در طول جنگ جهانی دوم، کارزار جنگ بر همکاری و کار تیمی بین تولیدکنندگان پافشاری داشت و شرکت‌ها برای منفعت‌وری و کار تخصصی زیاد تر، بر تشکیل انواع خاصی از هواپیماها تمرکز می‌کردند. Boeing، Douglas و North American Aviation از بهترین و مهم‌ترین فراهم‌کنندگان هواپیماهای جنگی در ایالات متحده بودند و مدل‌های مشهوری همانند B-17، B-24 و P-51 Mustang را تشکیل کردند. دیگر تولیدکنندگان مهم شامل Consolidated-Vultee، Lockheed و Republic بودند که هر کدام نوآوری‌ها و هواپیماهای ارزشمندی را به کارزارهای جنگی متفقین اضافه کردند.

صنعت هوافضای آمریکا در طول جنگ جهانی دوم بیشتر از ۳۰۰,۰۰۰ فروند هواپیمای نظامی تشکیل کرد. تشکیل هواپیماهایی همانند B-17 به شکل چشمگیری افزایش یافت؛ از ۶۰ فروند در ماه در سال ۱۹۴۲ به ۳۶۲ فروند در ماه در سال ۱۹۴۴، که حاصل یک بسیج صنعتی متمرکز در این سرزمین می بود. شرکت Douglas بین سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ نزدیک به ۳۰,۰۰۰ فروند هواپیما ساخت، در حالی که Consolidated تنها از مدل B-24 نزدیک به ۲۰,۰۰۰ فروند تحویل مشتریان داد. حتی شرکت‌های خودروسازی همانند فورد نیز به این کارزار پیوستند و قطعات و حتی هواپیماهای کامل تشکیل می‌کردند.

Consolidated (Convair): کارخانه بمب‌افکن

شرکت Consolidated Aircraft Corporation در سال ۱۹۲۳ توسط روبن اچ. فلیت در بوفالو، نیویورک تأسیس شد. Vultee Aircraft نیز یک تولیدکننده هواپیما در کالیفرنیا می بود. این دو شرکت در ادامه با یکدیگر ادغام شدند و Consolidated-Vultee Aircraft Corporation را راه اندازی دادند. در سال ۱۹۴۲، این مجموعه یک کارخانه به طول نزدیک به دو کیلومتر در زمینی به مساحت ۵۶۳ هکتار در سمت غربی پایگاه هوایی جاری Carswell در فورت ورث، تگزاس، ساخت که محلی‌ها آن را «کارخانه بمب‌افکن» می‌نامیدند.

مطابق گزارش انجمن تاریخ ایالت تگزاس، در مقطعی تا ۳۸,۰۰۰ نفر از جمله تعداد بسیاری کارگر زن در کارخانه فورت ورث مشغول به کار بودند. این شرکت هواپیماهای آموزشی، هواپیماهای دریایی، مسافربری و باری تشکیل می‌کرد. Consolidated-Vultee از نظر تعداد کل تشکیل، همه شرکت‌های آمریکایی را پشت سر گذاشته و طی جنگ جهانی دوم، بمب‌افکن‌های B-24 Liberator و هواپیماهای شناسایی دریایی PBY Catalina را در مقیاس قابل‌توجهی ساخت.

این شرکت در کل ۱۸,۱۹۰ فروند B-24، نزدیک به ۳,۲۷۶ فروند PBY Catalina و ۱۱,۵۰۰ فروند BT-13 تحویل ارتش ایالات متحده داد. BT-13 Valiant یک هواپیمای آموزشی میانجی زیاد مهم می بود که امکان آموزش ده‌ها هزار خدمه پروازی را برای نبرد فراهم کرد. علاوه بر تشکیل تعداد خیره‌کننده‌ای از بمب‌افکن‌های لیبراتور، این شرکت هواپیماهای باری C-87 را نیز بر پایه همان بدنه تشکیل کرد.

شرکت خودروسازی Ford Motor Company نیز بمب‌افکن B-24 Liberator را در کارخانه Willow Run تشکیل می‌کرد. این کارخانه به علت نقش دیدنی خود در تحویل بمب‌افکن‌ها که به پیروزی متفقین در نبردهای هوایی پشتیبانی کرد، به یکی از نمادهای تشکیل صنعتی دوران جنگ جهانی دوم تبدیل شد.

