«ارنست رادرفورد»، فیزیک‌دان برجسته نیوزیلندی، یکی از بزرگ‌ترین دانشمندان قرن بیستم است. او با کشف پرتوهای آلفا و بتا، اراعه مدل هسته‌ای اتم و شناسایی پروتون به‌گفتن ذره بنیادی، پایه‌های فیزیک هسته‌ای و کوانتوم را محکم کرد. رادرفورد سال ۱۹۰۸ موفق به دریافت جایزه نوبل شیمی شد و به‌خاطر پژوهش‌هایش در عرصه پرتوزایی نقشی اساسی در شکل‌گیری دانش فیزیک هسته‌ای و شیمی ایفا کرد. در این مقاله تصمیم داریم زندگی شخصی و دستاوردهای این دانشمند بزرگ را مرور کنیم. با دیجیاتو همراه باشید.

رادرفورد کیست؟

«ارنست رادرفورد» ۳۰ آگوست ۱۸۷۱ در منطقه روستایی نلسون در نیوزیلند متولد شد. او چهارمین فرزند از ۱۲ فرزند «جیمز رادرفورد»، مکانیک، و همسرش «مارتا تامپسون»، معلم مدرسه، می بود. نام او در اصل «ارن» می بود اما به‌نادرست در مدارک رسمی «ارنست» ثبت شده می بود؛ در خانواده او را ارن صدا می‌کردند.

نشانه‌های نبوغ ارنست از کودکی نمایان می بود. او نه‌فقط در تحصیل علوم درخشان می بود، بلکه در ورزش، به‌اختصاصی راگبی، نیز توانایی شگفت انگیز‌ای داشت. هنگامی فقط ۱۰ سال داشت، نخستین کتاب علمی خود به نام مفاهیم اولیه در فیزیک را خواند و این توانایی شوقی عمیق در او به وجود آورد.

این کتاب خودآموز فیزیک می بود که در آن اصول پایه‌ای فیزیک به زبان ساده و با آزمایش‌های خانگی آموزش داده می‌شد. علاقه به علم به‌قدری در ارنست قوی می بود که او را وادار کرد آزمایش‌های علمی کتاب را شخصاً و با دقتی بسیار تکرار کند.

سال ۱۸۸۷، ارنست در ۱۶ سالگی موفق شد اولین بورسیه تحصیلی خود را برای وجود در کالج نلسون به‌ دست بیاورد. او تا ۱۸۸۹ در کالج نلسون تحصیل کرد و توانست با نمره‌های ممتاز فارغ‌التحصیل شود.

تحصیل در دانشگاه کانتربری

بعد از دبیرستان، ارنست رادرفورد توانست مجدد یکی از ۱۰ بورسیه تحصیلی ملی را که برای پشتیبانی به تحصیل در کالج کانتربری اهدا می‌شد، به‌ دست بیاورد.

در کالج، اساتید فیزیک دانشجویان را ملزم به تحقیقات علمی می‌کردند. رادرفورد تصمیم گرفت روی یکی از آزمایش‌های مرسوم آن دوره کار کند و آن را گسترش دهد. این آزمایش بازدید می‌کرد آهن در فرکانس‌های زیاد بالا از جریان مغناطیسی تبدیل به آهنربا می‌شود یا خیر.

رادرفورد این چنین ۲ دستگاه برای این آزمایش ابداع کرد: مکانیسم ساده‌ای که امکان سوئیچ‌کردن بین ۲ مدار الکتریکی را با فاصله وقتی زیاد مختصر یک صدهزارم ثانیه فراهم می‌کرد و فرد دیگر آشکارسازی برای ثبت پالس‌های جریان زیاد سریع که بعدها در ساخت گیرنده‌های رادیویی نیز به‌ کار گرفته شد.

سرانجام سال ۱۸۹۳، رادرفورد توانست مدرک کارشناسی خود را به‌گفتن دانشجوی نمونه و محققی برجسته دریافت کند. علاوه‌براین، او در کانتربری در رشته‌های زمین‌شناسی و شیمی نیز تحصیل کرد و سال ۱۸۹۵، توانست در این رشته‌ها مدرک کارشناسی بگیرد.

در سال‌های تحصیل در کانتربری، رادرفورد با «ماری نیوتن»، دختر صاحب‌خانه‌اش، آشنا شد. ماری در تعطیلات به دیدار خانواده رادرفورد می‌رفت و آنها نامزد بودند اما تا وقتی که ارنست نمی‌توانست هزینه خانواده را فراهم کند، آنها نمی‌توانستند ازدواج کنند.

