ستاره مرکزی این سحابی که با نام WR 136 شناخته می‌شود، با فوران بادهای ستاره‌ای قوی، لایه‌های بیرونی خود را به فضا می‌پراکند؛ به‌طوری‌که هر ۱۰ هزار سال، معادل جرم خورشید را به فضای اطراف پرتاب می‌کند.

این بادهای ستاره‌ای با برخورد به گازهای اطراف که از مرحله های قبل زندگی WR 136 باقی مانده‌اند، آنها را فشرده کرده و به‌شکل پوسته‌هایی با ساختار پیچیده درمی‌آورند. این پوسته‌های متراکم به‌علت انرژی تابشی بالای ستاره، می‌درخشند و حبابی فضایی را راه اندازی خواهند داد که همانند پیله‌‌ای نورانی و عظیم در آسمان دیده می‌شود.

سحابی هلال که با نام رسمی NGC 6888 شناخته می‌شود، در فاصله نزدیک به ۴ هزار و ۷۰۰ سال نوری از ما در صورت فلکی قو (دجاجه) قرار دارد. به حرف های دانشمندان، ستاره WR 136 به گمان زیاد طی یک‌میلیون سال آینده دستخوش انفجار ابرنواختری خواهد شد و ستاره نوترونی یا سیاه‌چاله در مرکز سحابی هلال به‌جا خواهد گذاشت.

ویژگی‌های طیفی WR 136 مشخص می کند این ستاره، همانند دیگر ستاره‌های ولف-رایت، مقادیر بسیاری از عناصر سنگین همانند کربن، نیتروژن و اکسیژن را به محیط اطراف انتشار می‌کند. این عناصر از طریق انفجارهای ابرنواختری به فضای بین‌ستاره‌ای تزریق خواهد شد و به تولد نسل‌های تازه ستارگان پشتیبانی می‌کنند.