به علت روایت دراماتیک، نمایش زیبای فیزیکی از قوت و اراده، و درام واقعی ورزشی که خلق می‌کند، بوکس در بهترین دوران خود، می‌تواند گذر زمان را متوقف کرده و برای یک شب کنترل نبض جهان را در اختیار بگیرد.

در طول تاریخ طویل این ورزش، ناظر انواع مبارزات، داستان‌ها و چهره‌هایی افسانه‌ای بوده‌ایم، اما چند مبارزه خاص برجسته می باشند که در بین بهترین‌های همه دوران قرار می‌گیرند. اما یک مبارزه حماسی چه ویژگی‌هایی دارد؟ هر رویارویی بزرگ طبق معمولً عناصری شبیه دارد: درام، ماهیت رفت و برگشتی مبارزه، کیفیت بالا همراه با شجاعت، اراده و عزام راسخ، و فقطً سرگرمی ناب. بدین بهانه تصمیم گرفتیم بهترین مبارزات تاریخ بوکس را رتبه‌بندی کنیم.

عوامل رتبه‌بندی

• اهمیت تاریخی
• بوکسورهای دچار
• بزرگی مناسبت
• استاندارد مبارزه

۱۰. تایسون فیوری در برابر دیونتای وایلدر ۳

۹ اکتبر ۲۰۲۱

در حالی که این دو بوکسور پیش‌تر در دو مسابقه روبروی هم قرار گرفته بودند، تایسون فیوری سپس از پیروزی خفیف و با عدم اجماع کامل داوران در مسابقه اول پیروز اظهار شده می بود، مسابقه دوم را با راحتی بیشتری به سود خود به آخر رساند.

در حالی که فیوری مبارز برتر می بود، هواداران مشتاق بودند بالاخره ناظر رویارویی فیوری با رقیب دیرینه بریتانیایی‌اش، آنتونی جاشوا، برای تصاحب همه کمربندها باشند. اما آنچه در اکتبر ۲۰۲۱ دیدیم، واقعاً چیزی اختصاصی می بود. دو سنگین‌وزن برای گفتن قهرمانی سنگین‌وزن جهان WBC که در اختیار فیوری می بود داخل میدان نبرد شدند؛ رقابتی پر کش و قوس که در آن دیونتای وایلدر در همان ابتدای مبارزه به زمین افتاد.

با وجود برتری نسبتاً فیوری در زیاد تر دقایق مبارزه، او بیشتر از حد با مطمعن به نفس ظاهر شد و ضربات سنگینی از رقیب آمریکایی‌اش دریافت کرد، به‌طوری‌که دو بار به زمین افتاد و وایلدر تلاش داشت تا با یک شگفتی عظیم، پیروزی را از آنِ خود کند. اما «جیپسی کینگ» مجدد تمرکز خود را به دست آورد و با یک ضربه سهمگین مشت راست، در راند یازدهم کار را همه کرد و به این سه‌گانه آخر داد.

باب آروم، پروموتر مشهور و عضو تالار افتخارات بوکس، این مسابقه را «باشکوه‌ترین مبارزه سنگین‌وزن»‌ای که تا بحال تدارک دیده، توصیف کرد؛ و مبارزه سوم فیوری و وایلدر واقعاً مبارزه‌ای می بود که در تاریخ ماندگار شد.

۹. راکی مارسیانو در برابر جِرسی جو والکات

۲۳ سپتامبر ۱۹۵۲

دو تن از بهترین‌های دوران خود در دسته سنگین‌وزن در سال ۱۹۵۲ با یکدیگر مواجه شدند؛ دو آمریکایی که برای گفتن قهرمانی سنگین‌وزن جهان مبارزه کردند. راکی مارسیانو با رکورد ۴۲ پیروزی بدون ناکامی (و ۳۷ ناک‌اوت) داخل این مبارزه شد و به گفتن بوکسور به چالش کشنده برای کمربند قهرمانی جرسی جو والکات که در سن ۳۷ سالگی قهرمان دسته سنگین وزن جهان شده می بود و رکورد ۴۹ برد، ۱۸ باخت و ۳۱ پیروزی با ناک‌اوت را داشت، داخل رینگ شد.

این مبارزه که به‌گفتن یکی از بهترین نبردهای تاریخ بوکس شناخته می‌شود، به گفتن یک کامبک پیروزی قسمت برای مارسیانو تعریف می‌شود. او موفق شد در راند سیزدهم با یک ناک‌اوت حماسی، حریف خود را ناکامی دهد، در حالی که تا آن لحظه در کارت امتیازات داوران از والکات عقب می بود. والکات در یک کارکرد تحسین‌برانگیز، مارسیانو را در همان ابتدای مبارزه برای نخستین‌بار در دوران حرفه‌ای‌اش (که فقط یکی دو بار این چنین اتفاقی برایش افتاده می بود) به روی رینگ انداخته می بود.