اواخر ۱۸۹۴، رادرفورد چند هفته به‌گفتن معلم جانشین در دبیرستانی پسرانه مشغول به کار شد اما زیاد پیروزی‌آمیز نبوده است. هنگامی ارنست سومین بار هم در به‌دست‌آوردن شغل دائمی به‌گفتن معلم مدرسه ناکامی خورد، به‌جستوجو گزینه‌های دیگر رفت.

ارنست رادرفورد نتایج مطالعاتش را به دانشگاه نیوزیلند اراعه داد تا بتواند بورسیه تحصیلی فرد دیگر بگیرد. سرانجام سال ۱۸۹۵، در ۲۳ سالگی، توانست بورسیه کالج کمبریج را بگیرد و با ۳ مدرک از دانشگاه نیوزیلند به‌گفتن محققی برجسته و نوآور در تکنولوژی نیوزیلند را به مقصد انگلستان ترک کرد.

آشنایی رادرفورد با تامسون؛ کالج کمبریج

بورسیه تحصیلی کمبریج به برنده حق انتخاب مؤسسه آموزشی را می‌داد. رادرفورد کار با پروفسور «جِی.جی. تامسون» در آزمایشگاه کاوندیش کمبریج را انتخاب کرد و اولین دانشجویی می بود که بدون مدرک از کمبریج در این آزمایشگاه مشغول پژوهش شد.

رادرفورد از آشکارساز خود که برای جریان‌های گذرای زیاد سریع (IFTO) طراحی کرده می بود، در اندازه‌گیری ویژگی‌های دی‌الکتریک عایق‌های الکتریکی منفعت برد. او دریافت، حتی باوجود دیواری آجری بین ۲ مدار، می‌تواند امواج الکترومغناطیسی را در فاصله چندمتری شناسایی کند. نتایج تحقیقات او روی امواج هرتزی و رادیویی سال ۱۸۹۵ در مقاله‌ای انتشار شد و به‌شدت شهرت او را در کمبریج افزایش داد.

«رابرت بال»، مشاور علمی نگهداری فانوس‌های دریایی ایرلند، رادرفورد را تشویق کرد دقت دستگاهش را افزایش دهد تا کشتی‌ها بتوانند فانوس‌های دریایی را در مه تشخیص دهند. رادرفورد حساسیت دستگاه خود را افزایش داد و توانست امواج الکترومغناطیسی را از فاصله چندصد متری شناسایی کند. تامسون که فهمید توانایی بسیار رادرفورد شده می بود، از او دعوت کرد در پژوهش رسانش الکتریکی گازها شرکت کند.

پژوهش رسانش الکتریکی گازها

رادرفورد دریافت می‌تواند با اعمال ولتاژ بالا به گازها که از نظر فیزیکی عایق جریان الکتریکی می باشند، آنها را به هادی‌های الکتریکی تبدیل کند. آن زمان، «ویلیام رونتگن» پرتو ایکس را به‌تازگی کشف کرده می بود و توانایی تصویربرداری از استخوان‌ها با منفعت گیری از فناوری تازه ذهن تعداد بسیاری از دانشمندان را مشغول کرده می بود. سال ۱۸۹۶ نیز خانواده کوری پرتوهای اتم‌های رادیواکتیو را کشف کردند که آغازی بر علم پرتوزایی است.

رادرفورد به تامسون نظر کرد از پرتوهای ایکس و پرتوهای رادیواکتیو برای تشکیل رسانایی الکتریکی در گازها منفعت گیری کنند. نتایج این بازدید‌ها به انتشار کردن مقاله‌ای منجر شد که به نوشته یونیزاسیون اتم‌ها و جذب ذرات باردار به الکترودهای با قطب ناموافق می‌پرداخت.

این یافته‌ها بعدها به تامسون پشتیبانی کرد نسبت بار به جرم الکترون‌ها را کشف کند که دستاوردی مهم در فهمیدن ساختار اتم و ماهیت الکترون می بود.

ارنست رادرفورد و کشف پرتوهای آلفا و بتا

در آن دوران، مرزهای علم رادیواکتیویته به‌شدت گسترش می‌یافت. ارنست رادرفورد تصمیم گرفت جدی در این حوزه پژوهش کند. او ابتدا روی تابش‌های فرابنفش کار کرد سپس تشعشعات ساطع‌شده از اورانیوم را مطالعه کرد.

