زیردریایی در سال، ۳۰ زیردریایی تازه را در طی ده سال به ناوگان دریایی ایالات متحده اضافه خواهد کرد، در حالی که سه ناوشکن دیگر در سال می تواند به جبران بازنشستگی رزمناوهای کلاس Ticonderoga پشتیبانی کند. این چنین نیروی دریایی ایالات متحده می‌تواند از تحکیم کشتی‌های آبی خاکی منفعت گیری کند، به‌اختصاصی برای جبران از دست رفتن ناو USS Bonhomme Richard در سال ۲۰۲۰، و حداقل ۳۰ فروند ناوچه تازه کلاس Constellation.

در صورت وقوع یک جنگ بزرگ، نیروی هوایی ایالات متحده با ماموریت بزرگ دستیابی به برتری هوایی و در عین حال از بین بردن نیروهای مسلح دشمن، توانایی تشکیل صنعتی و دسترسی به اقتصاد جهانی روبه رو خواهد شد. جنگنده نسل بعدی سلطه هوایی (NGAD) این نیرو- که قرار است جانشین F-22 Raptor شود – به گمان زیادً در تعداد بیشتری از نسبت جایگزینی ۱:۱ که نیروی هوایی در نظر داشت ساخته می شود. این چنین، این نیرو برای بدترین سناریویی که در آن به انجام ماموریت های متعارف علیه روسیه و چین به طور همزمان و در عین حال نگه داشتن تعدادی از بمب افکن ها برای عملیات های بازدارندگی هسته ای نیاز خواهد می بود، به دو برابر بمب افکن های B-21 Raider (در کل ۲۰۰ فروند) نیاز دارد. در نهایت، نیروی هوایی ایالات متحده باید هواپیمای سوخت‌ رسان پنهانکار این سرویس به نام KC-Z، برای حمایتاز هواپیماهای دوست در مناطق مورد مناقشه بسازد.

نیروی زمینی ایالات متحده شاخه ای از ارتش این سرزمین است که کمترین کارآیی را در آسیا و اقیانوسیه دارد، جایی که جنگ احتمالی با چین در خواهد گرفت. نیروهای مکانیزه بزرگ، تجهیزبه تانک ها و خودروهای جنگی پیاده نظام، زمان های اندکی برای جنگیدن در فضایی که قسمت اعظم آن از اقیانوس های عظیم راه اندازی شده، اشکار می کنند. با این حال، سیستم‌های دفاع هوایی و موشکی این سرویس – همانند دفاع منطقه ای پاتریوت و تاد – و سیستم تازه تسلیحات مافوق صوت برد بلند (LRHW) هر دو می‌توانند یک حباب محافظ برای همه شاخه ها از زمین فراهم کرده و به شدت به اهدافی استراتژیک و حساس به زمان در فاصله ۲,۹۰۰ کیلومتری داشته باشند.

گزارش کمیسیون اختصاصی کنگره به‌طور غیرمنتظره‌ای برای آمریکایی ها ترسناک است – به‌خصوص از این جهت که توسط یک تیم دو حزبی متشکل از نمایندگان دموکرات ها و جمهوری‌خواهان تهیه شده است. آیا ایالات متحده در حال داخل شدن ناآگاهانه به جنگ جهانی سوم است؟ احتمالا نه، اما این گزارش تصریح می‌کند که ایالات متحده در عکس العمل به روال تروریسم جهانی که در ۱۱ سپتامبر به اوج خود رسید، کند عمل کرده است. یک جنگ جهانی، که به گمان زیادً شامل منفعت گیری از سلاح‌های هسته‌ای می‌شود، آن‌قدر بدتر از پیش بینی ها خواهد می بود که نمی‌توان پیش‌بینی کرد که اوضاع برای یک آمریکایی معمولی چه مقدار بد پیش خواهد رفت- یقیناً اگر آنقدر خوش شانس باشند که زنده مانده و آخر آن را ببینند.