در جامعه اسلامی، حجاب نه یک اجبار اجتماعی صرف، بلکه یک اصل الهی برای صیانت از کرامت انسان است. فلسفه حجاب در اسلام، محدود کردن آزادی نیست بلکه مصون‌سازی زن و مرد از نگاه‌های آلوده، تشکیل اسایش روانی در محیط اجتماعی و تحکیم بنیان خانواده است. خداوند در قرآن کریم هم به زنان و هم به مردان فرمان می‌دهد که نگاه خود را فروگیرند و پوشش و وقار داشته باشند. این مشخص می کند که حجاب تنها به ظاهر محدود نمی‌شود بلکه یک نظام اخلاقی و رفتاری است.

حجاب در جامعه اسلامی تنها یک پوشش ظاهری نیست، بلکه فلسفه‌ای عمیق برای صیانت از کرامت انسان است. در قرآن کریم، مردان و زنان هر دو مأمور به نگه داری نگاه، وقار و پوشش شده‌اند. این مشخص می کند که حجاب نه یک محدودیت، بلکه یک راهکار الهی برای اسایش فردی، سلامت اجتماعی و استحکام خانواده است.

اما سوال مهم این است که آیا حجاب فقط اختصاصی اسلام است؟ جواب قطعاً منفی است. در آیین یهود، زنان متدین در انظار عمومی پوشش کامل داشته و حتی امروز نیز تعداد بسیاری از یهودیان ارتدوکس بر آن پایبندند. در مسیحیت نیز راهبه‌ها با حجاب کامل شناخته خواهد شد و در اناجیل پیشنهاد به پوشش و نگه داری وقار زن وجود دارد. به این علت، حجاب ریشه در همه ادیان الهی دارد و اسلام در واقع، همان اصل مشترک ادیان الهی را با چارچوبی کامل‌تر اراعه کرده است.

از نظر دیگر، برخی مدعی‌اند که ایرانیان باستان اهل ولنگاری بودند و حجاب نداشتند؛ حال آنکه شواهد تاریخی خلاف این را ثابت می‌کند. در کتیبه‌ها، نقاشی‌ها و نوشته‌های مورخان یونانی و رومی، زن ایرانی با پوشش کامل معارفه شده است. حتی پوشش «چادر» به گفتن لباسی ملی در بین زنان ایران قبل از اسلام نیز وجود داشته است. بعد حجاب بخشی از فرهنگ ایرانی ـ اسلامی است و ریشه در تاریخ و هویت ما دارد و این یعنی پوشیدگی و حیا، جزئی از فرهنگ اصیل ایرانی بوده و با دین اسلام تنها تحکیم و تکامل یافته است.

با این حال، امروز ناظر اتفاق‌ای تلخ هستیم و نه تنها جامعه به سمت بدحجابی و بی‌حجابی کشیده می‌شود، بلکه این هنجارشکنی به سنگ قبرها هم سرایت کرده است. در گذر از کنار کارگاه‌های سنگ‌تراشی در خیابان مادر منتهی به میدان شهدای کرمان، تصاویر تعداد بسیاری از زنان متوفی دیده می‌شود که با پوشش نامناسب و موهای آشکار بر سنگ قبرشان حکاکی شده است.

تصاویر حک شده بر مزارها گواهی خواهند داد که حتی در مرگ نیز برخی حرمت‌ها نادیده گرفته می‌شود و این سوال جدی پیش می‌آید: میت در آن دنیا چه نیازی دارد؟ آیا نمایش عکس بدحجاب او، اسایش را در برزخ برایش به همراه می‌آورد یا بر سنگینی سختی قبرش می‌افزاید؟ آیا مرده در برزخ برای اسایش خود نیاز به نمایش تصویری بی‌حجاب دارد؟ یا این کار، بار سنگین‌تری بر روح او خواهد افزود؟

آخرت بر پایه اعمال و بازتاب‌های آن در دنیا شکل می‌گیرد. بازماندگان یک میت می‌توانند با صدقه، نماز، روزه قضا، کار خیر و احسان به نام او، برایش طلب رحمت کنند. اما اگر یاد و نام او را با بدعت و هنجارشکنی در جامعه زنده نگه دارند، آیا این جز مایه آزردگی روح اوست؟ در روایات آمده است که عمل بازماندگان می‌تواند جهت اسایش یا عذاب زیاد تر میت شود. بعد بی‌تردید ثبت عکس نامناسب بر مزار، نه تنها کمکی به او نمی‌کند، بلکه امکان پذیر جهت نارضایتی‌اش نیز باشد.

کافی است به قبل نه‌چندان دور بازگردیم؛ در دهه هشتاد و اغاز دهه نود، حتی بردن نام زنان در کوچه و خیابان برای مردان قبیح می بود. مرد، همسرش را با گفتن «خانم» یا «مادر بچه‌ها» صدا می‌زد و آن را نشانه غیرت و احترام می‌دانست. اندکی گذشت تا نام زنان بر تابلوهای بزرگ تبلیغاتی سالن‌های آرایش نقش بست: «سالن زیبایی میترا…»، «آرایشگاه سوسن…» و… و امروز، کار به جایی رسیده است که عکس بی‌حجاب زنان درگذشته، بی‌پروا بر سنگ قبرها حکاکی می‌شود؛ آن هم در حالی که زن، رکن خانواده و جایگاه مادر است.

این روال نه تنها تضعیف فرهنگ حجاب، بلکه شکستن مرزهای حیا و غیرت در جامعه است. اگر به موقع به این انحراف دقت نشود، نسل آینده نه تنها از هویت اسلامی و ایرانی خود فاصله خواهد گرفت، بلکه در برابر قیمت‌های اصیل انسانی نیز بی اعتنا خواهد شد.

سنگ قبر، یادگار نهایی انسان در دنیا و نماد احترام بازماندگان به اوست. هنگامی این یادگار به محلی برای ترویج بی‌حجابی تبدیل شود، نه تنها شأن متوفی زیر سوال می‌رود، بلکه یک قیمت دینی و فرهنگی نیز در معرض نابودی قرار می‌گیرد. برگشت به فرهنگ حیا، نگه داری حرمت در مرگ همانند زندگی و تلاش برای انجام کارهای خیر به نام رفتگان، تنها راهی است که می‌تواند هم اسایش روح اموات را فراهم کند و هم جامعه را از لغزش زیاد تر در مسیر بی‌هویتی نجات دهد.