سال ۱۸۹۸، رادرفورد دریافت از اتم‌های رادیواکتیو ۲ نوع پرتو کاملاً مجزا انتشار می‌شود و آنها را پرتوهای «آلفا» و «بتا» نامید. او سپس اشعه‌های رادیواکتیو را از بین لایه‌های گوناگون فلزی عبور داد و مشاهده کرد لایه‌ای به ضخامت یک‌پانصدم سانتی‌متر پرتوهای بتا را به‌راحتی جذب می‌کنند اما پرتوهای آلفا از لایه عبور می‌کنند. این چنین با قراردادن پرتوها در میدان‌های الکتریکی و مغناطیسی کشف کرد پرتوهای آلفا بار مثبت و پرتوهای بتا بار نفی دارند.

درنهایت سال ۱۹۰۳، رادرفورد نسبت بار به جرم هریک از پرتوها را اندازه گرفت و ذرات آلفا و بتا را معارفه کرد. او دریافت نسبت بار به جرم برای ذرات آلفا شبیه هسته اتم هلیوم است؛ فرضیه‌ای که بعدها با آزمایش‌های زیاد تر آن را اثبات کرد.

دانشگاه مک‌گیل و کشف مفهوم نیمه‌عمر

سال ۱۸۹۸، رادرفورد کرسی استادی در دانشگاه مک‌گیل در مونترال کانادا را پذیرفت. در آزمایشگاه‌های تجهیزآنجا، او با پشتیبانی شیمی‌دان جوانی به نام «فردریک سودی» مفاهیم رادیواکتیویته را بازدید کرد.

آنها نشان دادند برخی اتم‌های سنگین پرتوزا (همانند اورانیوم) خودبه‌خود پرتوهای آلفا انتشار می‌کنند و به اتم‌های مقداری سبک‌تر و از نظر شیمیایی متفاوت (رادون) تبدیل خواهد شد و این فرایند با نرخ ثابتی رخ می‌دهد.

آنها فهمید شدند هر عنصر رادیواکتیو منظم در زمان معینی نیمی از اتم‌های خود را از دست می‌دهد و به عنصر فرد دیگر تجزیه می‌شود. این زمان ثابت که برای هر ماده رادیواکتیو منحصر‌به‌فرد است، «نیمه‌عمر» نامیده شد. این کشف رادرفورد را نخستین بار در معرض دقت جهانیان قرار داد.

او سال ۱۹۰۰ عضو انجمن سلطنتی کانادا و سال ۱۹۰۳ عضو انجمن سلطنتی لندن شد و سال ۱۹۰۴، اولین کتابش با گفتن «رادیواکتیویته» را انتشار کرد.

ازدواج با ماری نیوتن

رادرفورد سال ۱۹۰۰ به نیوزیلند برگشت تا با ماری نیوتون ازدواج کند. آنها ۲۸ ژوئن ۱۹۰۰ ازدواج کردند و تنها فرزندشان، «ایلین»، سال ۱۹۰۱ به دنیا آمد.

دانشگاه منچستر و دریافت جایزه نوبل شیمی

شهرت روزافزون رادرفورد در جوامع علمی جهت شد دانشگاه‌ها چندین کرسی استادی به او نظر بدهند. ۱۹۰۷، او به انگلستان برگشت تا استاد دانشگاه منچستر شود. رادرفورد آنجا چیزی را که زمان‌ها به آن مظنون می بود، ثابت کرد:

ذره آلفا همان اتم هلیومی است که الکترون‌هایش را از دست داده.

او همراه دستیارش، «هانس گایگر»، روشی الکتریکی برای شناسایی ذرات منفرد ساطع‌شده از اتم‌های رادیواکتیو گسترش داد. این دستاورد سرانجام به طراحی دستگاهی انجامید که آشکارساز گایگر-مولر شناخته می‌شود.

سال ۱۹۰۸، دستاوردهای او در حوزه رادیواکتیویته و پژوهش‌هایش حوالی تجزیه عناصر، سرانجام جایزه نوبل شیمی را به ارمغان آورد و رادرفورد را در جایگاه یکی از پیشگامان بزرگ علم شیمی و فیزیک رادیواکتیو به جهان معارفه کرد.

