۲۶ آگوست ۱۸۶۵ «یوهان انکه»، ستاره‌شناس آلمانی قرن نوزدهم درگذشت. او فردی می بود که دوره ستاره دنباله‌دار انکه را مقداری بیشتر از سه سال گمان زد که مختصر‌ترین دوره یک دنباله‌دار شناخته شده است.

این دنباله‌دار برای اولین بار در سال ۱۷۸۶ توسط «پیر مچاین» زمان جستجوی دنباله‌دارها در منطقه دلو در آسمان کشف شد. مچاین او گفت که این دنباله‌دار با مشاهده از طریق تلسکوپ نسبتاً درخشان به‌نظر می‌رسد و دم کم‌نور و باریکی را به نمایش می‌گذارد.

دومین کشف این دنباله‌دار توسط «کارولین هرشل» در طی یک رصد معمولی از دنباله‌دارها در سال ۱۷۹۵ انجام شد. برادر او، «ویلیام هرشل» ادعای کارولین را به شدت قبول کرد و او گفت که می‌تواند آن را با چشم غیرمسلح ببیند. سومین کشف این دنباله‌دار هم توسط «ژان لوئیس پونز» در سال ۱۸۰۵ انجام شد.

به جستوجو نظر ژان لوئیس پونز، که مشکوک می بود یکی از سه دنباله‌دار کشف‌شده در سال ۱۸۱۸، همان دنباله‌داری باشد که قبلاً توسط او در سال ۱۸۰۵ کشف شده‌ می بود، انکه اغاز به محاسبه عناصر مداری این دنباله‌دار کرد. او درنهایت اولین کسی می بود که تشخیص داد دنباله‌دارهایی که در سال‌های ۱۷۸۶، ۱۷۹۵ و ۱۸۰۵ کشف شدند، همه یک دنباله‌دار می باشند.

دنباله‌دار انکه، به نام او نام‌گذاری شد و به این علت یکی از معدود دنباله‌دارهایی است که به نام کاشف نام‌گذاری نشد. بلکه به نام فردی که مدار را محاسبه کرده‌ است، نام‌گذاری شده‌ است. بعدها این دنباله‌دار به‌گفتن منشاء بارش شهابی ثوری شناخته شد.

فکر بر این است که هسته دنباله‌دار انکه به قطر چند کیلومتر (نه لزوماً گرد) است و عمدتاً از یخ آب مخلوط با غبار راه اندازی شده‌ است. با نزدیک‌شدن‌ به خورشید، هسته گرم می‌شود و مقدار چند تن در ثانیه غبار و گاز را ترجیحاً از سمت خورشید آزاد می‌کند.