Boeing: قلعه پرنده

در طول جنگ جهانی دوم، بوئینگ عمدتاً دو بمب‌افکن مهم تشکیل می‌کرد: B-17 Flying Fortress و B-29 Superfortress. این شرکت در کل ۱۲,۶۹۲ فروند B-17 و ۳,۸۹۸ فروند B-29 ساخت. B-17 به نمادی از جنگ هوایی علیه کارزار رایش سوم تبدیل شد. این هواپیما همراه با افزایش تشکیل ماهانه، به طور مداوم بهینه‌سازی می‌شد و به علت قوت آتش دفاعی و بدنه مقاوم و قابل‌اعتمادش مشهور می بود. رایج‌ترین نسخه‌ای که در نیروی هوایی ارتش ایالات متحده (USAAF) از این بمب‌افکن مورد منفعت گیری قرار گرفت، B-17G می بود که در حملات سنگین روزانه به قلمرو نیروهای متحد، سختی بسیاری به خدمه داخل کرد، در حالی که در تلاش برای قطع زنجیره فراهم دشمن بودند.

B-29 یک بمب‌افکن گسترش یافتهتر می بود که در جبهه اقیانوس آرام اهمیت حیاتی داشت و مأموریت حمل و پرتاب تنها دو سلاح اتمی منفعت گیری‌شده در این جنگ را بر مسئولیت داشت. با داشتن برجک‌های توپ کنترل از راه دور، محفظه‌های بمب با ظرفیت بالا و کابین‌های تحت سختی، B-29 Superfortress در زمان خود یک «ابر سلاح» محسوب می‌شد.

اولین و تنها باری که سلاح هسته‌ای در یک جنگ به کار رفت، آگوست ۱۹۴۵ می بود، وقتی که B-29‌های آمریکایی بمب‌های اتمی را بر روی شهرهای هیروشیما و ناگاساکی ژاپن انداختند. این مأموریت هولناک نقش مستقیمی در داخل آوردن ضربه نهایی به امپراطوری ژاپن داشت و علتتسلیم این سرزمین شد، پیش از آنکه سناریوی ترسناک دعوا زمینی به جزایر مهم ژاپن در قالب «عملیات سقوط» (Operation Downfall) اجرا شود. B-29 بعد از جنگ جهانی دوم نیز به خدمت در ادامه گفت، برای سوخت‌گیری هوایی و گشت‌زنی ساحلی تحول کاربری یافت و در جنگ کره نیز وجود داشت.

North American Aviation: جنگنده‌ها و بمب‌افکن‌های سرنوشت‌ساز

North American Aviation در طول جنگ جهانی دوم چندین هواپیمای مشهور ساخت، از جمله AT-6 Texan (هواپیمای آموزشی)، B-25 Mitchell (بمب‌افکن متوسط) و P-51 Mustang (جنگنده).

جنگنده دوربرد اسطوره‌ای P-51 Mustang نقشی کلیدی در پیروزی متفقین داشت، به اختصاصی در عرصه اسکورت بمب‌افکن‌ها در مسافت‌های طویل. این هواپیما از نگاه عمده کارشناسان به گفتن یک تحول‌دهنده معادلات جنگ شناخته می‌شود که با افت دیدنی تلفات وحشتناک خدمه بمب‌افکن‌ها و برتری کامل بر جنگنده‌های لوفت‌وافه نازی‌ها، ورق را به سود متفقین برگرداند.

در هر دو جبهه اقیانوس آرام و اروپا، B-25 Mitchell به گفتن یک بمب‌افکن متوسط چندمنظوره کارکرد فوق الاده داشت و در عملیات‌های مهمی همانند دعوا افسانه‌ای دولیتل که بعد از دعوا به پرل هاربر، توکیو را مقصد قرار داد، شرکت داشت. در طول جنگ، نورث امریکن نزدیک به ۱۰,۰۰۰ فروند B-25 و ۱۵,۰۰۰ فروند P-51 Mustang تشکیل کرد.

هزاران خلبان از نیروی هوایی کشورهای گوناگون توانایی‌های پروازی خود را با AT-6 Texan آموختند. هرچند کمتر شناخته شده می باشند، اما نورث آمریکن هواپیماهای A-36 Apache و O-47 شناسایی را نیز تشکیل می‌کرد که نقش‌هایی حیاتی در عملیات‌های پیچیده‌ترین و گسترده‌ترین جنگ تاریخ بشر ایفا کردند.

Douglas: ستون فقرات ترابری هوایی برای همه متفقین

در طول جنگ جهانی دوم، شرکت Douglas Aircraft Company هواپیماهای بسیاری از جمله C-54 Skymaster، A-20 Havoc، SBD Dauntless، A-24 Banshee و مهم‌تر از همه C-47 Skytrain (نسخه نظامی هواپیمای مسافربری DC-3) را تشکیل کرد. داگلاس نزدیک به ۶,۰۰۰ فروند بمب‌افکن شیرجه‌زن Dauntless و Banshee و این چنین ۱۰,۳۶۸ فروند C-47 و ۱,۱۶۲ فروند C-54 ترابری را برای حمایتاز کارزارهای جنگی متفقین ساخت.