ابداع تاریخ‌نگاری رادیومتری

رادرفورد با فهمیدن این مسئله که سرب محصول نهایی فروپاشی اورانیوم است، نظر کرد می‌توان با اندازه‌گیری نسبت سرب به اورانیوم و دانستن نرخ فروپاشی اورانیوم به سن تقریبی کانی‌ها و مواد معدنی دست یافت.

این روش راهی برای تعیین سن زمین باز کرد و توانست حداقل عمر پذیرفته‌شده‌ای برای سیاره ما اشکار کند. امروزه تاریخ‌نگاری رادیومتری مثالهای زمین‌شناسی به یکی از راه حلهای کلیدی و بنیادی در زمین‌شناسی مدرن تبدیل شده است.

آزمایش ورقه طلا و کشف هسته اتم: نظریه رادرفورد

رادرفورد در مک‌گیل مشاهده کرده می بود بخشی از پرتوی باریک ذرات آلفا بعد از عبور از ورق نازکی از فلز میکا پراکنده می‌شود. این مشاهده ایده‌ای را در ذهن او تشکیل کرد که سرآغاز یکی از با اهمیت ترین کشفیات علمی رادرفورد در عرصه ساختار اتم می بود.

در منچستر، رادرفورد به دانشجوی جوانی به نام «ارنست مارسدن» نظر داد پروژه‌ای درمورد اندازه‌گیری تعداد نسبی ذرات آلفا به‌گفتن تابعی از زاویه پراکندگی آنها انجام دهد. مارسدن با تاباندن پرتوهای آلفا به ورقه نازکی از طلای خالص این آزمایش را اغاز کرد.

او دریافت که زیاد تر پرتوهای آلفا بدون انحراف از ورقه نازک طلا عبور کردند؛ بخشی از پرتوها با مقداری انحراف از ورقه طلا گذشتند و بخشی از آنها کامل به عقب پراکنده شده و بازتاب کردند. رادرفورد که شگفت‌زده شده می بود، فرمود:

«این اتفاق همانند این است که گلوله بزرگ جنگی به کاغذی شلیک شود و بازگردد!»

سال ۱۹۱۱، رادرفورد از این آزمایش نتیجه گرفت تقریباً همه جرم یک اتم –جسمی به‌قدری کوچک که نزدیک به یک‌میلیون از آنها کنار هم ملزوم است تا به اندازه یک نقطه بشود– در هسته‌ای متمرکز شده که اندازه‌اش هزار بار کوچک‌تر از خود اتم است.

دومین کشف بزرگ رادرفورد، «مدل اتمی رادرفورد»، به جهان معارفه شد و شهرتی پایدار برای او به‌جستوجو داشت. در این مدل، هسته اتم در مرکز قرار دارد و الکترون‌ها در اطراف به دور هسته می‌چرخند.

بعدها «نیلز بور»، دانشمند جوان دانمارکی که جذب کارهای رادرفورد شده می بود، با منفعت‌گیری از ایده‌های او مدلی از اتم با مدارهای پایدار اراعه داد. مدل «رادرفورد-بور» اکنون در کتاب‌های شیمی و فیزیک مدارس در سراسر جهان تدریس می‌شود و پراکندگی رادرفورد تا این مدت هم برای بازدید ذرات زیراتمی و لایه‌های اتم‌ها در دستگاه‌های میکروالکترونیک به‌ کار می‌رود.

ارنست رادرفورد و دریافت مقام شوالیه

سال ۱۹۱۴، ارنست رادرفورد به‌ پاس دستاوردهای علمی برجسته‌اش مقام شوالیه را به دست آورد و رسماً به جمع نخبگان علمی بریتانیا پیوست. او این چنین سال ۱۹۱۶ موفق به دریافت مدال هکتور مموریال از انجمن سلطنتی نیوزیلند شد که افتخاری دیگر به فهرست جوایز او اضافه کرد.

سال ۱۹۱۷، در جریان جنگ جهانی اول، رادرفورد رهبری پروژه‌ای سری را که مقصد آن گسترش راه حلهایی برای شناسایی زیردریایی‌ها با منفعت گیری از رادارهای سونار می بود، برعهده گرفت. او به دولت زمان پیشنهاد کرد از دانشمندان جوان برای حل مشکلات جنگ منفعت گیری کند و توانایی و زندگی آنها را در سنگرها هدر ندهد.

