به گزارش آفتاب شرق
هر زمان که ارتش ایالات متحده تجهیزات جدیدی را داخل میدان میکند، در طول زمان به اصلاحات و ارتقاءهای مختلفی از آن پلتفرم ها میپردازد. به جای جایگزینی کامل تفنگ M-16 در طول جنگ ویتنام، ارتش ایالات متحده آن را به M-16A1 و مدتی سپس، M-16A2 تحول داد. این رویه برای همه چیز از اسلحه و کامیون گرفته تا تانک و جت جنگنده صادق است. هنگامی که جتهای جنگنده ارتقا اشکار میکنند، زیاد تر پیشرفتهای قابل توجهی در عرصه فناوری، سیستمهای تسلیحاتی و موارد دیگر حاصل میشود.
جنگنده ها نیز می توانند در طول عمر خود در چندین نوع و مدل ساخته شوند و F/A-18 نیز از این قاعده مستثنی نیست. این هواپیما برای اولین بار در سال ۱۹۸۳ برای تفنگداران دریایی ایالات متحده داخل سرویس شد و از آن زمان تا بحال در خدمت باقی مانده است. روشی که علتشده این جنگنده ۴۰ سال سپس از معارفه هم چنان رقابتی بماند، به لطف تغییرات بسیاری است که در طول سال ها صورت گرفته است. این روزها، ایالات متحده از F/A-18 Hornet اورجینال منفعت گیری نمیکند — و تفنگداران دریایی این سرزمین با F/A-18 Super Hornet پرواز می کنند.
نام تازه فقطً به این علت نبوده است که هواپیما بروزرسانیهای نرمافزاری تازه و چند موشک پر زرق و برق را دریافت کرد. این نام به این علت انتخاب شد که F/A-18 Super Hornet یک نسخه زیاد بهبود یافته نسبت به نسخه اورجینال است که تحت بازسازی های اساسی از نظر اندازه و وزن بدنه، مصرف سوخت، ایستگاه های تسلیحاتی، انعطاف پذیری ماموریت، افت نیاز به تعمیر و نگهداری، سیستم راداری بهبود یافته و موشک های پیشرفته تر و غیره قرار گرفته است. به این علت، Super Hornet چیزی بیشتر از یک ترقی صرف است.
F/A-18A/B/C/D Hornet
F/A-18 به این علت ساخته شد که نیروی دریایی و تفنگداران دریایی ایالات متحده به یک جنگنده چند منظوره همه کاره نیاز داشتند. در حالت ایده آل، این جنگنده باید قادر به درگیری با دشمنان در زمین و هوا، حمایتهوایی نزدیک، عملیات شناسایی، نظارت و جاسوسی هوایی (ISR) و غیره می می بود. این برنامه تبدیل گسترش F/A-18 Hornet شد که برای اولین بار در سال ۱۹۷۸ پرواز کرده و سرانجام در سال ۱۹۸۳ داخل سرویس شد.

F/A-18 در طول دهه ۱۹۸۰ یک هواپیمای زیاد توانمند می بود و چندین بار ارتقاء یافت، که با نسخه F-18A اغاز شده و با B، C و D ادامه یافت. در همه این ارتقاها، این جنگنده هم چنان با نام F-18 Hornet شناخته می شد و این جنگنده مرگبارتر، ایمن تر و یک دشمن توانمند برای هواپیماهای دشمن نیز شد. تشکیل مدل های C و D در سال ۲۰۰۰ به آخر رسید که راه را برای گسترش سری E و F هموار کرد، نسخه هایی که هر دو تحت گفتن Super Hornet قرار می گیرند.
هر نسخه دارای چند تحول در طراحی کلی هواپیما می بود. سری A یک جنگنده تک صندلی می بود در حالی که B دو سرنشین داشت. نسخه C یک نسخه بهبود یافته از نسخه A این هواپیما می بود که توانایی حمل سلاح های پیشرفته تری را داشت و D نسخه بهبود یافته C می بود، اما یک هواپیمای دو نفره می بود که فقط توسط تفنگداران دریایی منفعت گیری می شد. در حالی که هر یک از این نسخه ها به خوبی به ارتش ایالات متحده خدمت کردند، انتقال به قرن بیست و یکم به طور قابل توجهی به چیزی بیشتر از آنچه سری های A، B، C یا D می توانستند اراعه دهند، نیاز داشت. با این حال، با وجود پیشرفتها، هواپیماهای قدیمی هم چنان جنگندههای توانمندی می باشند، از این رو تعداد بسیاری از کشورها تا این مدت F/A-18 Hornet را در ارتش های خود فعال نگه داشته اند.
پیشرفت های F/A-18E/F Super Hornet نسبت به مدل های قبلی خود
مدلهای F-18E و F به قدری از نسخه اورجینال اف-۱۸ متفاوت می باشند که ارتش تصمیم گرفت برای جلوگیری از نادرست گرفته شدن، نام هواپیما را به «سوپر هورنت» تحول دهد، اگرچه در منفعت گیری عملیاتی بهطور غیررسمی «Rhino» نامیده میشود تا از نادرست گرفتن زیاد تر در جریان عملیات روی عرشه پرواز ناوهای هواپیمابر جلوگیری شود. تفاوت بین چهار سری اول و دو سری بعدی آنقدر زیاد است که سوپر هورنت تقریباً همانند یک هواپیمای کاملاً متفاوت است. سوپر هورنت درسهایی را که نیروی دریایی ایالات متحده از چهار فروند F/A-18 قبلی آموخته می بود، در طراحی خود گنجانده است، از جمله پیشرفتهای بسیاری در همه حوزه ها.

F/A-18 Super Hornet قیمت بیشتری نسبت به نسخه اورجینال دارد و ۲۰ درصد بزرگتر از مدل های قبلی خود است، در حالی که مساحت بال آن نیز ۲۵ درصد زیاد تر است. علاوه بر این، Super Hornet در حالت خالی نزدیک به ۳,۱۷۵ کیلوگرم سنگین تر از نسخه های قبلی است، در حالی که این عدد در حالت حداکثر وزن به ۳,۶۲۹ کیلوگرم می رسد. سوپر هورنت می تواند ۳۳ درصد سوخت بیشتری را در مخازن داخلی خود نگه دارد، به لطف افزایش جثه اش، که محدوده ماموریت رهگیری آن را تا ۴۱ درصد و استقامت آن را ۵۰ درصد افزایش می دهد.

علاوه بر این، سوپر هورنت دارای دو ایستگاه مهمات اضافی است که تعداد آن ها را به حداثر ۱۱ مورد می رساند، در کنار پیشرفت های فرد دیگر که انجام انواع ماموریت های بیشتری را ممکن می کند. با وجود پیشرفت های متعدد و اندازه بزرگ تر، سوپر هورنت به طور شگفت انگیزی به تعمیر و نگهداری کمتری نیاز دارد. این هواپیما این چنین قادر به حمل سلاح های پیشرفته تر و در تعداد بیشتری است.
به این علت، با قیاس هورنت با سوپر هورنت، آشکار است که دومی توانمندتر است، یقیناً بزرگتر و گرانتر. با این وجود، این هواپیما آنقدر توانمند و کارآمد است که بتواند در بین ناوگانی دائماً در حال بزرگ شدن از جنگنده های نسل پنجمی، هم چنان قابل رقابت باقی بماند.
دسته بندی مطالب
اخبار سلامتی