صغری اسدی درمورد طراحی لباس فرم دانش‌آموزان، افزود: چندین سال قبل آموزش و پرورش یک مسابقه بین طراحان لباس برگزار کرد تا مطرح‌های مختلفی اراعه شود و بهترین مطرح‌ها برای منفعت گیری بچه‌ها از مقطع مهدکودک تا دبیرستان انتخاب شود. ولی متاسفانه کار‌های یک گروه خاص بر پایه برخی روابط انتخاب شد و به دیگر مطرح‌ها که کاربردی‌تر بودند دقت نشد که این نوشته جهت دلسردی طراحانی که در این عرصه دغدغه داشتند شد و بعد از آنهم اتفاق جدی فرد دیگر صورت نگرفت.

کیفیت و دوام پایین لباس فرم مدارس

او با اشاره به کیفیت پایین پارچه‌هایی که برای لباس فرم مدارس انتخاب می‌شود، اظهار کرد: کیفیت پارچه‌ها بعضی اوقات چنان پایین است که دانش‌آموز تنها همان ۹ ماه سال تحصیلی می‌تواند از آن‌ها منفعت گیری کند و برای سال سپس باید مجددا لباس بخرد که همین نوشته جهت می‌شود خانواده‌ها هزینه هنگفتی را صرف کنند. همین چند روز تازه شنیدم فردی برای خرید تنها یک شومیزِ زیر سارافون، ۶۰۰ هزارتومان هزینه کرده است. یقیناً قیمت‌ها متفاوت است و به گمان زیاد کمتر از این مبلغ هم شومیز اشکار شود، ولی آنچه به چشم می‌آید این است که کیفیت پارچه اصلا مشابه با هزینه‌ای که خانواده می‌کند، نیست.

این استاد دانشگاه با گفتن این که برای دوخت لباس فرم مدارس از پارچه جنس «تِرگال» منفعت گیری می‌شود، او گفت: در زمان تازه هم که لباس دانش‌آموزان تبدیل به شومیز، سارافون و شلوار شده است، طبق معمول برای شومیز به سراغ تِترون‌های ملحفه‌ای رفته‌اند که جنس محکم‌تری دارد و عرض آن ۳ متر است که به لحاظ اقتصادی هم برای تولیدکننده مقرون به صرفه‌تر است.

انتخاب یک نوع پارچه از ۷ تا ۱۸ سالگی!

او در ادامه گفت: با افزایش سن دانش‌آموزان، نوع نیاز بدن آنان نیز نسبت به یک کودک متفاوت می‌شود و مراقبت از لباس هم در این سنین نسبت به سنین کودکی زیاد متفاوت است. نمی‌توانیم برای همه مقاطع تحصیلی از یک نوع پارچه برای دوخت لباس فرم منفعت گیری کنیم. با دقت به فعالیت و بازیِ زیاد تر کودکان نیاز است که لباس‌های دانش‌آموزان مقطع دبستان زیاد تر شسته شود و باید ارامش رنگ آن‌ها زیاد تر باشد. از طرفی ایستایی لباس در مقطع دبیرستان با مقطع ابتدایی متفاوت است و باید این نکات زمان انتخاب پارچه مورد نظر قرار گیرد.

تاثییر رنگ لباس بر روحیه دانش‌آموزان

این طراح لباس با انتقاد از رنگ‌بندی لباس‌فرم دانش‌آموزان، فرمود: رنگ‌های تیره‌ای که برای لباس‌ها انتخاب می‌شود حالت افسردگی به بچه‌ها می‌دهد. اخیرا حتی مبحثی با گفتن «رنگ درمانی» نقل می‌شود و روانشناسان برای درمان برخی مشکلات روانشناختی به سراغ رنگ‌درمانی می‌روال. انتخاب رنگ‌های مناسب و شاد، به‌خصوص برای مقطع دبیرستان که دانش‌آموز به مقطع نوجوانی و بلوغ رسیده است می‌تواند به افت استرس و تنش‌های او پشتیبانی کند. بهتر است این عادت که دانش‌آموزِ مقاطع بالاتر باید رنگ‌های تیره سرمه‌ای و طوسی بپوشد را کنار بگذاریم و رنگ‌ها و نقش‌هایی با انرژی مثبت به لباس‌ها اضافه کنیم.

او اصرار کرد: از طرفی مشکل دیگر این است که به تناسب رنگ‌ها کنار یکدیگر نیز دقت نمی‌شود. رنگ‌های بدی را کنار یکدیگر منفعت گیری می‌کنند و یک دانش‌آموز باید مدتی طویل از روز را با همان لباس سَر کند.

