احتمالا انتظار داشته باشید در عکس روز ناسا سحابی پک‌من (Pacman Nebula) ستاره‌ها را ببلعد اما این سحابی که با نام علمی NGC 281 شناخته می‌شود، درحال راه اندازی ستاره‌های تازه است. درون این سحابی، خوشه ستاره‌ای جوان و پرجرمی با تابش شدید علتدرخشش گسترده این سحابی شده است.

در این مناطق، گازهای هیدروژن و هلیوم بر تاثییر نیروی گرانش متراکم خواهد شد. اگر این فشردگی به حد کافی برسد، دما و سختی در مرکز این توده افزایش می‌یابد و شرایط همجوشی هسته‌ای فراهم می‌شود و ستاره جدیدی به دنیا می‌آید.

اشکال چشم‌گیر NGC 281 که در عکس روز ناسا دیده خواهد شد، ستون‌های غبارآلود و توده‌های متراکم گلبول‌های بوک می باشند که برابر نور ستارگان بعد‌عرصه، سایه‌وار نمایان شده‌اند.

این ساختارهای غباری که تحت‌تأثیر بادهای ستاره‌ای -جریانی از ذرات باردار که با شدت بالا از سطح ستارگان پرجرم و داغ انتشار می‌شود- و تابش شدید ستاره‌های داغ خوشه درحال فرسایش می باشند، امکان پذیر در صورت پایداری کافی، خودشان به مناطقی مناسب شکل‌گیری ستارگان تازه تبدیل شوند. در حقیقت، گلبول‌های بوک توده‌های کوچک، متراکم و تاریک از گاز و غبار است که زیاد تر محل تولد ستاره‌های تازه می باشند.

سحابی NGC 281 به‌علت شکل کلی خود به سحابی پک‌من معروف شده است. این جرم آسمانی در فاصله‌ای نزدیک به ۱۰ هزار سال نوری از ما و در صورت فلکی ذات‌الکرسی (Cassiopeia) قرار دارد. ذات‌الکرسی صورت فلکی در نیمکره شمالی آسمان است که به شکل W همانند شناخته‌ می‌شود.

تصویری که مشاهده می‌کنید، ترکیبی زیاد دقیق است که اواسط سال ۲۰۲۴ در اسپانیا و با منفعت گیری از فیلترهای باند باریک گرفته شده است.

در این روش از فیلترهایی منفعت گیری می‌شود که فقط طول موج‌های خاصی از نور (همانند تابش هیدروژن و اکسیژن) را عبور خواهند داد و دانشمندان به پشتیبانی آنها می‌توانند ساختارهای سحابی را با وضوح بالا مشاهده کنند.

این عکس با ترکیب انتشار کردن نور از اتم‌های هیدروژن و اکسیژن، رنگ‌های قرمز، سبز و آبی را بازسازی کرده است. این سحابی در آسمان گستره‌ای بیشتر از ۸۰ سال نوری را پوشش می‌دهد.