در سال‌های تازه چندین دفعه اخباری از تهدید و اخراج کارگران معترض شنیده‌ایم؛ کارگران قرارداد موقت برای یک تجمع صنفی، قراردادشان تمدید نمی‌شد یا در معرض اخراج قرار می‌گرفتند؛ در مناطق نفتی همانند عسلویه و خارک، کارگران پیمانکاریِ معترض «بلک لیست» می‌شدند و سپس از اخراج، هیچ شرکتی حاضر نمی‌شد به آن‌ها کار بدهد.

برخورد غیرقانونی با اعتراض صنفی قانونی و احقاق حق که در مقاوله‌نامه‌های بنیادین سازمان جهانی کار به گفتن حق بدیهی نیروی کار به رسمیت شناخته شده، اختصاصی کارگران قرارداد موقت نیست؛ دیگر مزدبگیران نیز گاهاً در صورت اعتراض با تهدید، توبیخ و اخراج روبه رو خواهد شد و این دقیقاً همان اتفاق ناگواری‌ست که در ماه‌های تازه پرستاران شاغل در قسمت‌های گوناگون توانایی کرده‌اند. اکنون مزدبگیران انتظار دارند در دولت تازه عرصه های اجرای مقاوله‌نامه‌های ۸۷ و ۹۸ سازمان جهانی کار فراهم آمده و اعتراض صنفی و مدنی «هزینه» در بر نداشته باشد.

اعتراضات و تجمعات صنفی پرستاران از ماه‌های پایانی سال قبل شدت گرفته؛ پرستاران که سپس از اجرای ناقص و ناعادلانه‌ی تعرفه‌گذاری، امیدشان نومید شد و به چشمِ خود دیدند که در تاثییر تبعیض، دستمزدشان به کمتر از نصف خط فقر سقوط کرده، از حق قانونی خود منفعت گیری کردند و روبه رو دانشگاه‌های علوم پزشکی استان‌های گوناگون سرزمین تجمع صنفی ترتیب دادند؛ خواسته‌های پرستاران، هم قانونی و هم حداقلی‌ست: اجرای دقیق قانون تعرفه‌گذاری با فرمول‌های عادلانه؛ حذف اضافه‌کار اجباری با دستمزد ساعتی ۲۰ هزار تومان و پرداخت به موقع مطالبات مزدی.

اما این مطالبه‌گریِ حداقلی و کاملاً در چهارچوب قانون، در مواردی تبدیل سختی حداکثری شده؛ پرستاران شرکتی شاغل در قسمت خصوصی که اساساً آزادی عمل شرکت در تجمعات را ندارند، در صورت شرکت در اعتراضات قراردادشان تمدید نمی‌شود و اخراج خواهد شد و پرستاران رسمی زیرمجموعه وزارت بهداشت نیز در مواردی به هیات رسیدگی به تخلفات، احضار و تنبیه خواهد شد و  مسئله اینجاست که حتی رسمی‌ها بی‌نصیب از تضییع حقوق و اعمال سختی نیستند…..

در هفته‌های قبل، پرستاران استان مازندران در تماس با ما، از احضار همکاران خود به هیات رسیدگی به تخلفات خبر دادند؛ در احضاریه این پرستاران که سپس از اعتراضات صنفی هفته‌ها و ماه‌های تازه به دست‌شان رسیده، تخلف مهم، «شرکت در تجمعات غیرقانونی» گفتن شده و از آن‌ها خواسته شده می بود ظرف ده روز دفاعیات خود را به هیات تخلفات اراعه دهند!

«محمد شریفی مقدم» دبیرکل خانه پرستار، این تهدیدها و فشارها را محدود به پرستاران استان مازندران نمی‌داند و می‌گوید: این سیاست وزارت بهداشت در سراسر سرزمین می بود، نزدیک به ۶۰ پرستار در کرمان احضار شده‌اند، تعدادی نیز در کرمانشاه؛ در نقاط گوناگون سرزمین پرستاران برای اعتراضات، احضار و تهدید شده‌اند.

