دانشمندان پیش‌بینی کرده‌اند که تا یک دهه آینده، ۹۰ درصد گمان وجود دارد که ناظر انفجار یک سیاهچاله باشیم؛ اتفاق‌ای که تا بحال تنها در حد تئوری نقل شده می بود.

سیاهچاله‌های ستاره‌ای وقتی شکل می‌گیرند که یک ستاره پرجرم در آخر عمر خود فرو‌ می‌پاشد و بعد از انفجار ابرنواختری، جرمی به جا می‌گذارد که حتی نور هم نمی‌تواند از آن فرار کند. این نوع سیاهچاله‌ها طبق معمول بین ۳ تا ۵۰ برابر جرم خورشید وزن دارند.

اما نوع فرد دیگر از سیاهچاله‌ها، موسوم به «سیاهچاله‌های نخستین» یا Primordial، به‌صورت نظری نقل می باشند که در کسری از ثانیه از مناطق بسیار متراکم کیهان اولیه به وجود آمده‌اند. این اجرام می‌توانند زیاد سبک‌تر از سیاهچاله‌های ستاره‌ای باشند و به گفتن باقی مانده دوران ابتدایی جهان شناخته شوند.

هرچند سیاهچاله‌ها طبق معمول به گفتن اجرامی شناخته خواهد شد که همه چیز را در اطراف خود می‌بلعند، اما بر پایه نظریه «استیون هاوکینگ»، در آخر عمرشان به علت فرآیندی به نام «تابش هاوکینگ» منفجر خواهند شد. در قبل فکر می‌شد این چنین انفجارهایی تنها هر ۱۰۰ هزار سال یک‌بار رخ می‌دهد؛ اما پژوهش جدیدی که در نشریه Physical Review Letters انتشار شده، گمان مشاهده این چنین اتفاق‌ای در دهه اینده را زیاد بالا برسی کرده است.

پیش‌بینی دانشمندان از گمان وقوع انفجار سیاهچاله در دهه آینده

«آیدن سیمونز»، پژوهشگر دانشگاه ماساچوست، در این باره می‌گوید:

«با گمان ۹۰ درصد، امکان پذیر طی ۱۰ سال آینده ناظر انفجار یک سیاهچاله باشیم. مسئله مهم این است که تلسکوپ‌های جاری چه فضایی و چه زمینی توانایی ردیابی این چنین انفجاری را دارند.»

او اصرار کرد که بیشترین گمان انفجار مربوط به سیاهچاله‌های نخستین است. این سیاهچاله‌ها هرچه سبک‌تر شوند، داغ‌تر خواهد شد و زیاد تر از طریق تابش هاوکینگ ذرات انتشار می‌کنند تا جایی که به‌طور کامل منفجر خواهد شد.

پیشرفت دیگر این تحقیق به‌چالش کشیدن فرضیات رایج درمورد خواص الکتریکی سیاهچاله‌ها است. به حرف های دانشمندان، اگر سیاهچاله‌های نخستین در زمان راه اندازی دارای بار الکتریکی خاصی موسوم به «الکترون‌های تاریک» باشند، می‌توانند مدتی پایدار بمانند و سپس منفجر شوند.

این بار الکتریکی تاریک، برخلاف الکترون‌های معمولی، در چارچوب مدل‌های نظری «الکترودینامیک کوانتومی تاریک» تعریف می‌شود و می‌تواند چگونگی حرکت ماده در اطراف سیاهچاله‌ها را تحول دهد. این فرضیه گمان انفجار را از هر ۱۰۰ هزار سال یک‌بار به نزدیک به هر ده سال یک‌بار افزایش می‌دهد.

دانشمندان می‌گویند انفجار یک سیاهچاله نه‌تنها یک اتفاق بصری شگفت انگیز خواهد می بود، بلکه می‌تواند اطلاعاتی بی‌نظیر از همه ذرات زیراتمی حاضر در کیهان به ما بدهد؛ از ذرات شناخته‌شده همانند الکترون‌ها و کوارک‌ها گرفته تا ذرات ناشناخته‌ای که احتمالا حتی شامل ماده تاریک هم باشند. آنها هشدار خواهند داد که وقوع این چنین اتفاق‌ای قطعی نیست، اما گمان بالای آن مشخص می کند باید آماده باشیم.

خوشبختانه فناوری تلسکوپ‌های امروزی برای شناسایی نشانه‌های انفجار یک سیاهچاله نخستین کافی است.