تاریخ : چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۴ ساعت ۱۰:۱۳

به گزارش افتاب شرق ، این تهیه‌کننده باسابقه تلویزیون که مجموعه‌های موفقی چون «میوه ممنوعه»، «زمانه»، «آنام»، «خانه‌ای در تاریکی» و «بعد از باران» را در کارنامه دارد، در او گفت‌وگویی با ایسنا درمورد فضای تلویزیون در حوزه تولیداتی که این روزها دارد، در قیاس با نمایش خانگی فرمود: از آنجا که شبکه نمایش خانگی در اختیار قسمت خصوصی است و بر پایه مقدار جذب مخاطب، پروژه‌های خود را تعریف می‌کنند، شرایط متغیری نسبت به صداوسیما دارند. صداوسیما به‌خصوص در یک دهه تازه، زیاد تر سراغ تشکیل یک‌سری کارهای خاص رفته که طبق معمول جنبه سیاسی و تبلیغاتی در آن‌ها غالب است. این رویکرد علتشده است که محبوبیت سریال‌های تلویزیونی در این سال‌ها افت داشته باشد. معدود توانایی‌هایی همانند «پایتخت ۷» هم که با استقبال روبه رو می‌شود، به علت سابقه تشکیل آن‌ است که مخاطبان به‌گفتن یک برند با آن ربط برقرار کرده و آن را جستوجو می‌کنند.

تهیه‌کننده‌ سریال‌های «جیران» و «جنگل آسفالت» با پافشاری بر این که شبکه نمایش خانگی ناچار است که بر پایه جذب مخاطب حرکت کند، افزود: کارهای مختلفی هم در این سال‌ها در این بستر تشکیل شده که برخی از آن‌ها خوب، برخی متوسط و برخی هم بد بوده است. طبیعتا هرچقدر زمان می‌گذرد، توانایی قسمت خصوصی هم در این حوزه افزایش اشکار می‌کند و به گمان زیاد به نقطه اعتدال بهتری در مدیریت تولیدات خود خواهند رسید. فکر می‌کنم شبکه نمایش خانگی در آینده، تولیدات بهتری نسبت به آنچه امروز اراعه می‌کند، خواهد داشت.

وجود فضای تعاملی در حوزه نمایش خانگی هم نوشته فرد دیگر می بود که عفیفه با اشاره به آن او گفت: امروز در همه جای دنیا پلتفرم‌ها به‌نوعی کارکرد تلویزیون‌های خصوصی را اشکار کرده‌اند اما در واقع این بستر یک بستر و مدیای تازه است که همانند دیگر نقاط جهان، در ایران هم شکل گرفته است. پلتفرم‌هایی که رویکرد تعاملی با مخاطب خود دارند، دیگر همانند تلویزیون‌ها، ربط‌شان با مخاطب یک‌جانبه نیست. امروز مخاطب می‌تواند به‌واسطه ابراز دیدگاه‌های خود، روی تولیدات شبکه خانگی تأثیر بگذارد و این وجه اختلاف این بستر تازه با تلویزیون‌های خصوصی در قبل است.

او در ادامه با پیش‌بینی افزایش کیفیت تولیدات در این بستر تازه، گفت: از آنجا که در این حوزه قسمت خصوصی تعیین‌کننده است، به گمان زیاد روال تولیدات هم به سمت و سویی خواهد رفت که ناظر افزایش کیفیت در این آثار هم باشیم. سریال‌سازی عقبه‌ای طویل در تلویزیون دارد و به‌طور شاخص از دهه ۷۰ ناظر شکل‌گیری جریان سریال‌سازی به‌صورت جدی در تلویزیون بودیم اما شبکه خانگی عمر کوتاهی دارد و به همین علت قیاس بین تولیدات این دو، کار ساده‌ای نیست. تلویزیون طی چهار دهه قبل کارهای بسیاری تشکیل کرده که در بین آن‌ها تولیدات شاخص و زیاد خوب هم زیاد است؛ در عین این که کارهای معمولی و ساخته‌های زیاد ضعیف هم داشته است. در نمایش خانگی هم با همین نسبت، هم ناظر کارهای خوب بوده‌ایم و هم آثار ضعیف؛ یقیناً با نگاهی بدبینانه می‌توان بگویم تعداد آثار متوسط و ضعیف در شبکه خانگی، مقداری زیاد تر است و تولیدات برجسته تا به امروز در شبکه خانگی انگشت‌شمار بوده‌اند. در عین حال شخصا به آینده این مسیر خوش‌بین هستم و با افزایش توانایی مدیران پلتفرم‌ها، سیاست‌گذاری‌ها به سمت و سویی می‌رود که کیفیت تولیدات هم افزایش اشکار کند.

این تهیه‌کننده این چنین درمورد سپردن سکان نظارت بر شبکه خانگی به صداوسیما و حواشی مربوط به فعالیت ساترا، او گفت: به نظرم روشی که امروز برای نظارت بر تولیدات شبکه خانگی وجود دارد، روش درستی نیست. علاوه بر این که این روشی نیست که در درازمدت انتظار جواب مثبت از آن داشته باشیم. باید مسئولیت تشکیل محتوا را برعهده مدیران پلتفرم‌ها بگذاریم. در نهایت وزارت ارشاد یا تلویزیون می‌تواند شورایی را برای سیاست‌گذاری راه اندازی دهند که اعضای مختلفی از نهادهای بالادستی در کنار نماینده پلتفرم‌ها در آن وجود داشته باشد. این شورا می‌تواند سیاست‌های زیاد کلی و جامع را معین کرده و به پلتفرم‌ها ابلاغ کنند، ولی مسئولیت اجرا و جزییات مربوط به تشکیل و محتوای آثار باید برعهده مدیران پلتفرم‌ها باشد. در این شرایط اگر تخلفی هم صورت گرفت، مدیر پلتفرم برای اصلاح می‌تواند عمل کند.

لزوم افزایش تولیدات و از نظر دیگر تحول شیوه نظارت به این تولیدات در نمایش خانگی هم، مسئله فرد دیگر می بود که عفیفه در آخر، حوالی آن خاطرنشان کرد: در آینده اگر پلتفرم‌های داخلی به فکر گسترش فعالیت‌های خود و رقابت با پلتفرم‌های خارجی می باشند، باید تولیدات بیشتری داشته‌ باشند و حقیقت این است که کنترل تک‌تک این تولیدات مقدور نیست. از نظر دیگر، نهاد کنترل‌کننده چه مقدار در این عرصه می‌تواند مشروعیت داشته باشد؟ برای مثال ساترا، افرادی را متولی خواندن فیلمنامه‌ها کرده و افراد فرد دیگر هم آثار را تماشا می‌کنند؛ مشروعیت این افراد چطور احراز می‌شود؟ آن فردی که می‌خواهد متن فیلمنامه‌ای را مطالعه کند، چه فردی می‌تواند به‌طور قاطق او را فردی موجه و خبره برای این مسئولیت بداند؟ فردی که هم فضای سینما و نمایش خانگی را بشناسد و هم با فنون فیلمنامه‌نویسی آشنا باشد و نسبت به شرایط تشکیل هم اشراف داشته باشد؛ به همین علت این جنس از نظارت در آینده دیگر مقدور نخواهد می بود و این شوراها هم تبدیل به جمع‌هایی برای ابراز سلیقه خواهد شد.