خبری از مطالعه و نیازسنجی نیست

اسدی با اصرار بر این که برای ساماندهی حالت لباس فرم مدارس باید ربط دو طرفه بین آموزش و پرورش و کارگروه ساماندهی مد و لباس برقرار شود، او گفت: آموزش و پرورش باید ضمن اظهار نیاز خود، اجازه مطالعه و پژوهش در این عرصه بدهد و سپس بر پایه مطالعاتی که انجام شده است تصمیم‌گیری کند. طراحان باید ابتدا نیازسنجی کنند و سپس به جستوجو طراحی و انتخاب پارچه و … بروند. از نزدیک به ۳۵ سال قبل که در عرصه طراحی لباس مشغول فعالیت هستم تا بحال به یاد ندارم آموزش و پرورش برای رفع شدن مشکلات لباس فرم مدارس به سراغ دانشگاه‌ها آمده باشد.

او با اشاره به این که در مقطع ابتدایی زیاد تر اوقات سرآستین‌های بچه‌ها سیاه می‌شود، فرمود: یکی از مطرح‌هایی که در این عرصه می‌توان اجرا کرد منفعت گیری از پوششی شبیه آستین با یک کِش در ناحیه مُچ دست و یک کِش در ناحیه بالاتر است که بچه‌ها موقع نقاشی، غذا خوردن و … از آن منفعت گیری کنند تا لباسشان کثیف نشود. این‌ها همه نکاتی است که در آخر‌نامه‌های دانشگاهی به آن‌ها اشاره شده است، اما فردی ارزشی برای این چنین مطرح‌هایی قائل نیست.

خرید یک دست لباسِ پُر عیب

این استاد دانشگاه درمورد سایزبندی لباس‌های دانش‌آموزان نیز اظهار کرد: باید یک اندازه‌گیری حدودی از بچه‌ها داشته باشیم تا نسبتِ اندام بچه‌ها اشکار شود که مشکل سایزبندی هم رفع شود. متاسفانه سایزبندی‌ها اشکالات عمده‌ای دارند و کودک باید چندین دست لباس پرو کند تا بالاخره آن لباسی که نسبتا اندازه‌اش می‌شود را اشکار کند. سایزبندی لباس‌ها آنقدر مشکل دارد که طبق معمول باید بعد از انتخاب نهایی، برای از بین بردن ایراداتی همانند بلندی و گشادی، مجددا لباس را برای اصلاح به دست خیاط بدهند. این مشکل در مقطع دبستان زیاد تر است، چون رشد بچه‌ها زیاد و متفاوت است.

او با گفتن این که به علت سِری‌دوزی‌ِ لباس‌ها مشکلاتی هم در دوخت آن‌ها وجود دارد، او گفت: متاسفانه تولیدکنندگان درجه دوخت را بالا می‌برند و این نوشته علتمی‌شد مقاومت دوخت افت یابد به شکلی که اگر دقت کنید لباس دانش‌آموزان در ناحیه جیب‌ها، درز شلوار و… پاره می‌شود. از طرفی دوخت دکمه‌ها به درستی و با دقت انجام نمی‌شود و تبدیل افتادن دکمه می‌شود.

عضو هیات علمی دانشکده فنی شریعتی افزود: به علت فضای رقابتی، تولیدکننده می‌خواهد با قیمت مناسب و حاشیه سود بالا نظر مدارس را جلب کند و همین جهت می‌شود در انتخاب نوع پارچه، نخ، وسایل جانبی و… کیفیت‌های پایین‌تر را انتخاب کند.

لباس‌هایی برای ورزش نکردن!

اسدی درمورد لباس‌هایی که باید برای زنگ ورزش دانش‌آموزان منفعت گیری شود، او گفت: طبق معمول جنس این لباس‌ها هم اصلا مناسب نبوده و پلاستیک کامل است که حتی می‌تواند جهت ابراز مشکلات پوستی برای دانش‌آموز شود. از طرفی لباس‌های زنگ ورزش آنقدر سنگین و کُلفت است که اگر کودک همان را به تن کند اصلا نیازی نیست ورزش کند!

این استاد دانشگاه در این عرصه با ذکر پیشنهادی، فرمود: اداره آموزش و پرورش هر منطقه می‌تواند با تولیدکنندگان لباس‌های ورزشی و کارشناسان و طراحان این لباس‌ها مشورت کنند تا با آگاهی کامل قرارداد منعقد کنند. متاسفانه آموزش و پرورش درخصوص خرید لباس ورزشی نظارت مشخصی ندارد.