کهکشانی که در عکس ناسا می‌بینید، NGC 300 نام دارد و به‌علت تعداد زیاد زیاد ستارگان قابل‌مشاهده‌اش، یکی از مثالهای دلنشین کهکشان‌های مارپیچی محسوب می‌شود. در عکس عمیقی که از این کهکشان ثبت شده، ستارگان آبی‌رنگ بسیاری دیده خواهد شد که در خوشه‌های ستاره‌ای درخشان و قابل‌تفکیک جمع شده‌اند.

ستارگان آبی‌رنگ عمدتاً ستاره‌های جوان و پرجرم می باشند که با دمای بالای سطحی‌شان نور آبی درخشان ساطع می‌کنند. این ستاره‌ها طبق معمولً در بازوهای مارپیچی کهکشان‌ها، جایی که فعالیت ستاره‌زایی زیاد تر است، متمرکز می باشند.

یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته NGC 300 نزدیکی آن به زمین است. این کهکشان مارپیچی نزدیک به ۶ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد؛ به همین علت جزئیات ساختاری آن با وضوح بالایی قابل‌مشاهده است. این نزدیکی به ستاره‌شناسان این امکان را می‌دهد که ویژگی‌های داخلی آن، ازجمله خوشه‌های ستاره‌ای، مناطق راه اندازی ستاره و حتی برخی ستاره‌های منفرد را بازدید کنند.

همانند دیگر کهکشان‌ها، زیاد تر جرم NGC 300 به ستاره‌های کم‌نورتر و به‌خصوص ماده تاریک نسبت داده می‌شود. ماده تاریک که ماهیتی ناشناخته دارد، نقش عمده‌ای در نگه داری ساختار کهکشان‌ها ایفا می‌کند و بدون آن، این اجرام نمی توانند نیروی گرانشی کافی برای نگه داری بازوهای مارپیچی خود تشکیل کنند. اگرچه گروهی از محققان ادعا کرده‌اند نظریه گرانش می‌تواند انبساط کیهان و چرخش کهکشان‌ها را بدون نیاز به ماده تاریک توضیح دهد.

در عکس روز ناسا چه می‌بینیم؟

این عکس اکتبر، در ریوهورتادو، شیلی ثبت شده و حاصل ترکیب فریم‌هایی است که طی بیشتر از ۲۰ ساعت نوردهی به دست آمده‌اند.

NGC 300 از دید ما به‌اندازه ماه کامل در آسمان گسترده شده است و در صورت فلکی جنوبی سنگ‌تراش (Sculptor) قرار دارد. با تلسکوپ کوچک نیز می‌توان این کهکشان را مشاهده کرد؛ هرچند ثبت جزئیات آن نیازمند تجهیزات پیشرفته و زمان نوردهی طویل است.