در عکس روز ناسا که توسط تلسکوپ جیمز وب به ثبت رسیده است، سیاره مشتری را به همراه یک حلقه به دور آن مشاهده می‌کنیم. سیاره مشتری دارای حلقه‌های بسیاری است، اما این حلقه‌ها همانند حلقه‌های زحل پر زرق‌وبرق و آشکار نیستند. حلقه مهم مشتری در سال ۱۹۷۹ توسط فضاپیمای «وویجر ۱» ناسا کشف شد، اما در آن زمان منشأ این حلقه ناشناخته می بود. بعدها، داده‌های فضاپیمای «گالیله» که بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۳ در مدار مشتری قرار داشت، قبول کرد که این حلقه در تاثییر برخورد شهاب‌سنگ‌ها با قمرهای کوچک مشتری به‌وجود آمده است.

هنگامی که یک شهاب‌سنگ کوچک با قمری همانند «متیس» برخورد می‌کند، نیروی حاصل از این برخورد علتحفرشدن سطح قمر، تبخیر قسمت‌هایی از آن و پرتاب گردوغبار به مدار مشتری می‌شود. این ذرات کوچک در نهایت حلقه‌ای کم‌نور و پراکنده در اطراف این غول گازی راه اندازی خواهند داد. به عبارت دیگر، برخلاف زحل که حلقه‌هایش از ذرات یخ راه اندازی شده‌اند، حلقه‌های مشتری عمدتاً از غبار ریز و ذرات سنگی ساخته شده‌اند.

اخیراً تلسکوپ فضایی جیمز وب با منفعت گیری از نور مادون قرمز تصویری شگفت‌انگیز از مشتری ثبت کرده است که آن را در عکس روز ناسا مشاهده می‌کنیم. این عکس نه‌تنها خود سیاره و ابرهای آن، بلکه این حلقه کم‌نور را نیز به زیبایی مشخص می کند. در این عکس، لکه سرخ بزرگ مشتری یا «Great Red Spot» که در سمت راست عکس به رنگی روشن دیده می‌شود، قابل مشاهده است. این طوفان عظیم، که برای قرن‌ها در جو مشتری پایدار مانده، یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های این سیاره محسوب می‌شود.

علاوه‌براین، در عکس روز ناسا، قمر اروپا نیز در مرکز خطوط پراش نوری در سمت چپ دیده می‌شود. این قمر یخی یکی از با اهمیت ترین قمرهای مشتری به حساب می اید چون در زیر سطح یخی آن، اقیانوسی عظیم از آب مایع وجود دارد که گمان می‌رود محیط مناسبی برای حیات میکروبی باشد. این چنین، سایه این قمر در نزدیکی لکه سرخ بزرگ دیده می‌شود که نشان‌دهنده عبور آن از روبه رو قرص مشتری است.

برخی از ویژگی‌های حاضر در این عکس هم چنان برای دانشمندان به‌درستی قابل فهمیدن نیست. برای مثال، لایه‌ای از ابرها در سمت راست لبه مشتری به نظر می‌رسد که از دیگر قسمت‌های جو جدا شده است. این اتفاق تا این مدت به‌طور کامل بازدید نشده و می‌تواند سرنخ‌هایی درمورد ساختار پیچیده جو مشتری اراعه دهد.

به‌طور کلی، حلقه‌های مشتری در قیاس با حلقه‌های سیاراتی همانند زحل، اورانوس و نپتون کم‌نورتر و کمتردیده‌شده می باشند، اما مطالعه آنها به فهمیدن بهتر از چگونگی تعامل اجرام کوچک با سیاره‌های غول‌پیکر پشتیبانی می‌کند.