ضربه‌ای ویرانگر با دست راست، مبارزه را در یک لحظه به آخر رساند، نبردی که به مبارزه «مبارزه سال ۱۹۵۲» تبدیل شد. این چنین راند سیزدهم، که در آن مارسیانو ضربه نهایی را داخل کرد، به‌گفتن «راند سال» انتخاب گردید. سال سپس، این دو در مبارزه‌ای مجدد به مصاف هم رفتند، اما این‌بار مارسیانو به‌سادگی پیروز شد و در نهایت دوران حرفه‌ای خود را بدون ناکامی به آخر رساند.

۸. اِواندِر هالیفیلد در برابر ریدیک بُو

۱۳ نوامبر ۱۹۹۲

دوران سنگین‌وزن بوکس در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اغاز دهه ۱۹۹۰، یکی از دوران‌های درخشان تاریخ بوکس می بود که نام‌هایی چون مایک تایسون، جورج فورمن و دیگران را در خود داشت — اما اواندر هالیفیلد و ریدیک بو نیز از جمله بهترین‌های این دوران بودند.

در نخستین مبارزه‌ای که بعدها به سه‌گانه‌ای کلاسیک تبدیل شد، این دو در لاس‌وگاس برای کسب گفتن قهرمانی بلامنازع سنگین‌وزن جهان — شامل سه کمربند قهرمانی جهان — با یکدیگر مواجه شدند. هر دو بوکسور تا آن لحظه ناکامی‌ناپذیر بودند و هالیفیلد بعد از پاکسازی دسته سنگین وزن سبک، به سنگین‌وزن آمده و از نگاه تعداد بسیاری دارای شانس کمتری برای پیروزی می بود.

بعد از ۱۲ راند طاقت‌فرسا، بو با رأی متفق‌القول داوران به پیروزی رسید: ۱۱۷–۱۱۰، ۱۱۷–۱۱۰ و ۱۱۵–۱۱۲ در کارت امتیازها. این مبارزه جایزه‌های «مبارزه سال» و «راند سال» از سوی مجله رینگ را از آن خود کرد. هرچند هالیفیلد در مبارزه دوم پیروز شد، اما این بو می بود که در نهایت قهقهه آخر را سر داد و توانست برای نخستین‌بار در دوران حرفه‌ایش در آن عصر، هالیفیلد را متوقف کرد.

۷. خوان مانوئل مارسِکز در برابر مَنی پاکیائو ۴

۸ دسامبر ۲۰۱۲

بعد از چهار مبارزه متوالی، یکی از بهترین سری‌ مبارزات در تاریخ بوکس را ناظر بودیم، و چهارمین و آخرین مبارزه این دو با ضربه‌ای تکان‌دهنده آخر یافت. رقابت این دو هشت سال، چهار مبارزه و ۴۲ راند ادامه یافت تا در این نبرد پایانی با یک مشت به نقطه آخر برسد.

هر دو پیش از مبارزه ۵۴ برد و درصد ناک‌اوت شبیه داشتند، اما پاکیائو برتری اندکی داشت و دو بر صفر از رقیب خود جلو افتاده می بود، سپس از تساوی در بازی نخست که هشت سال قبل‌تر انجام شده می بود. در آن شب، یکی از مبارزات قرن شکل گرفت. هر دو روی زمین افتادند و فکر نمی‌شد مبارزه به آخر برسد.

هنگامی که «پک-من» (منی پاکیائو) در راند ششم ابتکار عمل را به دست گرفت، یک دفعه توسط مارکز غافلگیر شد؛ مارکز به ضربه او جاخالی داد و یک مشت راست سهمگین را پرتاب کرد که مبارز فیلیپینی را با صورت به روی رینگ انداخته و او را بیهوش کرد. روی جونز جونیور در گزارش معروف آن لحظه مدام تکرار می‌کرد: «اون بلند نمی‌شه، جیم!» و مارکز با یکی از بهترین ناک‌اوت‌های تاریخ، گفتن قهرمانی خود را نگه داری کرد.

۶. آرتورو گاتی در برابر میکی داخل ۱

۱۸ می ۲۰۰۲

آرتورو گاتی و میکی داخل سه بار با یکدیگر مبارزه کردند و احتمالا دلنشین‌ترین سه‌گانه تاریخ بوکس را از نظر سرگرمی خالص برای طرفداران این ورزش رقم زدند. این دو مبارز که به‌خاطر شوق و عطش بی‌آخر‌شان شهرت داشتند، در هر سه نبرد اراده‌ای فراتر از فکر را به نمایش گذاشتند، اما نخستین مبارزه‌شان از نظر تاریخی به‌گفتن بهترین نبرد این دو شناخته می‌شود.

