تیرانوسوروس رکس یا به اختصار تی. رکس (T.Rex)، بی‌شک یکی از نمادین‌ترین دایناسورها در فرهنگ عامه است که شکارچی ترسناکی با دندان‌های تیز، پاهای قوی و غرشی هولناک محسوب می‌شود. بااین‌حال دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که مرغ خانگی ساده (Gallus domesticus) و در واقع همه پرندگان امروزی، نزدیک‌ترین خویشاوندان زنده تی‌رکس می باشند.

مطابق تحقیقات انتشار شده در این رابطه، هر دو جانور، یعنی تی. رکس و مرغ، به گروهی از دایناسورها به نام «تروپودها» تعلق دارند. دسته‌ای که با استخوان‌های توخالی و اندام‌هایی با سه انگشت شناخته خواهد شد.

شواهدی از ربط بین مرغ و تی‌رکس

برای انجام تحقیق خود، دانشمندان فسیل‌های باستانی را بازدید کرده‌اند و فهمید شده‌اند برخی دایناسورهای تروپود، همانند ولوسی‌رپتور، ویژگی‌های تعداد بسیاری همانند به پرندگان امروزی داشته‌اند. این چنین استخوان‌های توخالی از ویژگی‌های بارز فیزیولوژی پرندگان است.

یکی دیگر از ویژگی‌های مشترک، استخوان «چنگال آرزو» یا «چنگالک» است. وقتی فکر می‌شد این ساختار فقط اختصاصی پرندگان است، اما تحقیقات تازه نشان داده که در فسیل‌های تروپودها هم یافت شده است.

بااین‌حال، یکی از نیرومندترین شواهد برای ربط مرغ با T. Rex از کشفیات یک دیرینه‌شناس به نام «مری شوایتزر» به‌دست آمده است. او همراه با تیم خود زمان بازدید استخوان ران T. Rex موفق به کشف بقایایی از بافت نرم (به‌اختصاصی پروتئین‌های کلاژن) شدند که میلیون‌ها سال نگه داری شده می بود.

آنها سپس با توالی‌یابی این پروتئین‌ها، شباهت‌هایی به پروتئین‌های حاضر در مرغ‌های امروزی اشکار کردند. یافته‌های آنها در نشریه Science انتشار شده است.

پرها دیگر شاخصه‌ای می باشند که ربط بین دایناسورها و پرندگان را روشن‌تر می‌کنند. تعداد بسیاری از تروپودها، از جمله خویشاوندان نزدیک تی‌رکس بین دایناسورها و پرندگان، دارای پر بوده‌اند. یقیناً پر در این موجودات، به جای پرواز، برای نگه داری دما یا جلب دقت منفعت گیری می‌شد.

دانشمندان می‌گویند با گذر زمان، این پرها تکامل یافتند و موارد منفعت گیری‌ جدیدی همانند پرواز در گونه‌های کوچک‌تر را اشکار کرده‌اند. مطابق مقاله‌ای که در نشریه Integrative Zoology انتشار شده، هرچند تی‌رکس پر کامل نداشته، اما به گمان زیادً در دوران نوزادی دارای پوششی پرمانند و کرک‌دار بوده که مرحله‌ای میانی بین دایناسورهای فلس‌دار و پرندگان دارای پر محسوب می‌شود.

علاوه‌بر شواهد کالبدی و مولکولی، مرغ‌ها مطابق مقاله‌ای که در Historical Biology انتشار شده، دارای ویژگی‌های رفتاری و عصبی‌ خاصی می باشند که ریشه در قبل ماقبل تاریخ دارد.

مطالعات مربوط به حرکت پرندگان، به‌اختصاصی دویدن آنها، شباهت‌هایی به نحوه حرکت تروپودها را مشخص می کند. دانشمندان می‌گویند هنگامی مرغ‌ها می‌دوند، شیوه راه‌رفتن آنها همانند به دایناسورهای کوچک‌پیکری است که روزگاری روی زمین پرسه می‌زدند. مرغ‌ها این چنین از نظر غرایز شکارگری خود به اجدادشان شباهت‌هایی دارند.