شرکت اسپیس‌ایکس، متعلق به ایلان ماسک، و بلو اوریجین، متعلق به جف بزوس، به‌طور جداگانه تصمیم دارند سیستم‌هایی را گسترش دهند که به موشک‌ها اجازه می‌دهد بعد از ترک زمین مجدد سوخت‌گیری کنند. به این مفهوم «ایستگاه توقف کیهانی» نیز حرف های می‌شود.

به گزارش وال استریت ژورنال، مهندسان برای اولین‌بار در دهه ۱۹۶۰ ایده سوخت‌گیری مداری را نقل کردند، اما اکنون شرکت‌های خصوصی این ایده را در قلب استراتژی‌های خود برای سفر به اعماق فضا قرار داده‌اند.

یک پمپ‌بنزین فضایی می‌تواند در مدار زمین به راکت‌ها سوخت رساند

سوخت همیشه عامل محدودکننده مهم برای پرتاب فضاپیماهای سنگین بوده است و برنامه آپولو ناسا این محدودیت‌ها را به‌خوبی نشان داد. برای مثال، موشک ساترن ۵ که در اواخر دهه ۱۹۶۰ فضانوردان را به سطح ماه برد، زمان بلندشدن وزنی برابر ۲۹,۵۰۰ تن داشت. تقریباً ۲۴,۹۵۰ تن از این وزن مربوط به سوخت می‌شد.

شرکت‌های فعال در عرصه اکتشافات فضایی اعتقاد دارند که با پرتاب موشک با سوخت کمتر و سوخت‌گیری مجدد آن در مدار نزدیک زمین، می‌توان محموله‌های بزرگ‌تر یا خدمه اضافی را به نقاط دورتر فضا فرستاد.

«دالاس بیینهوف»، از کارشناسان با توانایی در مطالعات سوخت‌گیری در فضا شرکت بوئینگ که اکنون در شرکت معدن‌کاری رباتیک OffWorld فعال است، به وال استریت ژورنال او گفت که این روش می‌تواند در صورت ترکیب با وسایل پرتاب قابل‌منفعت گیری مجدد که اقتصاد راکت‌سازی را دگرگون کرده‌اند، هزینه‌ها را نیز افت دهد.

اما مهم‌ترین مانع فنی در اجرای این برنامه مدیریت سوخت است. اسپیس‌ایکس و بلو اوریجین تصمیم دارند از سوخت‌های مایع منفعت گیری کنند که نیاز به دماهای زیاد پایین دارند. در خلأ فضا، این سوخت‌ها به‌طور طبیعی تمایل دارند گرم شده و بخار شوند، به این علت چالش زیاد تر مربوط به سیستم‌های سرمایش است که باید در شرایط میکرو جاذبه به‌طور قابل‌مطمعن عمل کنند، نه فقطً مخازن ذخیره‌سازی.

«دیو لیپ»، مدیرعامل بلو اوریجین، در ماه ژوئیه او گفت که این شرکت پیشرفت قابل‌توجهی در عرصه سخت‌افزاری که برای جلوگیری از بخارشدن سوخت طراحی شده داشته است. بااین‌حال، مهندسان هشدار خواهند داد که مدیریت مایعات فوق سرد در مدار می‌تواند رفتاری غیرقابل‌پیش‌بینی داشته باشد. انتقال سوخت به مدار نیز چالش فرد دیگر است که پیش روی مهندسان قرار دارد.