این مبارزه همه ویژگی‌های یک نبرد نفس‌گیر و پرافتخار از دل مجموعه فیلم‌های راکی را داشت و گاتی که دو بار قهرمان جهانی جهان در دو وزن را توانایی کرده و تنها پنج ناکامی در کارنامه داشت، نسبت به داخل که ۱۱ ناکامی داشت، از شانس بیشتری برای پیروزی برخوردار می بود. هر دو مبارز دچار شکاف‌ها، خون‌ریزی و کبودی‌های تعداد بسیاری شدند، اما برتری در مبارزه نخست این دو با ناک‌داون دیرهنگام داخل و کسر امتیاز از گاتی به‌علت ضربه به پایین‌تنه، به دست آمد؛ امتیاز داوران ۹۴-۹۳، ۹۵-۹۳ و ۹۴-۹۴ می بود که با رأی اکثریت داخل را پیروز مبارزه خبرداد.

بعد از آن، این دو طی ۱۴ ماه دو بار دیگر با هم مبارزه کردند که در هر دو مورد، گاتی با رأی متفق‌القول داوران پیروز شد. با این حال، آن مبارزه اول هم چنان بهترین مبارزه در سه‌گانه این دو بوده و به‌گفتن مثالای خالص از اوج هنر بوکس در یادها مانده است.

۵. شوگر ری لئونارد در برابر توماس هرنز

۱۶ سپتامبر ۱۹۸۱

قرار گرفتن دو تن از بهترین مبارزان تاریخ بوکس روبه رو یکدیگر فقط می‌توانست به یک نبرد کلاسیک و ماندگار منجر شود، و دقیقاً همین اتفاق در سال ۱۹۸۱ بین شوگر ری لئونارد و توماس هرنز رقم خورد. لئونارد تا آن زمان تنها یک بار در ۳۰ مبارزه (با ۲۱ ناک‌اوت) خود ناکامی خورده می بود، در حالی که هرنز بدون ناکامی و با ۳۲ پیروزی و ۳۰ ناک‌اوت داخل این مبارزه شد – و هر دو در اغاز این نبرد بی‌رقیب، قهرمانی دسته ولترویت جهان بودند.

هرنز با منفعت‌مندی از قد و قوت زیاد تر، در اغاز مبارزه لئونارد را به دردسر انداخت، به‌طوری‌که بعد از پنج راند، برتری قابل توجهی پیدا کرده و چشم حریفش را کبود کرده می بود. اما در ادامه مبارزه به نبردی پایاپای تبدیل شد که طی آن هر دو مبارز پیروزی‌هایی به دست آوردند. در راندهای پایانی، لئونارد که می‌دانست از نظر امتیاز داوران عقب است و با چشمی متورم به کار ادامه می‌داد، در راند چهاردهم دعوا‌ای برق‌آسا را اغاز کرد و در نهایت قهرمانی را که روی هر سه کارت داوران پیش می بود، به پذیرفتن ناکامی وادار کرد.

۴. خوزه لوییس کاستیو در برابر دیگو کورالس

۷ می ۲۰۰۵

این مبارزه، نبردی برای یکی کردن گفتن قهرمانی در دسته سبک‌وزن می بود و هر دو مبارز در آن زمان به‌گفتن بهترین‌های این دسته شناخته می‌شدند. خوزه لوئیس کاستیو با رکورد ۵۲ پیروزی، ۶ ناکامی و یک مساوی (۴۶ ناک‌اوت) داخل رینگ شد، در حالی که دیگو کورالس رکورد ۳۹ پیروزی و ۲ ناکامی (۳۲ ناک‌اوت) را در کارنامه داشت، و این دو در نهایت مبارزه‌ای خلق کردند که به گفتن «مبارزه سال» در ۲۰۰۵ شناخته شد.

هر دو مبارز در طول ۹ راند نخست دچار زخم‌های بسیاری در صورت خود شدند، اما کورالس با دو تورم بزرگ زیر چشمانش شرایط وخیم‌تری داشت. بعد از گذراندن ۱۰ راند دشوار، کورالس دو بار نقش زمین شد و به نظر می‌رسید کاستیو در اغاز قطعی کردن پیروزی‌اش قرار دارد. اما کورالس که به شدت صدمه دیده می بود، با یک ضربه مشت راست بسیار کاستیو را غافلگیر کرد و با رگباری از مشت‌ها داور را ناچار کرد مبارزه را متوقف کند تا یکی از غیرمنتظره‌ترین برگشت‌های دیرهنگام تاریخ بوکس را رقم بزند.