شکافت اتم و کشف پروتون: مدل اتمی رادرفورد

اواخر جنگ، رادرفورد به عرصه تحقیقات اتمی برگشت و گامی به‌سوی کشف بزرگ فرد دیگر برداشت. او سال ۱۹۱۹، اتم‌های نیتروژن را با ذرات آلفا بمباران کرد و مشاهده کرد که ذرات خروجی انرژی بیشتری نسبت به انرژی ذرات آلفای ورودی دارند. این چنین این ذرات نیز همانند ذرات آلفا، دارای بار مثبت می باشند.

رادرفورد به‌درستی نتیجه گرفت مطابق معادله زیر، این فرایند اتم‌های نیتروژن را به اتم‌های اکسیژن تبدیل کرده و اتم هلیوم تشکیل شده است.

رادرفورد نظر داد هسته اتم هیدروژن را می‌توان بلوک سازنده دیگر هسته‌های اتمی در نظر گرفت. تا سال ۱۹۲۰، تحقیقات حوالی این ذره‌ تازه ادامه داشت. سرانجام رادرفورد اثبات کرد این ذره بنیادی در واقع یکی از اجزای اساسی هسته همه اتم‌ها است و آن را «پروتون» نام‌گذاری کرد.

این کشف او را به نخستین کیمیاگر موفق تاریخ بدل کرد و او اولین کسی می بود که عملاً اتم را شکافت. این سومین دستاورد بزرگ علمی او می بود که جایگاه جاودانه‌ای برایش در دنیای علم به ارمغان آورد.

پیش‌بینی وجود نوترون در هسته اتم

کشف پروتون عرصه‌ساز کشف ذره بنیادی فرد دیگر شد. رادرفورد دریافت درصورتی‌که هسته اتم‌ها فقط از پروتون راه اندازی شده باشد، باتوجه‌به این که پروتون‌ها بار مثبت دارند و یکدیگر را دفع می‌کنند، هسته نمی‌تواند پایدار بماند. او نتیجه گرفت باید ذره فرد دیگر نیز در هسته وجود داشته باشد تا این نیروی دافعه را خنثی کند.

سرانجام سال ۱۹۳۲ این پیش‌بینی به کشف نوترون توسط «جیمز چادویک» انجامید. (چادویک یکی از شاگردان رادرفورد در آزمایشگاه کاوندیش می بود.) کشف نوترون دانش بشر درمورد ساختار هسته را به‌طور چشمگیری گسترش داد و به پیشرفت‌های بعدی در فیزیک هسته‌ای انجامید.

همان سال، «جان کاک‌کرفت» و «ارنست والتون» توانستند با منفعت گیری از پروتون‌ها و شتاب‌دهنده‌های ولتاژ بالا هسته اتم‌های هیدروژن را به شدت‌های زیاد بالا برسانند و با راه حلهای مصنوعی، اتم را کامل بشکافند. این دستاوردها اغاز عصر علم بزرگ را تحت هدایت رادرفورد رقم زد.

دیگر خدمات ارنست رادرفورد

رادرفورد خدمات تعداد بسیاری به علم، آزمایشگاه و دانشگاه کرد. او برای اعطای امتیازات برابر به زنان در دانشگاه کمبریج مبارزه کرد و ماموریت های عمومی مختلفی را برعهده گرفت؛ ازجمله حمایتاز آزادی بی‌بی‌سی در برابر سانسور دولتی و عضویت در شورای مشورتی عمومی آن.

او این چنین از اعطای بورسیه‌ها به دانشگاه‌های خارجی حمایتکرد. به‌گفتن رئیس شورای مشورتی دپارتمان تحقیقات علمی و صنعتی، به دولت بریتانیا مشاوره علمی می‌داد و آزمایشگاه‌های تحقیقاتی تعداد بسیاری افتتاح کرد.

رادرفورد این چنین به دانشگاه‌های نیوزیلند در انتخاب استادان فیزیک خود مشاوره می‌داد و تعداد بسیاری از دانشجویان و کارکنان دانشگاهی نیوزیلندی را برای کار در آزمایشگاهش می‌پذیرفت؛ چون می‌دانست آنها در سرزمین خود امکانات و زمان‌های علمی کمتری دارند.

رادرفورد یکی از نخستین دانشمندانی می بود که دریافت انرژی حاصل از واپاشی رادیواکتیو اتم، میلیون‌ها برابر زیاد تر از انرژی پیوندی شیمیایی است. او نخستین فردی می بود که باور داشت این انرژی درون همه اتم‌ها وجود دارد.

