۱۲ دسامبر ۱۸۷۱، اخترشناس فرانسوی، «ژول ژانسن»، مشاهداتی طیف‌سنجی از یک خورشیدگرفتگی در هند انجام داد.

این مشاهدات نظریه خود او را قبول کردند. مطابق این نظریه، تاج که طبق معمولً فقط در زمان خورشیدگرفتگی قابل مشاهده است، بخشی فیزیکی از خورشید است و از گازهای داغ و ذرات سردتر راه اندازی شده‌ است.

ژانسن تحت تأثیر و مجذوب کار طیف‌سنجی «گوستاو کیرشهوف» و «رابرت بونسن»، مطالعات خود را در رابطه طیف خورشیدی در سال ۱۸۶۲ اغاز کرد.

او پشتیبانی های ماندگاری در طیف‌سنجی خورشیدی، به‌اختصاصی در مشاهده برجستگی‌های خورشیدی داشت. به‌جستوجو مشاهدات او از خورشیدگرفتگی ۱۸۶۸ در هند، ژانسن نظر کرد که برخی از خطوط طیفی ناشناخته به‌علت یک عنصر شیمیایی ناشناخته است.

یک تصادف در سنین جوانی علتشده‌ می بود ژانسن قادر به راه رفتن‌ نباشد و همین امر علتشد که او نتواند به مدرسه برود. بااین‌حال او هیچ زمان اجازه نداد که ناتوانی‌اش مانع سر راهش بشود. به‌طوری‌که به قله‌های مونت بلان در رشته کوه‌های آلپ فرانسه سفر کرد تا مشاهدات طیف‌سنجی قسمت عمده جو زمین را انجام دهد.

ژول ژانسن این چنین از پیشگامان اولیه منفعت گیری از «عکاسی در فیزیک خورشیدی» می بود. مجموعه گسترده عکس‌های او از سطح خورشید در سال ۱۹۰۴ در «Atlas de Photographies Solaires» انتشار شد. این کار استانداردهای عکاسی خورشیدی را تشکیل کرد و کیفیت عکس‌های خورشیدی ژانسن برای نزدیک به نیم قرن بی‌نظیر باقی ماند.