روزنامه اطلاعات نوشت: این که وزرای آموزش‌وپرورش باید در زمره‌ حرفه‌ای‌ترین و زبده‌ترین فرهیختگان جامعه و مجرّب و کارکشته‌  کار در مدرسه و مسلّط به نظریات یادگیری باشند، هم چنان تحت‌الشّعاع حاشیه‌های شعاری و ویترین‌سازی‌های بر سبیل باد و هواست.

روزگاری در آزمون صلاحیّت‌سنجی برای به‌کارگیری معلّمان، تا سؤالات شب اوّل قبر پیش می‌رفتند و تا این مدت و هم چنان به اقتضای روزمرّگی‌ها، دل به همین قِسم دارند و گویا قسَم یاد کرده‌اند که پوسته‌ سخت تسلّطِ حُکم بر حکمت را نگشایند. اگر از سؤالات آنچنانی اندکی فاصله گرفته‌اند، در عوض به القای اخبار پوچ روی کرده‌اند و انگار باید از سر تعمّد، غرور ملّتی را در باور خبرهای فیک مخدوش کنند؛ آن‌جا که جنگنده‌های ساقط‌نشده‌  دشمن را به زور می‌خواهند در برگه‌های آزمون استخدامی بر زمین گرم بکوبند؛ خب! که چه بشود؟

لابد معلمِ تازه‌پای در مدرسه‌گذاشته را باید از همان اوّل کار روشن کنند که: ایّهاالعزیز! می‌توان جهت اعتلای بیرق اسلام، هم خلاف او گفت و هم آن را ترویج کرد!

کی وقتی فرا می‌رسد که فرهنگی‌ترین و آینده‌سازترین نهاد سرزمین، یعنی آموزش‌وپرورش، از چنبره حلقه‌های بی فایده به درآید؟ همان حلقاتی که هنگامی امتحان‌های خود را در انواع و اقسام دیگر نهادها و ارگان‌ها بعد دادند و نمره‌  قبولی نگرفتند، آخرین بختشان را باید در این وزارتخانه بیازمایند؟

انها گفتند برتری‌هایی را برای صبحگاه‌های مدارس دارند. مدرسه پادگان نیست؛ برتری صبحگاه مدارس، صف‌های خواب‌آلوده و شکم‌های نیم‌سیر نیست. صبحگاهِ دانش‌آموز یعنی گاهِ سیری و نشاط و انگیزه؛ باقی بقای ناظمانِ صبح!

نیز انها گفتند که برای نمازهای جماعت درون مدرسه به این چنین. دستشان درد نکناد! برای نمازهای فُرادای داخل خانه‌ها نیز پی‌جوی انگیزه و خودجوشی می باشند آیا؟ و نیزهایی از این قبیل.

کی آموزش‌وپرورش ما بخت‌یار می‌شود؟