سال ۱۹۳۳، رادرفورد در تأسیس شورای پشتیبانی‌های آکادمیک نقش داشت و به‌گفتن رئیس آن انتخاب شد. این شورا به دانشمندانی که به‌علت قوت‌گرفتن «آدولف هیتلر» در آلمان، از وطن خود رانده شده بودند، پشتیبانی می‌کرد. او این چنین به دفاع از ممنوعیت منفعت گیری بین‌المللی از هواپیما در جنگ‌ها پرداخت.

آخر عمر

ارنست رادرفورد ۱۹ اکتبر ۱۹۳۷ در ۶۶ سالگی درگذشت؛ علت مرگ او تأخیر در عمل جراحی برای درمان فتق نیمه‌خفه می بود. خاکستر او در کلیسای وست‌مینستر لندن، زیر سنگ‌فرشی منقوش به نامش به خاک سپرده شد. مدال‌های رادرفورد که به گمان زیادً بهترین مجموعه مدال‌های اعطاشده به دانشمندی در جهان می باشند، به کالج کانتربری اهدا شد.

افتخارات و میراث جاودان

رادرفورد در زندگی خود از کشورهای گوناگون جوایز علمی و مدارک افتخاری تعداد بسیاری گرفت. ازجمله با اهمیت ترین افتخارات او عبارت‌اند از:

• جایزه نوبل شیمی (۱۹۰۸) به‌علت تحقیقات او در عرصه تجزیه عناصر و شیمی مواد رادیواکتیو.
• نشان شوالیه (۱۹۱۴) به‌ پاس خدمات علمی او در انگلستان.
• مدال هکتور مموریال (۱۹۱۶) که از سوی انجمن سلطنتی علوم نیوزیلند به او اهدا شد.
• نشان لیاقت (Merit) (1925) که یکی از بیشترین افتخارات بریتانیاست.
• ریاست انجمن سلطنتی لندن (۱۹۲۶-۱۹۳۰) که یکی از معتبرترین انجمن‌های علمی جهان است.
• ریاست مؤسسه فیزیک (۱۹۳۱-۱۹۳۳) در بریتانیا.
• لقب نجیب‌زادگی بارون رادرفورد از کالج نلسون (۱۹۳۱).
• جایزه تی‌کی سیدی (۱۹۳۳) از سوی انجمن سلطنتی علوم نیوزیلند که اولین مدال آن به‌صورت مشترک به او اهدا شد.

علاوه‌براین، ساختمان‌های بسیاری در کشورهای گوناگون به نام او نام‌گذاری شده‌اند. عکس چهره او روی تمبرهای ۴ سرزمین سوئد، نیوزیلند، کانادا و اتحاد جماهیر شوروی ظاهر شده است.

سال ۱۹۶۹، عنصر ۱۰۴ جدول تناوبی به افتخار او رادرفوردیوم نام‌گذاری شد. این چنین سال ۱۹۹۱، مکانی به نام Rutherford Origin ساخته شد که نمایشگاه دائمی در فضای باز شامل اطلاعات مربوط به زندگی و کار رادرفورد می بود. سال ۱۹۹۲ نیز عکس او روی اسکناس ۱۰۰ دلاری تازه نیوزیلند چاپ شد.

خلاصه؛ ارنست رادرفورد که می بود؟

ارنست رادرفورد از بزرگ‌ترین دانشمندان تاریخ است که ۳ بار فهمیدن ما از طبیعت را به‌طور بنیادین تحول داد. او با کشف ذرات آلفا و بتا، کشف ساختار هسته‌ای اتم و کشف پروتون، پایه‌های فیزیک نوین را بنا نهاد.

او نه‌فقط نابغه‌ای در علم، بلکه مدیری موفق می بود که با جذب بهترین پژوهشگران از سراسر جهان آزمایشگاه‌هایی را که در آنها مشغول به کار می بود، به اوج رساند. رادرفورد با فروتنی و سخاوتمندی به همکاران و دانشجویان اعتبار می‌داد و مدام به آنها احترام می‌گذاشت. رویکرد محتاطانه‌اش در انتشار کردن آثار و انسان‌دوستی او علتشد احترامی جهانی کسب کند و نامش هم به‌گفتن دانشمند هم انسانی بزرگ گرامی بماند.

سؤالات متداول