C-47 در ابتدا در سال ۱۹۳۶ به گفتن هواپیمای مسافربری DC-3 مونتاژ شد، اما با اغاز جنگ جهانی دوم، تشکیل آن به شدت افزایش یافته و حتی بعد از جنگ نیز ادامه اشکار کرد. حتی اتحاد جماهیر شوروی هزاران فروند C-47 Skytrain را تحت لیسانس تشکیل کرد. دلنشین اینجاست که امپراطوری ژاپن نیز بر پایه یک مجوز پیش از جنگ، توسط شرکت Nakajima Hikoki این هواپیما را تشکیل می‌کرد. در کل بیشتر از ۱۶,۰۰۰ فروند از این هواپیما ساخته شد که DC-3/C-47 را به پُرتولیدترین هواپیمای تجاری تاریخ تبدیل می‌کند.

C-53 نسخه تخصصی حمل‌ونقل نیروها می بود، در حالی که C-47 Skytrain یک هواپیمای ترابری همه‌کاره برای جابه‌جایی نیروها و تجهیزات برای متفقین به شمار می‌رفت. مقامات عالی‌رتبه با هواپیمای بزرگ‌تر و چهار موتوره C-54 Skymaster جابه‌جا می‌شدند که برای پروازهای طویل و حمل‌ونقل VIP طراحی شده می بود. A-20 Havoc نیز به گفتن جنگنده شبانه، هواپیمای تهاجمی و بمب‌افکن متوسط کارکرد زیاد خوبی داشت. این چنین نیروی هوایی ارتش ایالات متحده از A-24 Banshee، نسخه زمینی SBD Dauntless، منفعت گیری می‌کرد، تا وقتی که هواپیماهای گسترش یافتهتر جانشین آن شدند.

Lockheed: ظهور Skunk Works

در طول جنگ جهانی دوم، Lockheed چندین هواپیمای کلیدی تشکیل کرد که با اهمیت ترین آن‌ها جنگنده P-38 Lightning می بود، اما تولیدات دیگر این کمپانی شامل بمب‌افکن‌های Hudson و Ventura و تشکیل تحت لیسانس B-17 نیز می‌شد.

P-38 Lightning یک جنگنده دو موتوره پرسرعت و چندمنظوره می بود که برای اسکورت، بمباران و شناسایی منفعت گیری می‌شد. این هواپیما اولین طراحی جنگنده کِلی جانسون، بنیان‌گذار آینده قسمت Skunk Works، می بود. P-38 یکی از پُرقدرت‌ترین و موفق‌ترین جنگنده‌های جنگ جهانی دوم به شمار می‌رفت و از چابک‌ترین جنگنده‌های دو موتوره این جنگ نیز می بود. اگرچه مدل‌های اولیه مشکلاتی داشتند، این هواپیما در پیروزی متفقین در جبهه اقیانوس آرام نقشی حیاتی ایفا کرد.

بمب‌افکن Hudson نسخه نظامی تحول یافته هواپیمای Model 14 Super Electra می بود و توسط نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا (RAF) و دیگر نیروهای هوایی متفقین برای بمباران و شناسایی منفعت گیری می‌شد. نیروی هوایی سلطنتی Hudson را «بومرنگ پیر» می‌نامید، چون حتی با صدمه شدید طبق معمولً به پایگاه بازمی‌گشت.

کارکنان لاکهید حتی در اوقات فراغت خود Hudson می‌ساختند تا به نیروی هوایی بریتانیا هدیه دهند. دلنشین این که یک هواپیمای Hudson می بود که اولین شکار تأییدشده علیه لوفت‌وافه آلمان را در سال ۱۹۳۹ ثبت کرد، وقتی که یک Dornier Do 17 را سرنگون نمود. بمب‌افکن Ventura نیز توسط نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا، نیروی دریایی ایالات متحده و نیروی هوایی ارتش آمریکا به کار گرفته می‌شد. علاوه بر این، لاکهبد تعداد قابل توجهی B-17 Flying Fortress تشکیل کرد و مدل‌های Model 10 و Model 12 Electra را برای مأموریت‌های شناسایی، مراقبت و ترابری در اغاز جنگ به کار گرفت.

