به گزارش “افتاب شرق”، وقتی که سانتر امید عالیشاه روی سر گئورگی گولسیانی می‌نشست، یک علیرضا بیرانوند آماده به گمان زیاد گامی به سمت راست خود برمی‌داشت و این ضربه سر آرام اما قوس برداشته را با یک شیرجه یقین و احتمالا در حالت ایستا، مهار می‌کرد. اما دروازه‌بانی که روی خط دروازه تراکتور ایستاده می بود، تاثییر گرفته از ۹۰ دقیقه شعارهای تند و گاها به شدت زشت، آن تمرکز ملزوم را برای مهار این توپ نداشت.

بیرانوند یقیناً تلاش کرده می بود در طول مسابقه سختی را از روی خود بردارد. به این علت در ابتدای نیمه دوم و وقتی که بازی برای درگیری دو تیم دچار وقفه شد، خود را به مرکز زمین رساند و اغاز به خوش و بش با بازیکنان پرسپولیس از جمله امید عالیشاه کرد که سال قبل در جریان برگشت قرمزها به جنگ قهرمانی، دوستی خاصی بین این دو برقرار می بود. او این چنین با فرشاد فرجی، دفاع کننده راست پرسپولیس هم کنار خط به شوخی و خنده مشغول شد تا به هواداران یادآوری کند که او بخشی از همین جمع سرخپوش بوده است.

بیرانوند از زمان گرم کردن با پیراهن طوسی مورد دعوا هواداران پرسپولیس قرار گرفت و تا لحظه‌ای که زمین را با شدت ترک کرد، آماج شعارها و الفاظی می بود که جمعیت جری خطاب به او بر زبان می‌آورد. اگرچه او در عکس العمل، به جز نهان کردن سر در بین دست‌ها در لحظه پرتاب بطری، در نیمه اول نیز تلاش کرد با کف زدن حس خونسردی را در روبه رو فحاشی‌ها به فرد روبه رو القا کند اما در درون او چیز فرد دیگر در غلیان می بود.

نوشته مهم این که روز قبل مادر علیرضا بیرانوند هم به ورزشگاه آزادی آمده می بود. اتفاقی که برای اولین بار رخ می‌داد و احتمالا مطمعن تراکتوری‌ها از کسب نتیجه خوب روبه رو پرسپولیس از دلایلی می بود که فردی مانع از وجود مادر گلر شماره یک تیم ملی در ورزشگاه نشد.

به جز او اعضای فرد دیگر از خانواده بیرانوند هم در ورزشگاه وجود داشتند اما تنها نیم ساعت از مسابقه قبل می بود که آنها ناچار شدند با تلخی استادیوم را ترک کنند تا حداقل باتوجه به شدت فحاشی، آنها در معرضش قرار نگیرند.

این در شرایطی می بود که پرسپولیس گل اول را داخل دروازه تراکتور کرده می بود و مشغول دفاع جانانه از این اندوخته می بود و بیرانوند نیز روی یک صحنه به زمان بازی با پا، اولین نشانه‌های لغزش را ابراز می‌داد. به هر حال او با همه بی‌خیالی و تلاش برای بی‌توجهی به شعارها نمی‌توانست گوش خود را روی این صداها ببندد.

به هر حال بیرانوند قسمت مهمی از تاریخ پرسپولیس و بازیکنی بسیار و اثرگذار در دوران تازه باشگاهی بوده که در یک دهه تازه بالاتر از پیروزی‌های دیگر تیم‌های باشگاهی ایران جام برده است. جام‌هایی که به جز یکی، روی دست علی بیرانوند بالا رفته و او را در موقعیت خاص‌تری قرار می‌دهد.

یقیناً دیروز در تراکتور بازیکنان فرد دیگر هم بودند که مورد دعوا هواداران باشند اما آنقدر همه نورها روی بیرانوند می بود که همه آنها از این جو تند، قسر در رفتند. احتمالا سپس از مهدی هاشمی‌نسب این اولین بار می بود که یک بازیکن مورد دعوا گروهی هواداران قرار می‌گرفت، آن هم در شرایطی که هیچ‌کس تلاشی برای کم کردن شعارها علیه بازیکن اسبق پرسپولیس انجام نداد.

این ۹۰ دقیقه فعلا بدترین جریمه‌ای است که برای فسخ قرارداد از سوی علیرضا بیرانوند در نظر گرفته شده است. لحظه‌ای که احتمالا او را از وجود طویل در تیم سابقش پشیمان کرد. یقیناً او در آخر بازی در تیررس خبرنگاران قرار نگرفت تا به سوالات آنها جواب بدهد اما سرانجام روزی خواهد گرفت که در این ۹۰ دقیقه چه بر او قبل است. گرچه آزادی کم و بیش صحنه‌های شبیه این را زیاد دیده است، احتمالا یکی از با اهمیت ترین‌ها لحظه گلزنی نیکبخت واحدی، نشاط گل و فحاشی یکپارچه هواداران می بود. موضوعی که یقیناً خود نیکبخت دیگر آن را فراموش کرده و تلاش می‌کند آن را به گفتن یک مسئله منفی در نظر نگیرد، احتمالا هم راه درست برخورد همین باشد فراموش کردن. و الا چطور می‌شود با این صدای قوی، ترسناک و آن کلمات نابودکننده داخلش کنار آمد.