سال قبل، در این چنین روزهایی می بود که دکتر علی شریفی زارچی، استاد دانشکدۀ کامپیوتر دانشگاه صنعتی شریف، خبری مبنی بر قطع ربط علمی خود با دانشگاه را انتشار کردند.

با توجّه به اشتهار ایشان به تعهّد و مرجعیت علمی بین دانشجویان و جامعۀ دانشگاهی بر فردی پوشیده نبوده است که علت این تصمیم جز ادامۀ همان روال ناصواب مسبوق نبوده‌است؛ «خالص‌سازی دانشگاه».

قطع همکاری با دکتر شریفی زارچی تنها مثالای از تصمیمات چند سال تازه مراجع ذی‌ربط در راستای این مقصد بوده که اثرات آن را می‌توان در اخراج‌های بی‌علت با اساتید دانشگاه‌های گوناگون سرزمین به چشم دید. روندی که نتیجه‌ای جز ناامیدی و سرخوردگی بین دانشگاهیان به همراه نداشته‌است.

علم به انحصار اقلیتی خاص درآمده و به جستوجو آن دانشگاه از آن مرجعیتی که برای پشتیبانی به برون‌رفت سرزمین از وضع جاری نیاز دارد، فاصلۀ بسیاری گرفته‌است. اساتید دلسوز در کنار تزریق علم و پرورش، دانشجویانی همانند خود پرورش خواهند داد که می‌توانند مرهمی بر زخم‌های سرزمین در شرایط جاری بگذراند.

اساتید به‌نوعی آیینه‌ای از آیندۀ دانشجویان می باشند و نوع حرکت با آنان می‌تواند تأثیری عمیق بر ذهنیت دانشجویان از آیندۀ خود داشته باشد. بدیهی است که حذف این اساتید خبره دلسردی جامعۀ دانشگاهی را به همراه آورده و آنان را از هرگونه بهبود حالت خود نومید می‌کند.

حاصل این روال تهی شدن سرزمین از متخصصان است. از جنابعالی به گفتن فردی برآمده از دانشگاه که خود را فرزند نهاد علم می‌دانید و برگشت کرامت به دانشگاه را از اهداف خود تعریف کرده‌اید، انتظار می‌رود با دعوت از اساتید اخراج‌شده به دانشگاه‌ها و دلجویی از آنان عرصه‌ساز تحقق این مقصد باشید.