سحابی سیاره‌ای جونز-امبرسون ۱، ستاره‌ای همانند به خورشید است و در فاصله ۱۶۰۰ سال نوری از زمین به سمت صورت فلکی سیاهگوش قرار دارد.

جونز-امبرسون ۱ با وسعت نزدیک به ۴ سال نوری، از پسماند درحال انبساط ستاره درحال مرگ به فضای بین ستاره‌ای منتقل شد. چون منبع مرکزی یعنی هیدروژن و سپس هلیوم، برای همجوشی بعد از میلیاردها سال همه شده‌ می بود.

در عکس روز ناسا چه می‌بینیم؟

در نزدیکی مرکز سحابی سیاره‌ای، یک کوتوله سفید داغ و آبی قرار دارد که از هسته باقی مانده است. این سحابی که با نام PK 164 +31.1 نیز شناخته می‌شود، کم‌نور است و به سختی می‌توان توسط چشمی تلسکوپ به آن نگاه کرد.

اما این عکس عمیق که بیشتر از ۱۲ ساعت نوردهی را ترکیب می‌کند، آن را با جزئیات استثنایی مشخص می کند. ستارگان در کهکشان راه شیری خودمان و این چنین کهکشان‌های بعد‌عرصه از طریق میدان دید آشکار پراکنده‌اند.

جونز-امبرسون ۱ که در صحنه کیهانی زودگذر است، طی چند هزار سال آینده محو خواهد شد. اما کوتوله سفید داغ و مرکزی آن میلیاردها سال سپس سرد خواهد شد.