دبیر کل خانه پرستار ادامه می‌دهد: در یکی دو سال تازه، وزارت بهداشت به جای حل مشکلات به جستوجو پاک کردن صورت قضیه است؛ پرستار شرکتی که قراردادش سه ماهه، شش ماهه یا نهایت یکساله است، تا سخن بزند، قراردادش تمدید نمی‌شود؛ پرستاران رسمی هم تحت سختی قرار می‌گیرند، این فشارها از یک تذکر شفاهی اغاز می‌شود و تا تذکر کتبی و درج در پرونده، کسر حقوق و تنزل رتبه و تبعید و در آخر هم اخراج ادامه می‌یابد؛ در کاشان، تنزل رتبه پرستاران اتفاق افتاد؛ در کرمانشاه یک سرپرستار را از سر پستش برداشتند…..  ما انتظار داریم این شرایط «به زودی» تحول کند؛ توقع داریم در دولت تازه، پرستاران که از حقوق حداقلی صنفی محرومند، بتوانند آزادانه دست به اعتراض بزنند.

شریفی مقدم یک مثال می‌زند: ما افتپرستار داریم و به زور به پرستاران اضافه‌کار اجباری خواهند داد آن هم با حق‌الزحمه ساعتی ۲۰ هزار تومان که سپس از ۶ ماه پرداخت می‌شود. پرستاران حق ندارند بگویند اضافه‌کار اجباری نمی‌خواهیم یا به این حرکت غیرقانونی معترضیم. پرستاران کرمانشاه در اسفند سال قبل، ۱۲ ماه کارانه نگرفته بودند، همه جور پیگیری کردند و هنگامی نتیجه نگرفتند، تجمع کردند؛ سپس از تجمع، تعدادی از این پرستاران را به هیات تخلفات احضار کردند.

او با گفتن این که هیات تخلفات یک نهاد داخلی برای اعمال سختی بر پرستاران است؛ می‌افزاید: هیات تخلفات یک سیستم قضایی نیست؛ طبق معمولً مدیر منبع های انسانی دانشگاه و مدیر بیمارستان و نهایتاً یک کارشناس یا لیسانسه‌ی حقوق در هیات می‌نشینند و به پرستاران تهمت می‌زنند و درنتیجه‌ی این اتهامات آن‌ها را تنبیه می‌کنند؛ برای مثالً در کرمانشاه، پرستاری را تبعید کردند…..  در سطح پایین‌تر، مدیران بیمارستان و قسمت‌ها، پرستاران معترض را مورد آزار و اذیت قرار خواهند داد، شیفت‌های کاری‌شان را تحول خواهند داد، آن‌ها را جابجا می‌کنند یا به حراست احضار می‌کنند.

پرستاران خواسته‌های غیرقانونی یا خارج از عرف ندارند؛ شریفی مقدم در این رابطه می‌گوید: پرستاران نمی‌گویند چرا به ما ماهی ۱۰۰ میلیون تومان حقوق نمی‌دهید، می‌گویند آنچه به اسم تعرفه گذاری اجرا کرده‌اید قانونی و عادلانه نیست؛ می‌گویند اضافه‌کار اجباری، خلافِ قانون ترقی منفعت‌وری‌ست که ساعات وجود پرستار در بیمارستان را محدود کرده. خواسته‌های پرستاران همین‌ها است، چیز شگفت و غریبی نیست.

در حالیکه مقاوله‌نامه‌های ۸۷ و ۹۸ سازمان جهانی کار بر حق تشکل‌یابی آزادانه و اعتراض و اعتصاب صنفی در همه کشورهای عضو از جمله ایران اصرار دارد، مزدبگیران به علت اعتراض تحت سختی قرار می‌گیرند ؛ فرق نمی‌کند «معترض» کارگر کارخانه فولاد اهواز باشد یا پرستارِ یک بیمارستان در ساری یا کرمانشاه؛ بعضی اوقات یک تجمع ساده صنفی تبدیل برخوردهای حراستی و تهدید و اخراج می‌شود؛ گویا اعتراض، ممنوع است و بدون مجازات نمی‌ماند؛ اکنون سوال این است که آیا این اوضاع به زودی تحول می‌کند، آیا حق اعتراض و اعتصاب صنفی در این دولت به رسمیت شناخته می‌شود؟