اواخر دهه ۱۹۸۰ و اغاز ۱۹۹۰ میلادی، دانشمندان با انتشار کردن تصاویری از یک شکاف عظیم در لایه اوزون بر فراز قطب جنوب، زنگ خطر را برای سلامت زمین به صدا درآوردند. عامل مهم، کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs) بودند؛ گازهایی که در اسپری‌ها، یخچال‌ها و کولرها منفعت گیری می‌شدند و به لایه گازی محافظ زمین در برابر اشعه‌های زیان اور خورشید صدمه می‌زدند. این بحران به شدت به یک نوشته جهانی بدل شد.

در سال ۱۹۸۷، جامعه جهانی با امضای پروتکل مونترال، توافق کرد تا منفعت گیری از کلروفلوئوروکربن‌ها و مواد شبیه را حذف کند. این پروتکل مقصد مهم آن افت و سپس حذف کامل مواد شیمیایی مخرب لایه اوزون می بود، از ۱ ژانویه ۱۹۸۹ به‌طور رسمی اجرایی شد و بعدها با اصلاحات و الحاقات گوناگون، دامنه و شدت محدودیت‌های وضع شده در قالب افزایش یافت.

این عمل بی‌سابقه جهانی در جهت نگه داری محیط زیست جهت شد از اغاز دهه ۲۰۰۰ روال ترمیم لایه اوزون اغاز شود.

بر پایه گزارش چهار سالانه (quadrennial assessment) که در تاریخ ۹ ژانویه ۲۰۲۳ توسط پنل برسی علمی وابسته به پروتکل مونترال انتشار شد، اشکار شد که نزدیک به ۹۹٪ از مواد مخرب لایه اوزون (ODSs) که پیشتر ممنوع شده‌اند، از چرخه تشکیل و مصرف حذف شده‌اند.

گزارش‌های سازمان جهانی هواشناسی و ناسا در سال ۲۰۲۴ مشخص می کند که سوراخ لایه اوزون نسبت به بدترین وضعیتش در دهه ۹۰، نزدیک به ۳۰ درصد کوچک‌تر شده و پیش‌بینی می‌شود که در صورت نگه داری سیاست‌ها و روال جاری، لایه اوزون در قطب جنوب تا سال ۲۰۶۶، در قطب شمال تا سال ۲۰۴۵ و در دیگر مناطق جهان تا نزدیک به سال ۲۰۴۰ به حالت سال ۱۹۸۰ بازگردد؛ یعنی پیش از ظهور بحران لایه اوزون.

با اغاز روال بهبود بحران لایه اوزون، تمرکز رسانه‌ها بر تغییرات اقلیمی و گرمایش جهانی معطوف شده است که هم چنان تهدیدی سریع و رو به رشد برای زندگی بر روی کره زمین محسوب می‌شود.