۳. ماروین هگلر در برابر توماس هرنز

۱۵ آوریل ۱۹۸۵

با این که این مبارزه فقط چند راند طول کشید، اما نبرد ماروین هگلر و توماس هرنز یکی از بهترین و شوق‌انگیزترین مبارزات تاریخ بوکس به شمار می‌آید. با در اختیار داشتن رکورد مجموعاً ۸۴ ناک‌اوت پیش از این مبارزه، هر دو مبارز مشت‌زنانی قوی بودند و نتیجه‌ای جز یک آخر سریع نمی‌توانست برای این نبرد متصور باشد. از آنجا که همه کمربندهای قهرمانی جهان در این دسته در معرض رقابت قرار داشتند، آن شب شبی تاریخی برای دنیای بوکس می بود.

راند اول با ضربات سنگین و انفجاری از سوی هر دو مبارز اغاز شد؛ ضرباتی که هم تماشاگران و هم خود مبارزان را بهت‌زده کرد، و این راند بعدها به گفتن یکی از بهترین راندهای تاریخ بوکس شناخته شد. هگلر در راند سوم با ضربه‌ای قوی هرنز را به روی رینگ انداخت و مبارزه را به آخر رساند، و نبرد این دو مبارز به‌علت خشونت و شوق این جنگ مختصر سه راندی، گفتن «مبارزه سال» را از آن خود کردند.

۲. جورج فورمن در برابر محمد علی کلی

۳۰ اکتبر ۱۹۷۴

نمی‌شد فهرستی از برترین مبارزات تاریخ بوکس تهیه کرد و نام محمد علی کلی را در آن نیاورد. در سال ۱۹۷۴، هیچ‌کس شانسی برای علی قائل نبوده است که بتواند جورج فورمن ناکامی‌ناپذیر را ناکامی دهد؛ بوکسوری که در ۴۰ پیروزی خود، ۳۷ ناک‌اوت داشت و هفت سال هم از علی جوان‌تر می بود.

این مبارزه با گفتن «غرش در جنگل» شناخته می‌شود و به دلایل بسیاری یکی از ماندگارترین رویدادهای تاریخ به شمار می‌آید، اما آنچه رقم خورد، تجلی ناب نبوغ ورزشی می بود. علی در راندهای ابتدایی به فورمن می‌خندید و مدام فریاد می‌زد: «همش همین می بود، جورج؟» او مبارز بزرگ آمریکایی را به سخره می‌ گرفت، و فورمن که از خشم، با شدت به حریف مشت می‌زد، با گذشت هر راند خسته‌تر می‌شد.

علی با تمسخرها و فرارهای خود روحیه فورمن را در هم شکسته و نفس او را گرفت، تا این که در راند هشتم، با ضربه‌ای سنگین از روی طناب‌ها او را غافلگیر کرد؛ نمایشی از شدت دست‌ها و زمان‌بندی بی‌نقص که آخر مسابقه را رقم زده و تماشاگران را شوکه کرد. این مبارزه به‌گفتن یکی از پربیننده‌ترین رویدادهای زنده تلویزیونی در تاریخ شناخته می‌شود و هم در داخل و هم بیرون دنیای بوکس، جایگاه اختصاصی‌ای در تاریخ دارد.

۱. محمد علی کلی در برابر جو فریزر ۳

۱ اکتبر ۱۹۷۵

محمد علی یک بار دیگر در صدر این فهرست وجود دارد، و مبارزه سوم او با جو فریزر واقعاً یکی از حماسی‌ترین نبردهای تاریخ بوکس می بود. این مبارزه با گفتن «شوق در مانیل» (Thriller in Manila) شناخته می‌شود؛ نامی که از حرف های معروف علی پیش از مبارزه برگرفته شده: «یه قاتل و یه شوق و یه لرزه، هنگامی اون گوریلو تو مانیل گیر بندازم»، وقتی که این دو در سال ۱۹۷۵ در فیلیپین به مصاف هم رفتند تا سه‌گانه‌شان را کامل کنند.

با دقت به این که علی مبارزه اول را باخته و دومی را برده می بود، این مسابقه به گفتن «مبارزه قرن» شناخته شد و جایزه بهترین مبارزه سال ۱۹۷۵ را از آن خود کرد. بعد از ۱۴ راند حماسی، تیم مربیان فریزر تصمیم گرفت مبارزه را متوقف کند و او را از رینگ بیرون بکشد.

این مبارزه یک سال بعد از «غرش در جنگل» برگزار شد و بخشی از روال پیروزی‌هایی می بود که نیمه دوم دوران حرفه‌ای کلی را تعریف کرد. او بعدها او گفت این مبارزه «نزدیک‌ترین توانایی به مرگ» در زندگی‌اش بوده و حتی ثانیه‌هایی پیش از انصراف تیم فریزر، از مربیان خودش خواسته می بود دستکش‌هایش را دربیاورند. مبارزه سوم کلی و فریزر مبارزه‌ای واقعاً دیدنی، پر از فراز و نشیب می بود که لحظه‌ای تاریخی خلق کرد و سزاوارانه در صدر فهرست ما قرار دارد.