در شهری که روزی خاستگاه انقلاب مسالمت‌آمیز آلمان شرقی بود و هزاران نفر با شعار «Wir sind das Volk» (ما ملت هستیم) جرقه فروپاشی دیوار برلین را زدند، حالا نسل‌های جدید، شبی تاریخی را تجربه کردند؛ دقیقاً ۳۶ سال و ۸ روز پس از شب افسانه‌ای ۹ نوامبر ۱۹۸۹ که دیوار برلین فرو ریخت، ورزشگاه ردبول آرنا در لایپزیش بار دیگر شاهد خلق یک لحظه نمادین ملی بود: تیم ملی آلمان متحد، در ۱۷ نوامبر ۲۰۲۵ با نتیجه تحقیرآمیز ۶-۰ اسلواکی را درهم کوبید، انتقام شکست غیرمنتظره بازی رفت را گرفت و صعود مستقیم خود به جام جهانی ۲۰۲۶ را مسجل کرد.
این پیروزی چیزی فراتر از سه امتیاز و یک صعود ساده بود. لایپزیش، شهری که در سال ۱۹۸۹ با راهپیمایی‌های پرشورش نقش کلیدی در پایان تقسیم آلمان داشت، حالا میزبان شبی بود که فوتبال بار دیگر نقش «چسب اتحاد» را ایفا کرد.
شب لایپزیش و پژواک تاریخ
شب لایپزیش و پژواک تاریخ
ورزشگاه ردبول آرنا، که دقیقاً در قلب منطقه سابق آلمان شرقی قرار دارد، پر از ۴۲ هزار تماشاگر بود که بسیاری‌شان پیراهن‌های سفید مانشافت را با پرچم‌های سیاه-قرمز-طلایی ترکیب کرده بودند. وقتی لروی سانه در دقیقه ۳۶ دومین گل خودش و چهارمین گل آلمان را زد، موج «Deutschland! Deutschland» بلند شد – شعاری که ۳۵ سال پیش در همین خیابان‌ها معنای سیاسی داشت و حالا دوباره معنایی ملی پیدا کرده بود.
گلزنان شب (نیک ولتماده، سرژ گنابری، لروی سانه (۲)، ریدله باکو و آسان اوئدرااوگو) خود نمادی از آلمان امروز بودند: ولتماده متولد برمن (غرب)، باکو از ولفسبورگ (غرب)، سانه با ریشه‌های آفریقایی-فرانسوی، و اوئدرااوگو، جوان ۱۹ سالهای که در آکادمی شالکه (در ایالت نوردراین-وستفالن غربی) رشد کرده اما نامش یادآور تنوع قومی نسل جدید است. این ترکیب، دقیقاً همان آلمان متحد و چندفرهنگی است که از دل خاکستر دیوار برلین بیرون آمد.
مقایسه دو جشن ملی: رم ۱۹۹۰ و لایپزیش ۲۰۲۵
در ۸ جولای ۱۹۹۰، وقتی آندریاس برمه پنالتی‌اش را مقابل آرژانتین گل کرد، مردم لایپزیش، درسدن و برلین شرقی از پنجره‌ها به خیابان ریختند و جشن گرفتند – در حالی که هنوز رسماً بخشی از آلمان غربی نبودند. هانس یورگن دورنر، کاپیتان سابق آلمان شرقی، همان شب گفت: «احساس کردم ما هم قهرمان شدیم. نه غربی‌ها، نه شرقی‌ها – آلمان قهرمان شد.» دقیقاً ۸۷ روز بعد، آلمان شرقی منحل شد و اتحاد رسمی رقم خورد.
حالا در نوامبر ۲۰۲۵، وقتی آسان اوئدرااوگو در دقیقه ۸۵ ششمین گل را زد، دوربین‌های تلویزیون تصاویری مشابه ثبت کردند: هواداران مسن‌تر که اشک در چشمانشان بود و جوانانی که پرچم‌های قدیمی آلمان شرقی را کنار پرچم متحد تکان می‌دادند. فوتبال بار دیگر زودتر از سیاست، اتحاد را جشن گرفت.