Curtiss-Wright: جنگجویان هوایی اقیانوس آرام

شرکت Curtiss-Wright حاصل ادغام بین شرکت گلن کرتیس و شرکت برادران رایت (اولین سازندگان پرواز سرنشین‌دار در تاریخ) در سال ۱۹۲۹ می بود. این شرکت افسانه‌ای در طول جنگ جهانی دوم چندین هواپیمای زیاد مهم ساخت. در صدر آن‌ها P-40 Warhawk قرار داشت که برای منفعت گیری توسط American Volunteer Group (AVG) در نبرد با امپراطوری ژاپن در چین — مشهور به Flying Tigers — شهرت یافت. بعد از آن، بمب‌افکن شیرجه‌زن SB2C Helldiver قرار داشت که به نیروی دریایی ایالات متحده در مقابله با ناوگان دریایی ژاپن پشتیبانی کرد تا وقتی که هواپیماهای گسترش یافتهتری داخل خدمت شدند.

کرتیس-رایت در کل ۱۳,۷۳۸ فروند P-40، نزدیک به ۳,۱۸۰ فروند C-46 و نزدیک به ۷,۰۰۰ فروند Helldiver ساخت.

در عملیات‌های جنگی در پهنه گسترده جبهه اقیانوس هند و آرام، هواپیمای ترابری C-46 Commando به گفتن یک ابزار حیاتی برای حمل بار تفنگداران دریایی آمریکا خدمت می‌کرد. این هواپیما در اصل به گفتن یک هواپیمای مسافربری تحت سختی طراحی شده می بود و برای موتورهای قوی Double-Wasp و بدنه مقاومش محبوبیت داشت، اما هیچ‌یک از نسخه‌های نظامی تجهیزبه کابین تحت سختی نبودند تا تشکیل ساده‌تر شود.

این شرکت در طول جنگ به نیروی هوایی ۲۸ سرزمین هواپیما تحویل داد و جمعاً ۱۴۶,۴۶۸ پروانه الکتریکی و ۱۴۲,۸۴۰ موتور هواپیما تشکیل کرد. در دوران جنگ، تمرکز این شرکت بر پژوهش و تشکیل زیاد موتورهای پیستونی و پروانه‌ها می بود.

Republic: ضربه‌زن مهم متفقین

شرکت Republic درست پیش از اغاز جنگ و بعد از برکناری رئیس موقت هیئت مدیره به علت ناکامی در تشکیل موفق، تأسیس شد. اولین هواپیمای تاکتیکی این شرکت بعد از تحول مدیریت، P-43 Lancer می بود که از نخستین جنگنده‌های تک‌بال پایین مدرن آن زمان به شمار می‌رفت. با این حال، این هواپیما زیاد سریع و با ورود آمریکا به جنگ و پیشرفت سریع فناوری، قدیمی شد.

سپس Republic تشکیل P-47D را اغاز کرد و بر پایه آمارها، ۱۲,۶۰۲ فروند از آن ساخت. نخستین نمونه تولیدی P-47 در مارس ۱۹۴۲ ساخته شد، بعد از آنکه نمونه اولیه در مه ۱۹۴۱ پرواز کرده می بود.

این هواپیما برای نخستین بار در بهار ۱۹۴۳ داخل میدان نبرد شد و تا این مدت هم پُرتولیدترین نمونه یک مدل فرعی جنگنده در تاریخ است. P-47 که در ابتدا به گفتن یک رهگیر سبک طراحی شده می بود، به یک جنگنده-بمب‌افکن سنگین تکامل یافت و حداکثر وزن آن به نزدیک به ۱۷,۰۰۰ پوند (۷,۷۰۰ کیلوگرم) رسید، در حالی که P-51 Mustang نزدیک به ۱۲,۰۰۰ پوند (۵,۴۰۰ کیلوگرم) وزن داشت. این هواپیما به علت قوت آتش بالا، کارکرد قوی و دوام بسیار، در بین متفقین محبوب و در بین نیروهای محور ترسناک می بود.

Thunderbolt در نیروهای مسلح کشورهای گوناگون متفقین و تقریباً در همه جبهه‌های جنگ جهانی دوم خدمت کرد. این جنگنده به شدت به علت مقاومت بالا، هم به گفتن یک جنگنده-بمب‌افکن ارتفاع پایین و هم به گفتن اسکورت ارتفاع بالا مشهرو شد. موتور رادیال خنک‌شونده با هوا و طراحی مقاوم آن اجازه می‌داد تا P-47 حتی بعد از داخل آمدن صدمه جدی در نبرد نیز به پرواز ادامه دهد.