اتحاد از طریق ورزش: از ۱۹۹۰ تا ۲۰۲۵
پس از اتحاد رسمی در ۳ اکتبر ۱۹۹۰، فوتبال یکی از سریع‌ترین حوزه‌هایی بود که شرق و غرب را به هم پیوند داد. بازیکنان شرقی مانند ماتیاس زامر، اووه رزلر و توماس دول به سرعت به تیم ملی متحد اضافه شدند و در جام جهانی ۱۹۹۴ بازی کردند. لایپزیش که در دهه ۱۹۹۰ با بحران اقتصادی و مهاجرت گسترده جوانان روبرو بود، حالا با ردبول یکی از موفق‌ترین پروژه‌های فوتبالی اروپا را دارد: تیمی که در سال ۲۰۲۵ در یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان است و ورزشگاهی که میزبان بازی‌های تیم ملی می‌شود.
این تحول، نمادی از موفقیت آلمان در یکپارچه‌سازی است. در حالی که بسیاری از کشورهای اروپایی با چالش‌های مهاجرت و تنوع قومی دست و پنجه نرم می‌کنند، آلمان از طریق ورزش توانسته هویت مشترکی بسازد و از میان مهاجران، طرفداران فوتبالی هم‌صدایی پیدا کند؛ همان طرفدارانی که در سالهای اخیر برای فهم دقیق‌تر شعارهای تاریخی استادیوم‌ها، آهنگ‌های هواداری و گزارش‌های زنده شبکه‌های آلمانی، به فکر گذراندن دوره زبان آلمانی افتاده‌اند.
جام جهانی ۲۰۲۶: فرصتی برای نسل جدید اتحاد
جام جهانی ۲۰۲۶ با فرمت جدید ۴۸ تیمی و میزبانی مشترک آمریکا، کانادا و مکزیک، فرصتی بی‌نظیر برای آلمان است. جامعه بزرگ آلمانی-آمریکایی (بیش از ۴۵ میلیون نفر) می‌تواند حمایت عظیمی ایجاد کند؛ مشابه حمایت مردم آلمان شرقی از تیم آلمان غربی در ۱۹۹۰. بازی‌های احتمالی در شهرهایی مانند نیویورک، شیکاگو یا لس‌آنجلس با جمعیت زیاد آلمانی‌تبار، می‌تواند جو مشابهی با لایپزیش ۲۰۲۵ خلق کند.
ناگلزمن (سرمربی تیم آلمان) که با این پیروزی جایگاهش را محکم کرد، حالا زمان دارد تا ترکیب ایده‌آل را بسازد. بازی‌های دوستانه سنگین مقابل برزیل و آرژانتین در بهار ۲۰۲۶ و سپس لیگ ملت‌ها، آزمون‌هایی واقعی خواهند بود. اگر آلمان بتواند روح لایپزیش را حفظ کند، می‌تواند در تابستان ۲۰۲۶ مدعی جدی پنجمین ستاره باشد.
فوتبال، همچنان قوی‌ترین چسب اتحاد
رویداد شب ۱۷ نوامبر ۲۰۲۵ در لایپزیش، بیش از یک پیروزی ورزشی بود. این شب یادآوری کرد که فوتبال در آلمان همیشه فراتر از ۹۰ دقیقه بوده: در ۱۹۹۰ پلی برای اتحاد سیاسی، در ۲۰۰۶ (جام جهانی خانگی) نماد آلمان مدرن و باز، در ۲۰۱۴ جشن نسل طلایی، و حالا در ۲۰۲۵ نشانه‌ای از اینکه آلمان متحد، با تمام تنوع و چالش‌هایش، هنوز قادر به خلق لحظات بزرگ است.
از خیابان‌های لایپزیش در پاییز ۱۹۸۹ تا سکوهای ردبول آرنا در نوامبر ۲۰۲۵، یک اصل تغییر نکرده: وقتی مانشافت گل می‌زند، همه آلمان – از شرق تا غرب، از متولدان قدیمی تا مهاجران جدید – با هم فریاد می‌زنند: «Deutschland!»
